Tuesday, November 4, 2014

ဓႏုတို႔ ေတာင္တန္းနဲ႔ ေရျပာအိုင္

   
   လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ ရႈခင္း၊ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေတြ ရႈရႈိက္ရင္း ေပ ၄၀၀၀ ေက်ာ္အျမင့္ရွိတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းကိုု ျဖတ္သြားတဲ့ခ်ိန္ ရလိုုက္တဲ့ ခံစားခ်က္က သိပ္ကိုု လြတ္လပ္တယ္။ စိတ္ထဲ ၾကည္ၿပီး အရာရာကို ဓါတ္ပံုရိုုက္ခ်င္စရာ။ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ တိမ္ေတြရယ္၊ လမ္းတဖက္စီက ႏြဲ႔ယိမ္းေနတဲ့ ယူကလစ္ပင္တန္းေတြရယ္ ခပ္ေ၀းေ၀းကျမင္ရင္ ပန္းခ်ီကားထဲက အစက္အေျပာက္ေလး ေတြလား ထင္ရတယ္။ အဲ့လိုုထင္ရေပမယ့္ အနီးကပ္လာတာနဲ႔ အမ ွ် ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ကေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ႔ စပါးခင္းတခ်ဳိ႔၊ ေဂၚရခါးသီးစိုက္ခင္းေတြ၊ ေထာပတ္သီးပင္ ေကာ္ဖီပင္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးေတြေပါ့။ 

ဓႏုကုုိယ္ပိုင္အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ 
ျမစ္ေခ်ာင္း အိုင္ငယ္ေပါတဲ့ ရွမ္းျပည္။ ျမဴေတြဖံုုးၿပီး ေတာင္ေတြနဲ႔ တိမ္ထိလုလု၊ တခ်ဳိ႔ ေတာင္ေတြမွာ တိမ္ေတြနဲ႔ ထိေနတဲ့ ေဒသ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အေတာ္အသင့္ ေကာင္းတဲ့အထဲပါၿပီး ဥတုရာသီေအးတဲ့ ေဒသမွာ ရွမ္းတိုုင္းရင္းသားအမ်ားစုအျပင္ တျခား ပအို႔၀္၊ ပေလာင္၀္၊ ဓႏု၊ အင္းသား၊ ေတာင္ရိုး စတဲ့ စတဲ့ တိုုင္းရင္းသားအုပ္စုငယ္ ေလးေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ့ ကုန္သြယ္မႈျပဳရာၿမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ ေအာင္ပန္း ၿမိဳ႔ကလာရင္ ၁၀ မိုင္အကြာ လမ္းခြဲမွာ အတြင္းလမ္း တဖက္ျခမ္း ၁၃ မိုုင္ထပ္၀င္ရင္ ဂူအတြင္း ဗုဒရုုပ္ပြားေတာ္ေတြေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပင္းတယကိုု သြားလိုု႔ရသလို က်န္တဲ့တဖက္ျခမ္း မႏၱေလးကိုု အျပန္လမ္းဘက္မွာ ဓႏုတိုုင္းရင္းသား ကိုယ္ပိုုင္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသကို ေတြ႔ရမယ္။ 


ေရျပာအိုုင္သိုု႔ အဆင္းလမ္း
ဓႏုအပိုင္ေဒသ ရြာငံၿမိဳ႔နယ္အစ ၇ မိုုင္ မွာပဲ ေရျပာအိုင္ဆိုုတဲ့ သဘာ၀ေရအိုုင္ တခုုကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္လိုု႔ နာမည္ေပးထားၿပီး ေတာက်ယ္ရြာအစမွာ လမ္းညႊန္ ဆိုုင္းဘုုတ္ကေလးေတြ ကပ္ထားတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာပဲ ေရကန္ႀကီးႀကီးတခုေတြ႔လိုု႔ ဒီေရ မျပာပါလားဆိုုၿပီး ေစာဒက တက္လိုုက္ေသးတယ္။ (တကယ္က ေရျပာအိုုင္ဆီ မေရာက္ေသးတာ။ :) ) ဒီေရျပာအိုင္အေၾကာင္း လူမႈကြန္ရက္ေတြမွာ ပ်ံ႔လာတာ ဒီ ၂၀၁၄ ခုုႏွစ္မွ။ အနီးနား ေတာက်ယ္ရြာက ဆရာေတာ္နဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြက ျမသပိတ္ ေရျပာအိုင္ကို အလည္လာသူေတြ အလြယ္တကူ ဆင္းၾကည့္လိုု႔ရေအာင္ ေလွကားေလးေဖာက္ၿပီး အိုင္ကိုုလည္း ကာထားေပးတယ္။ 

ဆရာေတာ္ရဲ့ သတိေပးခ်က္
သိပ္မက်ယ္လွတဲ့ အိုင္က ေတာင္ေတြၾကားက လ ွ်ဳိနက္နက္ထဲ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ပံုုမ်ဳိးနဲ႔ တူပါတယ္။ ေရျပာအိုင္ ပတ္လည္မွာ ေတာ့ ျမယာပင္သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ တျခား လူတဖက္စာမကတဲ့ အပင္ေတြ ေၾကာင့္ ေအးၿပီး စိမ့္ေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြ အံုု႔ဆိုုင္းေနတဲ့ ကန္ကို ေနေရာင္က ရသေလာက္ကေန ထိုုးေဖာက္ ျဖာ၀င္ေန တာေၾကာင့္ ေရျပာျပာကိုု ပိုုၾကည္ေစၿပီး ငါးကေလးမ်ား ကူးခတ္ ေနတာ ကိုုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ ကန္အစပ္ကေတာ့ ေျမေပ်ာ့ၿပီး ကၽြံ၀င္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာကပဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ရင္ေတာ့ အႏၱာရာယ္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။ အိုင္ဆီ မေရာက္ ခင္က ေရျပာျပာဆိုတာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ ဗူးနဲ႔ ခပ္ယူလာမဟဲ့ လိုု႔ စိတ္ကူးထားတာေလးက ကန္အစပ္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေၾကာင့္ပဲ လက္ေလ်ာ့ခဲ့ရတယ္။ :-(

ေတာက်ယ္ရြာက ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္
ရြာငံၿမိဳ႔ဆိုတဲ့ ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသက ရွမ္းျပည္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႔နယ္ကေန မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ဆည္မေရာက္ခင္ ဟန္ျမင့္မိုရ္ ရြာနဲ႔ နယ္နိမိတ္ဆက္တယ္။  ေတာင္ေတြကို အလယ္ကပတ္ၿပီး လမ္းေဖာက္ထားတယ္။  ေအာင္ပန္း - ရြာငံ - ဟန္ျမင့္မိုရ္လမ္းက လမ္းတေလ ွ်ာက္ကေတာ့ လမ္းေခ်ာ မဟုတ္လို႔ ကားကိုု ထိန္းၿပီး ေမာင္းရတယ္။ အဆင္းသတိထားရသလိုု မႏၱေလးဘက္က လာတဲ့ အတက္ သမားေတြ အတက္ အေတာ္မက္ေစာက္တဲ့ လမ္းမ်ဳိး။ ကားကိုု ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရေတာ့ သဘာ၀ ရႈခင္းကိုုလည္း တ၀ႀကီး ၾကည့္ခြင့္ရတာေပါ့။ (ေအာက္သူေအာက္သားဆိုေတာ့ ေထာပတ္သီးပင္ မျမင္ဘူးလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့ေသး။ ေထာပတ္သီးေတြကေတာ့ မရင့္ေသး။)

ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ တို႔ဟူးေၾကာ္
အင္းေလးကအျပန္ ေအာင္ပန္းမွာလည္း မနက္စာမစားခဲ့ဘဲ ရြာငံထိတက္ေတာ့ လမ္းမွာဗိုုက္ဆာတာနဲ႔ ေရျပာအိုုင္မေရာက္ခင္ ရြာတရြာမွာ မနက္စာ၀င္စားျဖစ္တယ္။ ကားလမ္းေဘးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တည္ထားတဲ့ ဆိုင္ကေလးမွာ။ ဆိုင္ေရွ႔ ရပ္ၾကည့္ လိုုက္တာနဲ႔တင္ သန္႔ရွင္းေနတာေတြ႔ေတာ့ စားခ်င္စိတ္ေတြ ပိုုတုုိးသြားတာေပါ့။ ခရီးတေထာက္ နား ခရီးသည္ေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုုအဆင္ေျပတယ္။  ဓႏုတိုုင္းရင္းသားတိုု႔ရဲ့ အစားအေသာက္က ရိုုးရွင္းတယ္။ ရွမ္းေတြလိုုမ်ဳိး ေကာက္ညွင္း၊ ေခါပုတ္၊ တိုု႔ဟူးေႏြး၊ တို႔ဟူးေၾကာ္ နဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြ။ ေဒသလက္ရာ ရွမ္းစာကို ျမိန္ေရ ယွက္ေရ စားခဲ့ရတာ။ ဒါ့အျပင္ ေဖာ္ေရြ တတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က တိုုင္းရင္းသားေတြရဲ့ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ဓေလ့နဲ႔ ရက္ေရာမႈ ေတြေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ရေသးတယ္။က်မတိုု႔က ေရေႏြး၀ယ္ခ်င္လိုု႔ ေရေႏြးေရာင္းေပးပါလားလိုု႔ ေမးေတာ့ - ဒီလမ္းဘက္ကိုု ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုုရင္ ဓါတ္ဘူးပါ ယူသြားပါလိုု႔ (ေရေႏြးျဖည့္ထားတဲ့ ဗူးကိုကိုုင္ၿပီး) ေျပာတယ္။ မႏၱေလးကို တက္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ တခါပဲသြားမွာမိုု႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီး ရိုုးရိုုးေရသန္႔ဗူးမွာ ေရေႏြးကိုု ထဲ့ယူလာတယ္။ ေသာက္လိုု႔ေကာင္းလိုုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းရယ္။ 

       ဓႏုတိုု႔ စကားသံက ၀ဲတယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ ရြာသားေတြ (ေက်ာင္းဆရာမပါမက်န္) ကို လမ္းေမးရင္ သူတိုု႔ စကားသံ ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ၃-၄ မိုင္ခရီးကိုုလည္း အရမ္းေ၀းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတိုု႔ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနျပန္တယ္။ တေနရာနဲ႔ တေနရာ ၇ မိုုင္ ၈ မိုုင္ဆိုုေပမယ့္ ကားနဲ ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းရပါတယ္။ လမ္းေတြကလည္း ကားတစီးခြဲစာပဲ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြမို႔ ကားႏွစ္စီးယွဥ္လာရင္ တဖက္က ေအာက္ခ် ရပ္ကိုရပ္ေပးရတာေၾကာင့္ ခရီးေတြေလးဖင့္ရတာပ။ ေအာင္ပန္း-ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္ကို မိုင္ ၈၀ ေလာက္ပဲ ေ၀းေပမယ့္ ေတာင္လမ္းမိုု႔ ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ သြားရတယ္။ ဟန္ျမင့္မိုရ္ဆိုတာလည္း စိန္တလံုး သရက္ေတြ လႈိင္လိႈင္ထြက္တဲ့ ေဒသေပါ့။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ သီးႏွံရာသီခ်ိန္မဟုတ္လိုု႔ မျမင္ခဲ့ရ။ ဒီလမ္းကို သြားဖူးသူ ေမာင္ငယ္ေလးက ဒီဇင္ဘာဆို ပန္းေတြပြင့္ခ်ိန္ စိုုက္ခင္းထဲက ေရာင္စံုအလွက ဒီထက္ ပိုလွပါေသးသတဲ့။ က်မတိုု႔သြားတာ ေအာက္တိုဘာဆိုေတာ့ ေဆာင္းမေရာက္ခင္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ။ တေန႔ခရီးဆိုေပမယ့္ ရြာငံၿမိဳ႔ရဲ့ ရႈခင္းၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးခဲ့ရတဲ့ road trip တခုပါပဲ။ 

ေကဇီလင္း
အားလပ္ရက္အမွတ္တရ (ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၄)