ခရမ္းေရာင္ လက္သန္းပိုင္ရွင္ေတြ အဆံုုးအျဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏို၀င္ဘာလ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးလို႔ တလေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ (ကိုယ္ကေတာ့ သမိုင္း၀င္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အလုပ္တာ၀န္နဲ႔ ခရီးထြက္ရတာမို႔ ႀကိဳတင္မဲေပးခဲ့ရတာေၾကာင့္ ခရမ္းလက္သန္းပိုင္ရွင္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုနည္းျဖင့္ျဖစ္ေစ တသက္တာမွာ ပထမဦးဆံုး ဆႏၵျပဳခဲ့ရသည့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။)
ဒီကေန႔ ေရြးခ်ယ္ခံ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုုးအနွံ႔ အမႈိက္ေကာက္ၾကတဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရက္သတၱပတ္လည္း ျဖစ္တယ္။ အမႈိက္ေကာက္ ကမ္ပိန္းကို အားလံုုးက ကိုုယ့္အသိနဲ႔ကိုုယ္ ပါ၀င္ၾကတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းေတြကို ေဖ့ဘုုတ္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚက ဆိုရွယ္မီဒီယာ အသံုုးျပဳသူေရာ သတင္းဌာနေတြရဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကပါ ျမင္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေဖ့ဘုုတ္လူမႈကြန္ယက္က လူသံုုးအမ်ားဆံုုးမို႔ “မ်က္ႏွာစာအုပ္” မွာ၀င္ၾကည့္ရံုနဲ႔ ဗဟုသုတ အေထြေထြကို ခရီးစရိတ္မကုန္ စာေတြ႔ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြအတြက္ အလြမ္းေျပေပါ့။ :)
တခ်ဳိ႔လည္း အျမင္မတူတာေတြ ေျပာၾက ေရးၾကရင္ အမႈိက္ေကာက္တာကို ေ၀ဖန္တာ၊ ေထာက္ခံတာလည္း ရွိရဲ့။ တခ်ဳိ႔ သေရာ္စာေရးတတ္သူမ်ားကေတာ့ စာတပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးၾကပီ။ ထိုသူတိုု႔အား အားက်မိသည္။
NLD ေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ အမႈိက္ကို စနစ္တက် ပစ္ျခင္းသည္ ဘ၀အေလ့အက်င့္သာ ျဖစ္သည္။ ထို အမႈိက္ေကာက္ ကမ္ပိန္းကိုလည္း ပံုုမွန္လုုပ္ေဆာင္သြားမည္ဟု ဆိုသလို သူမ ကိုယ္တိုုင္လည္း သူမကိုုယ္စားျပဳတဲ့ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႔နယ္မွာ စံျပအျဖစ္ ဦးေဆာင္ၿပီး အမႈိက္ေကာက္ျခင္းအမႈ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၾသဇာႀကီးလွတဲ့ သူမ စကားကို ျပည္သူအမ်ားစုက နားေထာင္ၿပီး လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔ကလည္း သူမကို ျပည္သူ႔ အာဏာရွင္ ၊ တခ်ဳိ႔ကလည္း ၾသဇာရွင္ လို႔ တင္စားၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ၾသဇာရွင္ လို႔ ျမင္မိတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ အရင္ဆို ရန္ကုန္ေရာက္ေလတိုင္း အမႈိက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လမ္းၾကားေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေရွ႔က အမႈိက္ပံုႀကီးေတြနား ျဖတ္သြားရတာ၊ မိုးတြင္းဆို အနံ႔အသက္မေကာင္းလို႔ အသက္ရႈမ၀တာေတြ မႀကံဳရေတာ့ဘူးေပါ့။ အမိႈက္ေကာက္ရာမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္သူမ်ား ေက်းဇူးပါ။
Sunday, December 13, 2015
Tuesday, November 4, 2014
ဓႏုတို႔ ေတာင္တန္းနဲ႔ ေရျပာအိုင္
လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ ရႈခင္း၊ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေတြ ရႈရႈိက္ရင္း ေပ ၄၀၀၀ ေက်ာ္အျမင့္ရွိတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းကိုု ျဖတ္သြားတဲ့ခ်ိန္ ရလိုုက္တဲ့ ခံစားခ်က္က သိပ္ကိုု လြတ္လပ္တယ္။ စိတ္ထဲ ၾကည္ၿပီး အရာရာကို ဓါတ္ပံုရိုုက္ခ်င္စရာ။ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ တိမ္ေတြရယ္၊ လမ္းတဖက္စီက ႏြဲ႔ယိမ္းေနတဲ့ ယူကလစ္ပင္တန္းေတြရယ္ ခပ္ေ၀းေ၀းကျမင္ရင္ ပန္းခ်ီကားထဲက အစက္အေျပာက္ေလး ေတြလား ထင္ရတယ္။ အဲ့လိုုထင္ရေပမယ့္ အနီးကပ္လာတာနဲ႔ အမ ွ် ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ကေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ႔ စပါးခင္းတခ်ဳိ႔၊ ေဂၚရခါးသီးစိုက္ခင္းေတြ၊ ေထာပတ္သီးပင္ ေကာ္ဖီပင္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးေတြေပါ့။
 |
| ဓႏုကုုိယ္ပိုင္အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ |
ျမစ္ေခ်ာင္း အိုင္ငယ္ေပါတဲ့ ရွမ္းျပည္။ ျမဴေတြဖံုုးၿပီး ေတာင္ေတြနဲ႔ တိမ္ထိလုလု၊ တခ်ဳိ႔ ေတာင္ေတြမွာ တိမ္ေတြနဲ႔ ထိေနတဲ့ ေဒသ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အေတာ္အသင့္ ေကာင္းတဲ့အထဲပါၿပီး ဥတုရာသီေအးတဲ့ ေဒသမွာ ရွမ္းတိုုင္းရင္းသားအမ်ားစုအျပင္ တျခား ပအို႔၀္၊ ပေလာင္၀္၊ ဓႏု၊ အင္းသား၊ ေတာင္ရိုး စတဲ့ စတဲ့ တိုုင္းရင္းသားအုပ္စုငယ္ ေလးေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ့ ကုန္သြယ္မႈျပဳရာၿမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ ေအာင္ပန္း ၿမိဳ႔ကလာရင္ ၁၀ မိုင္အကြာ လမ္းခြဲမွာ အတြင္းလမ္း တဖက္ျခမ္း ၁၃ မိုုင္ထပ္၀င္ရင္ ဂူအတြင္း ဗုဒရုုပ္ပြားေတာ္ေတြေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပင္းတယကိုု သြားလိုု႔ရသလို က်န္တဲ့တဖက္ျခမ္း မႏၱေလးကိုု အျပန္လမ္းဘက္မွာ ဓႏုတိုုင္းရင္းသား ကိုယ္ပိုုင္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသကို ေတြ႔ရမယ္။
 |
| ေရျပာအိုုင္သိုု႔ အဆင္းလမ္း |
ဓႏုအပိုင္ေဒသ ရြာငံၿမိဳ႔နယ္အစ ၇ မိုုင္ မွာပဲ ေရျပာအိုင္ဆိုုတဲ့ သဘာ၀ေရအိုုင္ တခုုကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္လိုု႔ နာမည္ေပးထားၿပီး ေတာက်ယ္ရြာအစမွာ လမ္းညႊန္ ဆိုုင္းဘုုတ္ကေလးေတြ ကပ္ထားတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာပဲ ေရကန္ႀကီးႀကီးတခုေတြ႔လိုု႔ ဒီေရ မျပာပါလားဆိုုၿပီး ေစာဒက တက္လိုုက္ေသးတယ္။ (တကယ္က ေရျပာအိုုင္ဆီ မေရာက္ေသးတာ။ :) ) ဒီေရျပာအိုင္အေၾကာင္း လူမႈကြန္ရက္ေတြမွာ ပ်ံ႔လာတာ ဒီ ၂၀၁၄ ခုုႏွစ္မွ။ အနီးနား ေတာက်ယ္ရြာက ဆရာေတာ္နဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြက ျမသပိတ္ ေရျပာအိုင္ကို အလည္လာသူေတြ အလြယ္တကူ ဆင္းၾကည့္လိုု႔ရေအာင္ ေလွကားေလးေဖာက္ၿပီး အိုင္ကိုုလည္း ကာထားေပးတယ္။
 |
| ဆရာေတာ္ရဲ့ သတိေပးခ်က္ |
သိပ္မက်ယ္လွတဲ့ အိုင္က ေတာင္ေတြၾကားက လ ွ်ဳိနက္နက္ထဲ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ပံုုမ်ဳိးနဲ႔ တူပါတယ္။ ေရျပာအိုင္ ပတ္လည္မွာ ေတာ့ ျမယာပင္သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ တျခား လူတဖက္စာမကတဲ့ အပင္ေတြ ေၾကာင့္ ေအးၿပီး စိမ့္ေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြ အံုု႔ဆိုုင္းေနတဲ့ ကန္ကို ေနေရာင္က ရသေလာက္ကေန ထိုုးေဖာက္ ျဖာ၀င္ေန တာေၾကာင့္ ေရျပာျပာကိုု ပိုုၾကည္ေစၿပီး ငါးကေလးမ်ား ကူးခတ္ ေနတာ ကိုုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ ကန္အစပ္ကေတာ့ ေျမေပ်ာ့ၿပီး ကၽြံ၀င္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာကပဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ရင္ေတာ့ အႏၱာရာယ္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။ အိုင္ဆီ မေရာက္ ခင္က ေရျပာျပာဆိုတာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ ဗူးနဲ႔ ခပ္ယူလာမဟဲ့ လိုု႔ စိတ္ကူးထားတာေလးက ကန္အစပ္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေၾကာင့္ပဲ လက္ေလ်ာ့ခဲ့ရတယ္။ :-(
 |
| ေတာက်ယ္ရြာက ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္ |
ရြာငံၿမိဳ႔ဆိုတဲ့ ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသက ရွမ္းျပည္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႔နယ္ကေန မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ဆည္မေရာက္ခင္ ဟန္ျမင့္မိုရ္ ရြာနဲ႔ နယ္နိမိတ္ဆက္တယ္။ ေတာင္ေတြကို အလယ္ကပတ္ၿပီး လမ္းေဖာက္ထားတယ္။ ေအာင္ပန္း - ရြာငံ - ဟန္ျမင့္မိုရ္လမ္းက လမ္းတေလ ွ်ာက္ကေတာ့ လမ္းေခ်ာ မဟုတ္လို႔ ကားကိုု ထိန္းၿပီး ေမာင္းရတယ္။ အဆင္းသတိထားရသလိုု မႏၱေလးဘက္က လာတဲ့ အတက္ သမားေတြ အတက္ အေတာ္မက္ေစာက္တဲ့ လမ္းမ်ဳိး။ ကားကိုု ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရေတာ့ သဘာ၀ ရႈခင္းကိုုလည္း တ၀ႀကီး ၾကည့္ခြင့္ရတာေပါ့။ (ေအာက္သူေအာက္သားဆိုေတာ့ ေထာပတ္သီးပင္ မျမင္ဘူးလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့ေသး။ ေထာပတ္သီးေတြကေတာ့ မရင့္ေသး။)
 |
| ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ တို႔ဟူးေၾကာ္ |
ဓႏုတိုု႔ စကားသံက ၀ဲတယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ ရြာသားေတြ (ေက်ာင္းဆရာမပါမက်န္) ကို လမ္းေမးရင္ သူတိုု႔ စကားသံ ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ၃-၄ မိုင္ခရီးကိုုလည္း အရမ္းေ၀းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတိုု႔ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနျပန္တယ္။ တေနရာနဲ႔ တေနရာ ၇ မိုုင္ ၈ မိုုင္ဆိုုေပမယ့္ ကားနဲ ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းရပါတယ္။ လမ္းေတြကလည္း ကားတစီးခြဲစာပဲ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြမို႔ ကားႏွစ္စီးယွဥ္လာရင္ တဖက္က ေအာက္ခ် ရပ္ကိုရပ္ေပးရတာေၾကာင့္ ခရီးေတြေလးဖင့္ရတာပ။ ေအာင္ပန္း-ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္ကို မိုင္ ၈၀ ေလာက္ပဲ ေ၀းေပမယ့္ ေတာင္လမ္းမိုု႔ ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ သြားရတယ္။ ဟန္ျမင့္မိုရ္ဆိုတာလည္း စိန္တလံုး သရက္ေတြ လႈိင္လိႈင္ထြက္တဲ့ ေဒသေပါ့။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ သီးႏွံရာသီခ်ိန္မဟုတ္လိုု႔ မျမင္ခဲ့ရ။ ဒီလမ္းကို သြားဖူးသူ ေမာင္ငယ္ေလးက ဒီဇင္ဘာဆို ပန္းေတြပြင့္ခ်ိန္ စိုုက္ခင္းထဲက ေရာင္စံုအလွက ဒီထက္ ပိုလွပါေသးသတဲ့။ က်မတိုု႔သြားတာ ေအာက္တိုဘာဆိုေတာ့ ေဆာင္းမေရာက္ခင္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ။ တေန႔ခရီးဆိုေပမယ့္ ရြာငံၿမိဳ႔ရဲ့ ရႈခင္းၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးခဲ့ရတဲ့ road trip တခုပါပဲ။
ေကဇီလင္း
အားလပ္ရက္အမွတ္တရ (ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၄)
Wednesday, April 23, 2014
၂၁ ရာစုရဲ့ သူလိုုလူ
မိတ္ေဆြရင္းမဟုတ္ေပမယ့္
စိတ္ေတြ အလင္းရေအာင္
သူ႔စာ စကားေတြဆီက သင္ယူခြင့္ရခဲ့တယ္။
သတင္းအတြက္ သူ႔အျမင္ကို
အင္တာဗ်ဴးေတြေတာင္းတိုင္း
စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးတတ္သူ
စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးသူ
သတင္းစာပညာကို အသက္ထက္ဆံုုး ခ်စ္ျမတ္ႏိုုးသူ
က်င့္၀တ္ ေစာင့္သူ
ႏိုင္ငံေရးသမားထက္
သတင္းစာသမားသာ ျဖစ္ခ်င္သူ
သူလိုုလူ
စစ္အစိုုးရ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္အရွည္ျကာဆံုုး ေနခဲ့ရသူ
၁၉ ႏွစ္ၾကာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ ဖိႏွိပ္မႈေတြကိုု အံတုပီး မွန္ရာကိုု ေျပာရဲသူ
သြားေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေထာင္ထမင္းၾကမ္းကို အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ ၿမိဳခ်ခဲ့သူ
သူလိုုလူ
ကြန္ျမဴနစ္ပဲဆိုဆို hardliner လိုု႔ပဲ သမုုတ္မုုတ္
ဒီမိုုအေရးအတြက္ မဆုုတ္မနစ္ လုုပ္ေဆာင္သူ
သူလိုုလူ
မူမမွန္ လူမမွန္လိုု႔မဟုုတ္ဘဲ
အမ်ားအက်ဳိး ဆက္လက္ေပးကမ္းႏိုုင္ဖိုု႔ တကုုိယ္တည္းေနပီး လက္တြဲေဖာ္ မရွာခဲ့သူ
အသက္ထက္ဆံုုး ႏိုုင္ငံေရးမွာ ျမွဳပ္ႏွံထားသူ
သတင္းစာမွာ တေန႔ အနဲဆံုုး ၁၅ နာရီ အလုုပ္လုုပ္ၿပီး ကေလာင္ခြဲေတြနဲ႔ နာမည္မခံဘဲ သတင္းစာႀကီးပြားတိုုးတက္ေရးကိုု ေရွ႔ရႈလုုပ္ေဆာင္သူ၊ သတင္းသမား စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ
အဘိုုးအရြယ္ ၈၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ ေလသံမေပ်ာ့ မာန္မေလ်ာ့ဘဲ ဒီမိုုေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေတာ္လွန္ခဲ့သူ
သံမဏိ လူသား သတင္းစာဆရာႀကီး
၂၁ ရာစုရဲ့ ၂၁ ရက္ တနလၤာ မနက္မွာ အားလံုုးကိုု စြန္႔ခြာသြားေပမယ့္
သူ႔၀ိဥာဏ္ ေတာ္လွန္သတိၱနဲ႔
ေခတ္စကားတိုု႔ သမိုုင္းတြင္ေနဆဲ။
ဘဘ (ဟံသာ၀တီ) ဦး၀င္းတင္ (၁၉၃၀-၂၀၁၄) အား အေ၀းမွ ဦးညြတ္ပါ၏။
ေကဇီလင္း
ဧၿပီ ၂၃၊ ၂၀၁၄
Wednesday, April 9, 2014
ပိေတာက္ခင္းလမ္း
ပန္းပိေတာက္ဖူးေၾကြ ခင္းထားတဲ့ ပိေတာက္ခင္းလမ္းေဘးနား ျဖတ္ေလ ွ်ာက္တိုင္း ေမႊးပ်ံ႔ပ်ံ႔ပန္းရနံ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားရတယ္။ အရြက္ေသးေသး အပြင့္၀ါ၀ါ ပိေတာက္ပြင့္အျပည့္နဲ႔ အပင္ႀကီးက ျမင္ရသူတိုုင္း စိတ္ခ်မ္းသာေစတယ္။ မနက္ည ရံုုးသြား ရံုုးျပန္ အဲ့အပင္ေအာက္ ျဖတ္ေတာ့ ပိေတာက္ရန႔ံကိုု တ၀ႀကီး ရႈရႈိက္ရတာလည္း အရသာ။ ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ကိုု လြမ္းတာ၊ ျမန္မာျပည္ကိုု လြမ္းတာမွာ ေရႊရည္လူးတ့ဲ သျကၤန္ပိေတာက္ျမင္ေတာ့ အလြမ္းတ၀က္ ေလ်ာ့ရတာေပါ့။ က်မေနတဲ့ ဇင္းမယ္ ေခၚ ခ်င္းမိုုင္ၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဒီပိေတာက္ပန္းေတြကိုု ခူးသူလည္း မျမင္မိ။ ပင္ျမင့္ထက္မွာ သူ႔အတိုုင္းပဲ ပြင့္ေနတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေျကြက်ေတာ့လည္း ႏွေျမာတဲ့သူ မရွိသလိုုပဲ။ သျကၤန္မတိုုင္ခင္ မိုးႏွစ္ခါတိုုင္တိုုင္ ရြာပီးလို႔ ပိေတာက္ပင္ေတြကလည္း ႏွစ္ခါ ျပန္ ျပန္ပြင့္ေနၿပီးတာေပါ့။ ခူးမယ့္ ကိုုင္းဆြတ္မယ့္သူ မရွိေတာ့ အပင္ထက္ ပြင့္ခ်င္တိုုင္းပြင့္ လွခ်င္တိုုင္းလွ ေမႊးခ်င္တိုုင္း ေမႊးေနေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆုုိလိုုကေတာ့ အကိုုင္းခူး၊ ပိေတာက္ခက္ေျခြ၊ ပိေတာက္ပန္းပြင့္တာနဲ႔ ေစ်းမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိ႔ရေနေတာ့ ပ်ဳိပ်ဳိ အိုုအို ေမတိုု႔ ေခါင္းမွာ ပိေတာက္ပန္းကိုုယ္စီနဲ႔ေပါ့။
ထိုင္းေတြက ျမန္မာေတြလိုု ပန္းပန္ေလ့ ရွိသူမွ မဟုုတ္။ ပန္းမွ မဟုတ္ ေတြ႔ဖူးသမ ွ် လူေနအိမ္၀င္းထဲမွာ စိုုက္ထားသမ ွ် သီးပင္ စားပင္ ဥပမာ သရက္ပင္ လိုုမ်ဳိးမွာေတာင္ အသီးငယ္ငယ္ဆို ခူးေလ့ မရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ထိုုင္းမွာ အပင္စံုု ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏိုုင္ငံေတာ္ပန္း ျဖစ္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကိုု ျမန္မာျပည္ရဲ့ အမ်ားျပည္သူ သြားလာ အပန္းေျဖရာ အရပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရနည္းေလ့ ရွိေပမယ့္ ထိုုင္းရဲ့ ကားလမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ လမ္းေဘး ၀ဲယာ တဖက္စီမွာ တန္းစီ စိုုက္ထားတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇင္းမယ္ ေလယာဥ္ကြင္းလမ္း၊ က်ံဳးပတ္လည္နဲ႔ အျမန္ကားလမ္းေတြ အျပင္ လူေနရပ္ကြက္တေလ ွ်ာက္ လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အိမ္ၿခံ၀င္းေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ လသျကၤန္ ဧၿပီဆိုု ဘယ္ေနရာေလးေရာက္ေရာက္ ဆိုုင္ကယ္ေပၚကေန ပိေတာက္န႔ံေလးေတြ ရတတ္စၿမဲ။။
ပိေတာက္ပင္ႀကီး ပင္ငယ္ေတြ ေတြ႔တိုင္း၊ အသီးေတြ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ခူးသူမဲ့ သီးပင္ စားပင္ေတြ ေတြ႔တိုင္း က်မ သတိယတတ္တာက ထိုုင္းနဲ႔ ျမန္မာ သစ္ပင္ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ကြာသြားပီဆုုိတာပဲ။ ပိေတာက္ခက္ေတြ အကိုုင္းေတြ ခ်ဳိးဖဲ့ၿပီး ေခါင္းထက္ ပန္ဆင္တတ္တဲ့ အိမ္မွာ ေမႊးေအာင္ အကိုုင္းခတ္ေတြ ဆင္ထားတတ္တဲ့ ျမန္မာေတြထက္ ပန္းကိုု သူ႔အပင္မွာသာ ထားၿပီး ေမႊးရနံ႔ ကိုု သဘာ၀အတိုုင္း ေမႊးပ်ံ႔ေနေစတာ က သဘာ၀ကိုု ျမတ္ႏိုုးတတ္ေအာင္ ထိုုင္း အေျခခံပညာေရး စာသင္ေက်ာင္းေတြက သင္ေပးလိုုက္တဲ့ အသိေၾကာင့္ ပဲလား ဆိုၿပီး ေလ ွ်ာက္ စဥ္းစားမိေသး။ ဘယ္လိုုပဲ စဥ္းစားမိပေစ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပိေတာက္ခက္ ကိုု မွီရင္ျဖင့္ လွမ္းဆြတ္လိုုက္ခ်င္စိတ္ေတြကေတာ့ တဖြားဖြား။။
ေကဇီလင္း
ဧၿပီ ၉ ၊ ၂၀၁၄
Tuesday, February 25, 2014
အပင္နဲ႔ ဖုတ္ေကာင္
အပင္နဲ႔ ဖုုတ္ေကာင္ (Plant Vs. Zombie) ဖိုုင္ကို ျမန္မာရုုပ္ရွင္တခုရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ေဒတာ ခုုိုးယူတဲ့အခန္း ရိုုက္ထားတယ္လို႔ စေတးတပ္ ဖတ္လိုုက္ရတုုန္း သားသားရဲ့ ေျပာစကား တခုုကိုု သြားသတိယတယ္။ အပင္နဲ႔ ဖုုတ္ေကာင္ ဂိမ္းကို သားသားသိပ္ႀကိဳက္တာေပါ့။ အဲ့ဂိမ္းက အပင္ေလးေတြစိုုက္ၿပီး ဥယ်ာဥ္ႀကီးကိုု ကာကြယ္ရတာ။ အပင္ကိုု လာစားတဲ့ ဇမ္ဘီး ဖုတ္ေကာင္ကို ေဂၚဖီထုပ္၊ ပဲေတာင့္၊ အာလူး စတာေတြနဲ႔ ပစ္ပီး အပင္ေတြကို ကာကြယ္ရတာ။ သားက ဂိမ္းကိုု ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲလန္းသလဲဆို အိမ္မွာ ဂိမ္းထဲကလိုု အပင္စိုုက္မယ္ဆိုုတာခ်ည္းပဲ ေျပာလိုု႔ မနည္းတားရတယ္။
တေန႔က်ေတာ့ က်မတိုု႔ မိသားစုု အိမ္အသစ္ေျပာင္းဖိုု႔ လိုုက္ရွာရင္း ခရစ္ယာန္ သခ်ဳိင္းတခုဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ေနေနတာ ၃၊ ၄ ႏွစ္ရွိေနေပမယ့္ ဒီသခ်ဳိင္း ရွိမွန္း အရင္က မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ တပတ္ ၂ ပတ္ ၾကာေတာ့ သားကေျပာတယ္။ ဒီလမ္းမွာ ဇမ္ဘီလူဆိုုးေတြ ရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သားတိုု႔ ဒီနားမွာ မေနတာေနာ္ အေမ... သားတိုု႔အပင္ေတြ လာစားမွာစုုိးလုုိ႔..တဲ့။
က်မေတာ့ ၿပံဳးလိုုက္ရတာ။ ကေလးအေတြးမ်ား ခ်စ္စရာ။ <3
Wednesday, November 6, 2013
AEC နဲ႔ သင္ရိုုးညႊန္းတမ္း
၂၀၁၅ ခုုႏွစ္ အာဆီယံ စီးပြားေရးအသိုုက္အ၀န္း (ASEAN ECONOMIC COMMUNITY) အတြက္ ထိုင္းႏိုုင္ငံရဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြေသခ်ာ လုုပ္ေနတာကို သြားလာရင္း သတိထားမိတယ္။ အဲဒီထဲ တခုုက စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးငယ္ေတြကိုု အာဆီယံ ၁၀ ႏိုင္ငံအေၾကာင္း မိတ္ဆက္ သင္ၾကားေပးျခင္းပါ။ သိသာလာတာက ၂၀၁၂ စကတည္းက မူႀကိဳအရြယ္ ကေလးငယ္တန္းေတြ စသင္ၾကားေပးေနတာပါပဲ။
အိမ္မွာ ျမန္မာလို သာမန္ အသံုုးေတြသာ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတဲ့ က်မ သားသားက မႏွစ္တုုန္းက က်မကိုု "မဂၤလာပါ ေမေမ" လိုု႔ေျပာစဥ္က က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မက သူ႔ကိုု မဂၤလာပါလိုု႔ ႏႈတ္ဆက္ရမယ္ ဆိုုတာ သီးသီးသန္႔သန္႔ မသင္ထားရေသးဘူး။ သားဘယ္လိုုတတ္တာလဲ ေမးေတာ့ သားေက်ာင္းမွာ သင္တယ္တဲ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း အာဆီယံ ဘာသာရပ္ဆိုုၿပီး သီးသန္႔ ေျဖၾကရတယ္။ သားဆရာမကလည္း ေျပာတယ္။ အာဆီယံ ဘာသာရပ္ ေျဖရမယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုုင္း သူ႔ ေက်ာင္း စာအုုပ္ေတြကိုု ၾကည့္မိေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုုင္းပဲ အာဆီယံ ႏိုုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ (ထိုုင္းေက်ာင္းေတြမွာက မူႀကိဳအရြယ္ကေလးေတြအတြက္ ဖတ္စာအုုပ္၊ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုုပ္ေတြကိုု ေက်ာင္းမွာသာ ထားေလ့ရွိတယ္။ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္ကိုု ၂ ပိုုင္းပိုုင္းၿပီး ပထမပိုုင္း ၅ လကုုန္တာနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္၊ ေလ့က်င့္ထားသမ ွ် ေလ့က်င့္ခန္းစာအုုပ္ေတြ ပန္းခ်ီ လႈပ္ရွားမႈေတြ စတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု ေက်ာင္းသားတဦးခ်င္းစီကိုု ျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။) ႏိုုင္ငံတခုုခ်င္းအလိုုက္ အလံ၊ ႏႈတ္ဆက္စကား နဲ႔ အစိုုးရ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အအံုု ပံုေတြကိုု စာတမ်က္ႏွာခ်င္း အေရာင္ျခယ္တာ၊ အေရး၊ အဖတ္ ေလ့က်င့္ခိုုင္းထားတာေတြနဲ႔ သင္ၾကားေပးတယ္။ အသက္ ၄-၅ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးကိုု ေမးၾကည့္ရင္ ဘယ္ႏိုုင္ငံ ဘာအလံဆိုုတာ မွန္ေအာင္ ေျပာျပႏိုုင္တယ္။ က်မတိုု႔ ျမန္မာျပည္က စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေရာ လာမည့္ ၂ ႏွစ္မွာ စေတာ့မယ့္ AEC အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိေနပါပီလဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ (လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ၀န္းက်င္) ပထ၀ီဆိုုရင္လည္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းသာ အမ်ားဆံုုး သင္ခဲ့ရပီး ကမၻာ့ေျမပံုုနဲ႔ ကမၻာ့အထင္ကရေတြကိုု မွတ္မိလြယ္တဲ့ နည္းနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ရျခင္းမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ ျပင္ပ ဗဟုုသုုတ စာေပေတြကိုု မဖတ္ရင္ အာဆီယံႏိုုင္ငံအလံနဲ႔ ကမၻာ့ႏိုုင္ငံမ်ားက အလံေတြကိုု သိဖိုု႔ ဆိုုတာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။ ကမၻာ့ေဘာလံုုးသမားေတြအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြက လြဲရင္ေပါ့။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႔ မသိၾကတာေတြမွ တပံုုႀကီး။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ခ်ဳိ႔တဲ့တာရယ္၊ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အားနည္းတာရယ္၊ ၾကက္တူေရြး စာအံ နည္းနဲ႔ သင္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားပါတယ္။ ခုုထိလည္း ဒီလိုု နည္းစနစ္ေတြက ဆယ္စုုႏွစ္တခုု-ႏွစ္ခုုအထိ ဆက္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒီႏွစ္အေစာပိုုင္း ရြာကိုုျပန္ေတာ့ ေမာင္ေလး ညီမေလး ၀မ္းကြဲေတြ စာဖတ္ စာအံေနတာကုုိ ၾကည့္ရင္း ပညာေရးစနစ္က အရင့္အရင္ ႏွစ္ေတြ အတိုုင္းပဲ ဆိုုတာ ဆ၀ါးမိတယ္။ စာတပုုဒ္ကိုု အလြတ္ရေအာင္သာ က်က္ေနၿပီး စာရဲ့ အဓိပၺါယ္ကိုု ေကာင္းေကာင္းမသိတဲ့ ေမာင္ေလးကိုု ဆရာမက ဘယ္လိုုရွင္းျပလဲလိုု႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ က်မငယ္ငယ္ကလိုပါပဲ၊ အေပၚယံ အဓိပါယ္ေတြကိုုပဲ သူက ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ဒါ ေခတ္အဆက္ဆက္ တပံုုစံတည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဆရာေန၀င္းျမင့္ေျပာသလိုု စာကိုုသာမက စိတ္ကိုုပါ သင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ဳိးေတြ နည္းပါးလာတာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာေတြဟာ ႏွစ္ကုုန္လိုု႔ တႏွစ္ကူးတာနဲ႔အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒီအတြက္ သင္ရိုုးညႊန္းတမ္းေရာ သင္ပံုု သင္နည္းေတြေရာ တကယ္လက္ေတြ႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုုေနတာပါ။
ထိုုင္းမွာ အာဆီယံ ၁၀ ႏိုုင္ငံ ဘာသာရပ္အျပင္ အဂၤလိပ္စာကိုုလည္း ေက်ာင္းေတြမွာ Native Speakers (အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့လူ) ေတြကိုုယ္တိုုင္နဲ႔ သင္ၾကားရမယ္လိုု႔ မူ၀ါဒ ခ်မွတ္ထားတာပါ။ တႏိုုင္ငံလံုုး အဂၤလိပ္စာအဆင္ေျပေျပ ေျပာတတ္ ဆိုုတတ္ဖိုု႔ ကေလးအရြယ္ထဲက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတဲ့စနစ္ကိုု အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာလည္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေနပါပီ။ ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၁၄ မွာ အာဆီယံဥကၠဌ ျဖစ္ၿပီး အာဆီယံစီးပြားေရးအသိုုက္အ၀န္းကိုု ဦးေဆာင္မယ့္ ျမန္မာေတြအေနအေရာ ဘယ္ေလာက္ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိေနပါပီလဲ။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုုင္ငံ ထိုုင္းကိုု နမူနာယူၿပီး ျပင္ဆင္မႈေတြ ခုုတည္းက မလုုပ္ရင္ ၂၀၁၅ မွာ ကုုိယ္က ေနာက္ေကာက္က်က်န္ေနရစ္အံုုးမယ္ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ လိုုမယ္မထင္။။
အိမ္မွာ ျမန္မာလို သာမန္ အသံုုးေတြသာ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတဲ့ က်မ သားသားက မႏွစ္တုုန္းက က်မကိုု "မဂၤလာပါ ေမေမ" လိုု႔ေျပာစဥ္က က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မက သူ႔ကိုု မဂၤလာပါလိုု႔ ႏႈတ္ဆက္ရမယ္ ဆိုုတာ သီးသီးသန္႔သန္႔ မသင္ထားရေသးဘူး။ သားဘယ္လိုုတတ္တာလဲ ေမးေတာ့ သားေက်ာင္းမွာ သင္တယ္တဲ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း အာဆီယံ ဘာသာရပ္ဆိုုၿပီး သီးသန္႔ ေျဖၾကရတယ္။ သားဆရာမကလည္း ေျပာတယ္။ အာဆီယံ ဘာသာရပ္ ေျဖရမယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုုင္း သူ႔ ေက်ာင္း စာအုုပ္ေတြကိုု ၾကည့္မိေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုုင္းပဲ အာဆီယံ ႏိုုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ (ထိုုင္းေက်ာင္းေတြမွာက မူႀကိဳအရြယ္ကေလးေတြအတြက္ ဖတ္စာအုုပ္၊ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုုပ္ေတြကိုု ေက်ာင္းမွာသာ ထားေလ့ရွိတယ္။ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္ကိုု ၂ ပိုုင္းပိုုင္းၿပီး ပထမပိုုင္း ၅ လကုုန္တာနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္၊ ေလ့က်င့္ထားသမ ွ် ေလ့က်င့္ခန္းစာအုုပ္ေတြ ပန္းခ်ီ လႈပ္ရွားမႈေတြ စတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု ေက်ာင္းသားတဦးခ်င္းစီကိုု ျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။) ႏိုုင္ငံတခုုခ်င္းအလိုုက္ အလံ၊ ႏႈတ္ဆက္စကား နဲ႔ အစိုုးရ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အအံုု ပံုေတြကိုု စာတမ်က္ႏွာခ်င္း အေရာင္ျခယ္တာ၊ အေရး၊ အဖတ္ ေလ့က်င့္ခိုုင္းထားတာေတြနဲ႔ သင္ၾကားေပးတယ္။ အသက္ ၄-၅ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးကိုု ေမးၾကည့္ရင္ ဘယ္ႏိုုင္ငံ ဘာအလံဆိုုတာ မွန္ေအာင္ ေျပာျပႏိုုင္တယ္။ က်မတိုု႔ ျမန္မာျပည္က စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေရာ လာမည့္ ၂ ႏွစ္မွာ စေတာ့မယ့္ AEC အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိေနပါပီလဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ (လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ၀န္းက်င္) ပထ၀ီဆိုုရင္လည္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းသာ အမ်ားဆံုုး သင္ခဲ့ရပီး ကမၻာ့ေျမပံုုနဲ႔ ကမၻာ့အထင္ကရေတြကိုု မွတ္မိလြယ္တဲ့ နည္းနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ရျခင္းမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ ျပင္ပ ဗဟုုသုုတ စာေပေတြကိုု မဖတ္ရင္ အာဆီယံႏိုုင္ငံအလံနဲ႔ ကမၻာ့ႏိုုင္ငံမ်ားက အလံေတြကိုု သိဖိုု႔ ဆိုုတာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။ ကမၻာ့ေဘာလံုုးသမားေတြအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြက လြဲရင္ေပါ့။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႔ မသိၾကတာေတြမွ တပံုုႀကီး။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ခ်ဳိ႔တဲ့တာရယ္၊ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အားနည္းတာရယ္၊ ၾကက္တူေရြး စာအံ နည္းနဲ႔ သင္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားပါတယ္။ ခုုထိလည္း ဒီလိုု နည္းစနစ္ေတြက ဆယ္စုုႏွစ္တခုု-ႏွစ္ခုုအထိ ဆက္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒီႏွစ္အေစာပိုုင္း ရြာကိုုျပန္ေတာ့ ေမာင္ေလး ညီမေလး ၀မ္းကြဲေတြ စာဖတ္ စာအံေနတာကုုိ ၾကည့္ရင္း ပညာေရးစနစ္က အရင့္အရင္ ႏွစ္ေတြ အတိုုင္းပဲ ဆိုုတာ ဆ၀ါးမိတယ္။ စာတပုုဒ္ကိုု အလြတ္ရေအာင္သာ က်က္ေနၿပီး စာရဲ့ အဓိပၺါယ္ကိုု ေကာင္းေကာင္းမသိတဲ့ ေမာင္ေလးကိုု ဆရာမက ဘယ္လိုုရွင္းျပလဲလိုု႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ က်မငယ္ငယ္ကလိုပါပဲ၊ အေပၚယံ အဓိပါယ္ေတြကိုုပဲ သူက ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ဒါ ေခတ္အဆက္ဆက္ တပံုုစံတည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဆရာေန၀င္းျမင့္ေျပာသလိုု စာကိုုသာမက စိတ္ကိုုပါ သင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ဳိးေတြ နည္းပါးလာတာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာေတြဟာ ႏွစ္ကုုန္လိုု႔ တႏွစ္ကူးတာနဲ႔အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒီအတြက္ သင္ရိုုးညႊန္းတမ္းေရာ သင္ပံုု သင္နည္းေတြေရာ တကယ္လက္ေတြ႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုုေနတာပါ။
ထိုုင္းမွာ အာဆီယံ ၁၀ ႏိုုင္ငံ ဘာသာရပ္အျပင္ အဂၤလိပ္စာကိုုလည္း ေက်ာင္းေတြမွာ Native Speakers (အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့လူ) ေတြကိုုယ္တိုုင္နဲ႔ သင္ၾကားရမယ္လိုု႔ မူ၀ါဒ ခ်မွတ္ထားတာပါ။ တႏိုုင္ငံလံုုး အဂၤလိပ္စာအဆင္ေျပေျပ ေျပာတတ္ ဆိုုတတ္ဖိုု႔ ကေလးအရြယ္ထဲက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတဲ့စနစ္ကိုု အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာလည္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေနပါပီ။ ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၁၄ မွာ အာဆီယံဥကၠဌ ျဖစ္ၿပီး အာဆီယံစီးပြားေရးအသိုုက္အ၀န္းကိုု ဦးေဆာင္မယ့္ ျမန္မာေတြအေနအေရာ ဘယ္ေလာက္ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိေနပါပီလဲ။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုုင္ငံ ထိုုင္းကိုု နမူနာယူၿပီး ျပင္ဆင္မႈေတြ ခုုတည္းက မလုုပ္ရင္ ၂၀၁၅ မွာ ကုုိယ္က ေနာက္ေကာက္က်က်န္ေနရစ္အံုုးမယ္ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ လိုုမယ္မထင္။။
Thursday, October 31, 2013
အေရာင္မ်ားနဲ႔
အေရာင္မ်ားနဲ႔
ကေလးငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စကားလံုးရွည္ရွည္ေတြ ေျပာတတ္စ အကၡရာေတြ စကားလံုုးအသစ္ေလးေတြ မွတ္ယူတဲ့အရြယ္ အသက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ဆို သူတိုု႔ရဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ သေကတ ေလးေတြနဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ သားသား ငယ္ငယ္ ၂-၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ရဲ့ သင္ယူမႈအမွတ္အသားေတြက အေရာင္ေတြနဲ႔။ အနီ၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အမဲ၊ အျဖဴ နဲ႔ ပန္းေရာင္ေတြကိုု သင္ေပးပီးခါစတုုန္းကဆိုု သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုု အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ တြဲမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ လက္မ ဆို အနီ၊ လက္သန္းဆို ပန္းေရာင္ စသျဖင့္။ ဒါက အနီ၊ ဒါက အ၀ါ၊ ဒါက အမဲ၊ ဒီဟာကေတာ့ (အ)ပန္းေရာင္ တဲ့။ အေရာင္ေတြေရွ႔ အ အကၡရာ တြဲထဲ့ရေတာ့ ပန္းေရာင္ ဆိုုတာကိုုလည္း အပန္းေရာင္လိုု႔ မွတ္ထားတယ္။ (ဒါကိုုေတာ့ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျပင္ေပးရတယ္။)
သူ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ေျခသန္းေလးေပၚ ႏိုု႔ဖိတ္သြားတာကိုု ေျပာလိုုက္တာက ... သားရဲ့ ပန္းေရာင္ေပၚကိုု အျဖဴေရာင္ေတြ က်ကုုန္ၿပီတဲ့။ ႏိုု႔ကိုု ႏိုု႔လိုု မေျပာ. ေျခသန္းကိုု ေျခသန္းလိုု႔ မေျပာဘဲ။ အျဖဴနဲ႔ ပန္းေရာင္ကိုု တြဲသံုုးသြားတာ။ စက္ရုုပ္ကာတြန္းေတြၾကည့္ၿပီး သူ႔အႀကိဳက္ အေရာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အမူအရာေတြကိုု တေထရာတည္း တုုပ လုုပ္ႏိုုင္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေမးသမ ွ် တုုတုု လုုပ္ျပရတာ အေမာေပါ့။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အာရံုုစိုုက္မႈက ေျပာင္းလာတယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူတိုု႔ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈက ကာလအလိုုက္ စိတ္၀င္စားမႈအလိုုက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေတြရ့ဲ စိတ္၀င္စားမႈက အခ်ိန္နဲ႔အမ ွ် ေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ သားသားေနာက္မွ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပိုပိုု အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ သူတိုု႔ကလည္း ေနာက္က်မက်န္တဲ့သူေတြ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြမွာ ေနေလေလ၊ ေရွးေရွးက ေတာရြာမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြထက္ ပိုုအျမင္က်ယ္ေလပါပဲ။
ခုု ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနပီျဖစ္တဲ့ သားသားက မိန္းကေလး ေယာက္်ားေလးေတြကိုု အေရာင္ေတြနဲ႔ ထပ္ခြဲေနျပန္တယ္။ ပစၥည္းတခုုခုု (သိုု႔) အက်ီေတြမွာ အေရာင္ႏုုဆိုု မိန္းခေလး။ အမဲေရာင္နဲ႔ အေရာင္ရင့္ေတြဆိုု ေယာက်္ားေလးေတြ အတြက္ဆိုုၿပီး သူ႔ဟာသူ ခြဲျခမ္း မွတ္တယ္။ အေမကိုုလည္း ဒီအတိုုင္းပဲ အေရာင္ႏုုတာေတြ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ေရႊေရာင္ေလးေတြဆိုုရင္ အက်ီျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မိန္းခေလးမွ ကိုုင္ရမယ္။ သူကေတာ့ ေယာက္်ားေလးမိုု႔ အမဲေရာင္နဲ႔မွ ရမယ္တဲ့။
မၾကာခင္က ဖုုန္းအသစ္ေလး၀ယ္ေတာ့ သူကလည္း ဖုုန္းကိုုင္ခ်င္ပါသတဲ့။ သားက ကေလး - ဘာလုုပ္ဖိုု႔လဲဆိုုေတာ့ သူဖုုန္း၀ယ္ပီး ဂိမ္းေဆာ့ဖိုု႔တဲ့။ စတုုန္းက ဖုုန္းကိုု ေရႊေရာင္ေလး သူႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနက္ေလးက ပိုုအေပခံတယ္။ ပိုုလွတယ္ဆိုုၿပီး အနက္ေလး ၀ယ္မယ္ဆိုုေတာ့ သူက အေမက အနက္၊ သားက ေရႊေရာင္ေနာ္တဲ့။ ေရႊေရာင္ ဖုုန္းကိုု မ၀ယ္ျဖစ္ဘဲ အနက္ေလးပဲ၀ယ္ လိုုက္ေတာ့ သူစိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္တလံုုး မ၀ယ္ေပးေတာ့ဘူးဆုုိတာ သူေသခ်ာ သိလိုုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ဖုုန္းက လက္ေဗြထဲ့ၿပီး ႏွိပ္မွ ဖြင့္လိုု႔ရေတာ့ သူ႔လက္ေဗြ မဟုုတ္ရပါလားဆိုုၿပီး ငိုုလိုုက္တာမွ သနားစရာ။ ဒီလိုုနဲ႔ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုုက္ပါတယ္။ အနက္ဆိုုတာ ေယာက္်ားေလးေတြ ကိုုင္ရတာ။ အေမက မိန္းကေလးဆိုုေတာ့ ေရႊေရာင္သာ ယူပါ။ အခုု အနက္က သားဟာပဲ။ အေမ မယူနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ကဲ.... က်မမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီလိုုက္ရသလို လွည့္ပတ္ စဥ္းစားၿပီး သူတိုု႔ လိုုခ်င္တာကိုု မရရေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းကိုုလည္း မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုုင္။ :) :) :)
ကေလးငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စကားလံုးရွည္ရွည္ေတြ ေျပာတတ္စ အကၡရာေတြ စကားလံုုးအသစ္ေလးေတြ မွတ္ယူတဲ့အရြယ္ အသက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ဆို သူတိုု႔ရဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ သေကတ ေလးေတြနဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ သားသား ငယ္ငယ္ ၂-၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ရဲ့ သင္ယူမႈအမွတ္အသားေတြက အေရာင္ေတြနဲ႔။ အနီ၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အမဲ၊ အျဖဴ နဲ႔ ပန္းေရာင္ေတြကိုု သင္ေပးပီးခါစတုုန္းကဆိုု သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုု အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ တြဲမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ လက္မ ဆို အနီ၊ လက္သန္းဆို ပန္းေရာင္ စသျဖင့္။ ဒါက အနီ၊ ဒါက အ၀ါ၊ ဒါက အမဲ၊ ဒီဟာကေတာ့ (အ)ပန္းေရာင္ တဲ့။ အေရာင္ေတြေရွ႔ အ အကၡရာ တြဲထဲ့ရေတာ့ ပန္းေရာင္ ဆိုုတာကိုုလည္း အပန္းေရာင္လိုု႔ မွတ္ထားတယ္။ (ဒါကိုုေတာ့ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျပင္ေပးရတယ္။)
သူ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ေျခသန္းေလးေပၚ ႏိုု႔ဖိတ္သြားတာကိုု ေျပာလိုုက္တာက ... သားရဲ့ ပန္းေရာင္ေပၚကိုု အျဖဴေရာင္ေတြ က်ကုုန္ၿပီတဲ့။ ႏိုု႔ကိုု ႏိုု႔လိုု မေျပာ. ေျခသန္းကိုု ေျခသန္းလိုု႔ မေျပာဘဲ။ အျဖဴနဲ႔ ပန္းေရာင္ကိုု တြဲသံုုးသြားတာ။ စက္ရုုပ္ကာတြန္းေတြၾကည့္ၿပီး သူ႔အႀကိဳက္ အေရာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အမူအရာေတြကိုု တေထရာတည္း တုုပ လုုပ္ႏိုုင္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေမးသမ ွ် တုုတုု လုုပ္ျပရတာ အေမာေပါ့။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အာရံုုစိုုက္မႈက ေျပာင္းလာတယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူတိုု႔ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈက ကာလအလိုုက္ စိတ္၀င္စားမႈအလိုုက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေတြရ့ဲ စိတ္၀င္စားမႈက အခ်ိန္နဲ႔အမ ွ် ေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ သားသားေနာက္မွ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပိုပိုု အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ သူတိုု႔ကလည္း ေနာက္က်မက်န္တဲ့သူေတြ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြမွာ ေနေလေလ၊ ေရွးေရွးက ေတာရြာမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြထက္ ပိုုအျမင္က်ယ္ေလပါပဲ။
ခုု ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနပီျဖစ္တဲ့ သားသားက မိန္းကေလး ေယာက္်ားေလးေတြကိုု အေရာင္ေတြနဲ႔ ထပ္ခြဲေနျပန္တယ္။ ပစၥည္းတခုုခုု (သိုု႔) အက်ီေတြမွာ အေရာင္ႏုုဆိုု မိန္းခေလး။ အမဲေရာင္နဲ႔ အေရာင္ရင့္ေတြဆိုု ေယာက်္ားေလးေတြ အတြက္ဆိုုၿပီး သူ႔ဟာသူ ခြဲျခမ္း မွတ္တယ္။ အေမကိုုလည္း ဒီအတိုုင္းပဲ အေရာင္ႏုုတာေတြ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ေရႊေရာင္ေလးေတြဆိုုရင္ အက်ီျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မိန္းခေလးမွ ကိုုင္ရမယ္။ သူကေတာ့ ေယာက္်ားေလးမိုု႔ အမဲေရာင္နဲ႔မွ ရမယ္တဲ့။
မၾကာခင္က ဖုုန္းအသစ္ေလး၀ယ္ေတာ့ သူကလည္း ဖုုန္းကိုုင္ခ်င္ပါသတဲ့။ သားက ကေလး - ဘာလုုပ္ဖိုု႔လဲဆိုုေတာ့ သူဖုုန္း၀ယ္ပီး ဂိမ္းေဆာ့ဖိုု႔တဲ့။ စတုုန္းက ဖုုန္းကိုု ေရႊေရာင္ေလး သူႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနက္ေလးက ပိုုအေပခံတယ္။ ပိုုလွတယ္ဆိုုၿပီး အနက္ေလး ၀ယ္မယ္ဆိုုေတာ့ သူက အေမက အနက္၊ သားက ေရႊေရာင္ေနာ္တဲ့။ ေရႊေရာင္ ဖုုန္းကိုု မ၀ယ္ျဖစ္ဘဲ အနက္ေလးပဲ၀ယ္ လိုုက္ေတာ့ သူစိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္တလံုုး မ၀ယ္ေပးေတာ့ဘူးဆုုိတာ သူေသခ်ာ သိလိုုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ဖုုန္းက လက္ေဗြထဲ့ၿပီး ႏွိပ္မွ ဖြင့္လိုု႔ရေတာ့ သူ႔လက္ေဗြ မဟုုတ္ရပါလားဆိုုၿပီး ငိုုလိုုက္တာမွ သနားစရာ။ ဒီလိုုနဲ႔ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုုက္ပါတယ္။ အနက္ဆိုုတာ ေယာက္်ားေလးေတြ ကိုုင္ရတာ။ အေမက မိန္းကေလးဆိုုေတာ့ ေရႊေရာင္သာ ယူပါ။ အခုု အနက္က သားဟာပဲ။ အေမ မယူနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ကဲ.... က်မမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီလိုုက္ရသလို လွည့္ပတ္ စဥ္းစားၿပီး သူတိုု႔ လိုုခ်င္တာကိုု မရရေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းကိုုလည္း မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုုင္။ :) :) :)
Sunday, August 18, 2013
Thursday, August 15, 2013
ၾကယ္ေၾကြလ
ဒီလ
ၾကယ္ေၾကြတာ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သတင္း ပလူပ်ံလို႔
ၾသဂတ္စ္ဟာ
ၾကယ္ေၾကြတဲ့လတဲ့။
ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္တင္ ႏႈတ္လိုက္လို႔ အားမရ
ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ အသဲႏွလံုးထက္က
လင္းလက္ၾကယ္ေတြကိုလည္း
အဆစ္ ဆြဲႏႈတ္သြားတယ္။
ေကဇီလင္း
ၾသဂုုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၃
ဆရာမင္းလူ ႏွင့္ ဆရာေမာင္၀ံသ August 2, 2012 .. ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက House Of Media & Entertainment မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ Nay Phone Latt ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ေတာ္
ၾသဂုုတ္လရဲ့ ေၾကြလြင့္ၾကယ္ေတြ----
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - ထူးအိမ္သင္
၁၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - မင္းသု၀ဏ္
၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇ - တာရာမင္းေ၀
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁ - နႏၵသိန္းဇံ
၂ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ပါပါေလး
၁၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ေမာင္၀ံသ
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - မင္းလူ
credit to: Min Lulin
ၾကယ္ေၾကြတာ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သတင္း ပလူပ်ံလို႔
ၾသဂတ္စ္ဟာ
ၾကယ္ေၾကြတဲ့လတဲ့။
ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္တင္ ႏႈတ္လိုက္လို႔ အားမရ
ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ အသဲႏွလံုးထက္က
လင္းလက္ၾကယ္ေတြကိုလည္း
အဆစ္ ဆြဲႏႈတ္သြားတယ္။
ေကဇီလင္း
ၾသဂုုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၃
ၾသဂုုတ္လရဲ့ ေၾကြလြင့္ၾကယ္ေတြ----
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - ထူးအိမ္သင္
၁၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - မင္းသု၀ဏ္
၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇ - တာရာမင္းေ၀
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁ - နႏၵသိန္းဇံ
၂ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ပါပါေလး
၁၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ေမာင္၀ံသ
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - မင္းလူ
credit to: Min Lulin
Tuesday, July 23, 2013
ေခတ္ သစ္
ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက
စစ္ကၽြန္ေခတ္ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ႏြံနစ္ခဲ့ရ
အရာရာလြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ေခတ္ထဲ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာ့
ေတာ္လွန္သူေတြ နာမည္ႀကီးတဲ့ေခတ္
အစိတ္သားေတြ ေနရာရတဲ့ေခတ္
ဖြႏိုင္ရင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေခတ္
ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ ေခတ္
ကလစ္တခ်က္မွားရင္ အရာရာ ျပန္မရႏိုုင္ေတာ့တဲ့ ေခတ္ထဲ
...
...
...
မေ၀းေတာ့ေသာ သံုုးဆယ္ေက်ာ္မယ့္ ကာလမွာ
ယံုုၾကည္မႈေတြ ခိုုင္ၿမဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘ၀မ်ား ပိုုင္ဆိုုင္မယ့္ ေခတ္ဆီသိုု႔ .....
ေကဇီလင္း
ဇူလိုုင္ ၂၃၊၂၀၁၃
စစ္ကၽြန္ေခတ္ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ႏြံနစ္ခဲ့ရ
အရာရာလြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ေခတ္ထဲ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာ့
ေတာ္လွန္သူေတြ နာမည္ႀကီးတဲ့ေခတ္
အစိတ္သားေတြ ေနရာရတဲ့ေခတ္
ဖြႏိုင္ရင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေခတ္
ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ ေခတ္
ကလစ္တခ်က္မွားရင္ အရာရာ ျပန္မရႏိုုင္ေတာ့တဲ့ ေခတ္ထဲ
...
...
...
မေ၀းေတာ့ေသာ သံုုးဆယ္ေက်ာ္မယ့္ ကာလမွာ
ယံုုၾကည္မႈေတြ ခိုုင္ၿမဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘ၀မ်ား ပိုုင္ဆိုုင္မယ့္ ေခတ္ဆီသိုု႔ .....
ေကဇီလင္း
ဇူလိုုင္ ၂၃၊၂၀၁၃
Friday, July 19, 2013
ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး
မနက္ ၁၀း၃၇ မွာ
လူထုုေတြကိုုယ္စီ
ဥၾသဆြဲၾက၊ ဟြန္းတီးၾက၊ ၿငိမ္သက္အေလးျပဳၾက
ဂုုဏ္ျပဳၾကတာေတြ
ျမင္ရ ၾကားရတာ ပီတိျဖစ္ရပါဘိ။
ဥၾသသံမဆြဲခ်င္တဲ့ အစိုုးရက
ဘယ္လိုုဆင္ေျခေပးေပး။
ျပည္သူက ဂုုဏ္ျပဳထိုုက္သူေတြကိုု
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
လူစည္ကားတဲ့ အာဇာနည္ကုုန္းမွာ
တကူးတကလာေလ့လာၾကတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုုက္မွာ
ၾကည္ႏူးစရာေတြပါ။
လူကိုုယ္တိုုင္ မေရာက္ႏိုုင္ေသးတဲ့ နယ္ျခားကေန
က်မလည္း တေန႔ေတာ့
ေရာက္ရပါမည္။
စိတ္ရည္မွန္ရင္း မုုဒိတာပြားေနမိ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုုးေၾကာင့္
က်မတသက္ ဒီလိုု
ညီညာဖ်ဖ် ဂုုဏ္ျပဳျခင္းမ်ဳိး
မ်က္၀ါးထင္ထင္ မႀကံဳခဲ့ဖူး။
၂၅ ႏွစ္နီးပါး တိမ္ျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီဓေလ့။
မ်က္ရည္ၿဖိဳင္လိုု႔ ဘ၀င္ညွဳိး
ဇူလိုုင္ တစ္ဆယ့္ကိုုးတဲ့။
တကယ္လည္း စိတ္ထဲမွာ
ညွဳိးရတဲ့ ေန႔တေန႔ေပါ့။
(၆၆ အာဇာနည္ေန႔မွာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား ဦးညြတ္အေလးျပဳပါသည္။)
လူထုုေတြကိုုယ္စီ
ဥၾသဆြဲၾက၊ ဟြန္းတီးၾက၊ ၿငိမ္သက္အေလးျပဳၾက
ဂုုဏ္ျပဳၾကတာေတြ
ျမင္ရ ၾကားရတာ ပီတိျဖစ္ရပါဘိ။
ဥၾသသံမဆြဲခ်င္တဲ့ အစိုုးရက
ဘယ္လိုုဆင္ေျခေပးေပး။
ျပည္သူက ဂုုဏ္ျပဳထိုုက္သူေတြကိုု
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
လူစည္ကားတဲ့ အာဇာနည္ကုုန္းမွာ
တကူးတကလာေလ့လာၾကတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုုက္မွာ
ၾကည္ႏူးစရာေတြပါ။
လူကိုုယ္တိုုင္ မေရာက္ႏိုုင္ေသးတဲ့ နယ္ျခားကေန
က်မလည္း တေန႔ေတာ့
ေရာက္ရပါမည္။
စိတ္ရည္မွန္ရင္း မုုဒိတာပြားေနမိ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုုးေၾကာင့္
က်မတသက္ ဒီလိုု
ညီညာဖ်ဖ် ဂုုဏ္ျပဳျခင္းမ်ဳိး
မ်က္၀ါးထင္ထင္ မႀကံဳခဲ့ဖူး။
၂၅ ႏွစ္နီးပါး တိမ္ျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီဓေလ့။
မ်က္ရည္ၿဖိဳင္လိုု႔ ဘ၀င္ညွဳိး
ဇူလိုုင္ တစ္ဆယ့္ကိုုးတဲ့။
တကယ္လည္း စိတ္ထဲမွာ
ညွဳိးရတဲ့ ေန႔တေန႔ေပါ့။
(၆၆ အာဇာနည္ေန႔မွာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား ဦးညြတ္အေလးျပဳပါသည္။)
Thursday, July 11, 2013
မိုုးည
မိုုးည
ဖန္မီးေရာင္ အျဖဴ အစိမ္း
ခရမ္း အနီ ၀ါက်င္က်င္ အနက္ စံုု
မတုုန္မလႈပ္ ၿငိမ္ေနတယ္။
ညနဲ႔ထပ္တူ
အံုု႔မႈိင္းမႈိင္း တိမ္မဟူရာ နဲ႔အၿပိဳင္
ဖားေလးေတြ ပုုရစ္ေလးေတြ
စကားလက္ဆံုုက်ေနၾကတယ္။
ဒီည မိုုးလာမယ္လိုု႔မ်ား ေျပာေနသလား။
မနားစတမ္းကြယ္။
မိုုးမွာေပ်ာ္တဲ့
အေကာင္စံုုေလးေတြ အသံၾကားေတာ့
ရြာကိုု လြမ္းတယ္။
ေကဇီလင္း
ဇူလိုုင္ ၁၁၊ ၂၀၁၃
မယား ၃ ေယာက္ရွိသူ
မယား ၃ ေယာက္ရွိသူ
တရက္ တကၠစီစီးေတာ့ ေစ်းအမွန္ဆံုး ေတာင္းတဲ့ ကားသမားလူႀကီးတဦးနဲ႔ဆံုတယ္။ သူက က်မ အရင္စီးေနက်ကားေတြထက္ ငါးရာက်ပ္ေလ်ာ့ေတာင္းတယ္။ ဆိုေတာ့ က်မစိတ္ထဲ တန္လိုက္တာေပါ့ေလ။ (တကယ္က ကိုယ္က အရင္က အၿမဲ ပိုေတာင္းခံေနခဲ့ရတာ)။
ဆူးေလကေန အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာခရီးမွာ သူ႔၀င္ေငြ အေၾကာင္း အလုပ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပလာခဲ့တယ္။ သူေျပာျပတဲ့ စကားေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ တခုက တကၠစီေမာင္းသမားတေယာက္မွာ မိန္းမ ၃ ေယာက္ရွိသတဲ့။ စၾကားေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ မ်ားလွခ်ည္လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူ ဆက္ေျပာျပတာကိုုပဲ နားေထာင္ေနလိုုက္တယ္။
မယားႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာေနတဲ့တေယာက္ေပါ့တဲ့။ ကားအံုနာက မယားငယ္၊ ဓါတ္ဆီက မယားလတ္တဲ့။ ကားေမာင္းသမား အေၾကာက္ရဆံုးတေယာက္က မယားငယ္ - သူ႔ကိုက် ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မေလ်ာ့ေအာင္ အပ္ရတယ္။ သတ္မွတ္သေလာက္ေပးရတယ္။ မယားလတ္ - ဓါတ္ဆီ - က်ေတာ့လည္း လံုေလာက္ေအာင္ ထဲ့ေပးရတယ္။ က်န္သေလာက္ ပိုက္ဆံကေတာ့ အိမ္က မယားႀကီးအတြက္ေတာ့။ အႀကီးဆိုေတာ့ ပါသေလာက္ ယူ။ အထြန္႔တက္လို႔မရတဲ့သူေတြေပါ့တဲ့။
သူ႔နမူနာကလည္း ဟုတ္သား။။ အဲ့ဒါၾကားၿပီးေတာ့ အေတြးတခု-၂ ခု ၀င္လာတယ္။ မိသားစုေတြမွာ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ ကိုယ့္ေယာက္်ားဆီက လုပ္ခ ၀င္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုအတြက္ မေလာက္င ၾကတာေတြ တပံုႀကီးရွိတယ္။ အဲ့ေယာက္်ားေတြမွာလည္း မယားေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိလိမ့္မလဲ။ ။။။
ေနာက္ ျမန္မာ့လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြက ေကာင္းတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲပဲ နမူနာအျဖစ္ ျပခံၾကရတယ္။ အဲလို ေျပာမွ ပိုျမင္တတ္ၾကလို႔လာ။ အမ်ဳိးသမီးဆို ၾသဇာေညာင္းသူ၊ ေငြမက္သူ၊ ေၾကာက္ရသူအျဖစ္ တင္စားၾကသလို ေျပာသလို လုပ္၊ ေပးသမွ်ယူ ေျပာသမွ်ယံုတဲ့ သူေတြလို႔လည္း ႏွိမ့္ခ် ျမင္တဲ့ အျမင္က ခုထိ မေပ်ာက္ေသးပါလားလို႔။ ။။
(က်မရဲ့ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးဖူးတဲ့ notes အား ျပန္ရွဲျခင္းသာ)
ဆူးေလကေန အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာခရီးမွာ သူ႔၀င္ေငြ အေၾကာင္း အလုပ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပလာခဲ့တယ္။ သူေျပာျပတဲ့ စကားေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ တခုက တကၠစီေမာင္းသမားတေယာက္မွာ မိန္းမ ၃ ေယာက္ရွိသတဲ့။ စၾကားေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ မ်ားလွခ်ည္လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူ ဆက္ေျပာျပတာကိုုပဲ နားေထာင္ေနလိုုက္တယ္။
မယားႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာေနတဲ့တေယာက္ေပါ့တဲ့။ ကားအံုနာက မယားငယ္၊ ဓါတ္ဆီက မယားလတ္တဲ့။ ကားေမာင္းသမား အေၾကာက္ရဆံုးတေယာက္က မယားငယ္ - သူ႔ကိုက် ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မေလ်ာ့ေအာင္ အပ္ရတယ္။ သတ္မွတ္သေလာက္ေပးရတယ္။ မယားလတ္ - ဓါတ္ဆီ - က်ေတာ့လည္း လံုေလာက္ေအာင္ ထဲ့ေပးရတယ္။ က်န္သေလာက္ ပိုက္ဆံကေတာ့ အိမ္က မယားႀကီးအတြက္ေတာ့။ အႀကီးဆိုေတာ့ ပါသေလာက္ ယူ။ အထြန္႔တက္လို႔မရတဲ့သူေတြေပါ့တဲ့။
သူ႔နမူနာကလည္း ဟုတ္သား။။ အဲ့ဒါၾကားၿပီးေတာ့ အေတြးတခု-၂ ခု ၀င္လာတယ္။ မိသားစုေတြမွာ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ ကိုယ့္ေယာက္်ားဆီက လုပ္ခ ၀င္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုအတြက္ မေလာက္င ၾကတာေတြ တပံုႀကီးရွိတယ္။ အဲ့ေယာက္်ားေတြမွာလည္း မယားေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိလိမ့္မလဲ။ ။။။
ေနာက္ ျမန္မာ့လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြက ေကာင္းတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲပဲ နမူနာအျဖစ္ ျပခံၾကရတယ္။ အဲလို ေျပာမွ ပိုျမင္တတ္ၾကလို႔လာ။ အမ်ဳိးသမီးဆို ၾသဇာေညာင္းသူ၊ ေငြမက္သူ၊ ေၾကာက္ရသူအျဖစ္ တင္စားၾကသလို ေျပာသလို လုပ္၊ ေပးသမွ်ယူ ေျပာသမွ်ယံုတဲ့ သူေတြလို႔လည္း ႏွိမ့္ခ် ျမင္တဲ့ အျမင္က ခုထိ မေပ်ာက္ေသးပါလားလို႔။ ။။
(က်မရဲ့ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးဖူးတဲ့ notes အား ျပန္ရွဲျခင္းသာ)
Wednesday, April 17, 2013
Thursday, March 28, 2013
ပြဲစားခ နဲ႔ ရဲေၾကး ေပးေနရတ့ဲ ထုိင္းေရာက္ျမန္မာမ်ား
ပြဲစားခ နဲ႔ ရဲေၾကး ေပးေနရတ့ဲ ထုိင္းေရာက္ျမန္မာမ်ား
Tuesday, March 26, 2013
မၾကာေသးခင္က မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ ျမဝတီၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ကူးရန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ဂိတ္တံခါး ဖြင့္ခ်ိန္ နံနက္ ၆ နာရီ အေရာက္သြားခ့ဲသည္။
ဂိတ္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တဘက္ကမ္းကို အေစာဆံုး ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆခ့ဲေသာ္လည္း ဂိတ္တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔က ရာႏွင့္ခ်ီ ေရာက္ေနသျဖင့္ အံ့ၾသမိ၏။
ပ်ားပန္းခတ္သလို စည္ကားသည့္ နယ္စပ္ဂိတ္ေရွ႕ လူအမ်ားတန္းစီရာမွာ ဝင္စီလိုက္သည္ ဆုိလွ်င္ပဲ ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖို႔ တတြတ္တြတ္ဖိတ္ေခၚေနသည့္ ပြဲစားမ်ားက အနားေရာက္လာသည္။
ပြဲစားတို႔ထံုးစံအတိုင္း အေျပာခ်ဳိ၏။ ထိုသူတို႔သည္ လူတေယာက္ ေစာင့္ဆိုင္းရခ်ိန္ကို ခ်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ား ျဖစ္၏။
မိမိေရွ႕ မနက္ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီကတည္းက ဂိတ္ေပါက္ေရွ႕လာေရာက္တန္းစီေနေသာ သူမ်ားထက္ ေဆာလ်င္စြာ နယ္စပ္ျဖတ္လုိသူမ်ားအတြက္ ၾကားပြဲစားမ်ားကား အံုဖြ မန္းေပးတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနျပန္၏။
နယ္စပ္မွ တဆင့္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (ေခၚ) အလုပ္သမားပတ္စ္ပို႔ ကိုင္ေဆာင္သူ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ အိမ္အျပန္မွာ လြယ္လင့္တကူေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။
Re-entry visa ေခၚ ထိုင္းသုိ႔ တရားဝင္ ျပန္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာ ေတာင္းခံၿပီး အိမ္ျပန္ႏိုင္သည္။
ေနာက္ ထိုင္းသို႔ျပန္လာပါကလည္း မိမိရွိၿပီးသား ဗီဇာသက္တမ္းအတိုင္း ေနလို႔ရသည္၊ ခဏခဏ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာ မလို။ ရဲဖမ္းလို႔ မရ။
ထို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ခြင့္ ဗီဇာအတြက္ ထိုင္းလဝကကိုေပးရသည့္ ေငြေၾကးက တေခါက္ကို ဘတ္ တေထာင္။ (တခ်ဳိ႔လည္း တရားဝင္တံုးထုကာ တံတားမွ ျပန္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရႈပ္သည္ဆိုတာ ေလွျဖင့္ အလြယ္ကူးျပန္ၾကသည္။)
နယ္စပ္ ပဲြစား
ဘန္ေကာက္ျပန္ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ တေထာင္ေပးၿပီး တံတားက ျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထို တေထာင္တန္ ဗီဇာအတြက္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥက တေန႔တာကုန္ခ်င္လည္း ကုန္သြားႏိုင္သည္။
ထိုအတြက္ ပြဲစားကို အပ္ၾကရသည္။ ပြဲစားခ သံုးေလးရာ ပိုေပးလိုက္ၾကသည္။ သြားလိုရာ အျမန္ေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲ ထားၾကသည္။
တခါမွ မသြားဖူး မလာဖူးသူမ်ား၊ ရံုးကႏၷားေၾကာက္သူ စကားနားမလည္သူ၊ လိုရာအျမန္ေရာက္လိုသူ စသျဖင့္ လူအေထြေထြမွာ ပြဲစားကို အသံုးျပဳၾကသည္။
မငွားခင္က ပြဲစားအေျပာခ်ဳိသေလာက္ အလုပ္တခု အပ္လိုက္လွ်င္ ထိုပြဲစားမွာ အခ်ဳိးေျပာင္းတတ္သည္။
ဂိတ္မွာ တံုးထုဖို႔ ခဏခ်င္း ရမည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ပါသည္။
ယံုၿပီး ပိုက္ဆံေပးခိုင္းလိုက္လွ်င္ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ေစာင့္ရမည္ကို ၾကိဳတင္သတိခ်ပ္သင့္သည္။ အလိမ္ခံရဖို႔ မ်ား၏။
နယ္စပ္ ရဲေၾကး
ယခင္က ထိုင္းေရာက္ျမန္မာျပည္သားမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ မရွိၾကျခင္းေၾကာင့္ မၾကာခဏ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးျခင္း ခံၾကရသည္။
အမိႏိုင္ငံသို႔ အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ျခင္း ခံၾကရသည္။
ယခု ႏိုင္ငံသားစိစစ္ၿပီးေနာက္တြင္ ၆ ႏွစ္သက္တမ္းရိွသည့္ အလုပ္သမား ပတ္စပို႔မ်ား ထုတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုမွာ ယာယီပတ္စပို႔ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္လာၾကသည္။
ထိုပတ္စပို႔ကလည္း ေၾကးႀကီး၏။ ေတာ္ရံု မလုပ္ႏိုင္။
သတ္မွတ္ေငြေၾကးထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပုိေပးၿပီး ပြဲစားမ်ားမွတဆင့္ လုပ္ေဆာင္မွသာ လြယ္ကူ၏။
သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားပတ္စပို႔ လုပ္ၿပီးပါကလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္(ထိုင္းအေခၚ - ဘတ္) မရွိပါက ရဲဖမ္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
အမ်ားအျပားက ဒါကို သိပ္နားမလည္ၾက။
ယာယီပတ္စပို႔သာ လုပ္ပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေလွ်ာက္ဘဲ ေနၾက၏။ တကယ္တမ္း ျပန္ေသာအခါ ရဲက စစ္လွ်င္ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ရ၏။
ဤေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲသလုိ ၿပီးခ့ဲသည့္ရက္ပုိင္းအတြင္း မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ နယ္စပ္ဂိတ္ကို လာစဥ္ မဲေဆာက္ေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕တြင္ ထိုင္းရဲမ်ားက လိုင္းကားမ်ားကို စစ္ေဆးေနသည္။
ထိုင္းရဲမ်ား အလုပ္လုပ္လွခ်ည္လားဟု စိတ္က မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့လိုက္ေသးသည္။
သူတုိ႔ စစ္ေဆးသည့္ ထိုလိုင္းကားမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကသည္။
မၾကာခင္ တန္းစီေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြနဲ႔ စကားစပ္မိသည္။ တခ်ဳိ႕က မနက္ ၄ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာပီး ဂိတ္ေရွ႕ လာတန္းစီေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
အနီးအနားက လူငယ္အုပ္စုတစုကေတာ့ ခုနက ျမင္ခဲ့သည့္ ထိုင္းရဲမ်ား စစ္ေဆးမႈကို ခံယူၿပီးသူမ်ား ျဖစ္လို႔ေနသည္။
ယာယီပတ္စပို႔သာရွိၿပီး ဘတ္မရိွပါက (အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္ မရွိပါက) ထိုင္းဘတ္ေငြ တေထာင္ ေပးေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊
သူတို႔ ကားေပၚတြင္ လူ ၃ – ၄ ေယာက္ေလာက္ ထုိသုိ႔ ေပးခဲ့ရေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း စကား ဖလွယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္လုပ္လြန္းေသာ ထိုရဲမ်ား ဒဏ္ေၾကးေငြ အေတာ္ရမည့့္ပံုျဖစ္သည္။
အေထာက္အထား မျပည့္စုံေသာ၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ နားမလည္ေသာ ျမန္မာျပည္သားအမ်ားအျပားက ဒဏ္ရုိက္ခံရမည္ကို ႀကိဳမသိ၊ ဒဏ္ေငြေပးသည့္အခါ ျဖတ္ပုိင္းေတာင္းရေကာင္းမွန္းလည္း သိခ်င္မွ သိၾကမည္။
မိေအး အႀကိမ္ႀကိမ္နာ
ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာလုပ္သား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ေန႔စဥ္ ဝင္ထြက္ေနေသာ၊ ေနေရာင္မလာခင္ပင္ နယ္စပ္မွာ ေလးငါးရာေက်ာ္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ လူလိႈင္းလုံးႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။
အေထာက္အထားရွိ၊ အေထာက္အထားမဲ့ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ဝန္ေဆာင္မႈေၾကးေငြျဖင့္ ရွာေဖြေနေသာ ပြဲစားႀကီး၊ ပြဲစားလတ္၊ ပြဲစားေသးမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက လူလိႈင္းလုံးႀကီးစီးၿပီး ဝင္ေငြေကာင္း၊ ဂြင္မိထားၾက၏၊
ထိုလူလႈိင္းမွာ မိေအး ၂ ခါထက္မနည္း ခံရသူမ်ားမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားဟု ေခၚဆိုေသာ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကုိင္သည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ထုိလူလိႈင္းႀကီးက ကာလအတန္ၾကာ ဆက္လက္ ရိွေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
ေကဇီလင္း ~
- See more at: http://blog.irrawaddy.org/2013/03/blog-post_4491.html#sthash.JmFKtS5o.dpuf
Tuesday, March 26, 2013
မၾကာေသးခင္က မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ ျမဝတီၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ကူးရန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ဂိတ္တံခါး ဖြင့္ခ်ိန္ နံနက္ ၆ နာရီ အေရာက္သြားခ့ဲသည္။
ဂိတ္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တဘက္ကမ္းကို အေစာဆံုး ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆခ့ဲေသာ္လည္း ဂိတ္တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔က ရာႏွင့္ခ်ီ ေရာက္ေနသျဖင့္ အံ့ၾသမိ၏။
ပ်ားပန္းခတ္သလို စည္ကားသည့္ နယ္စပ္ဂိတ္ေရွ႕ လူအမ်ားတန္းစီရာမွာ ဝင္စီလိုက္သည္ ဆုိလွ်င္ပဲ ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖို႔ တတြတ္တြတ္ဖိတ္ေခၚေနသည့္ ပြဲစားမ်ားက အနားေရာက္လာသည္။
ပြဲစားတို႔ထံုးစံအတိုင္း အေျပာခ်ဳိ၏။ ထိုသူတို႔သည္ လူတေယာက္ ေစာင့္ဆိုင္းရခ်ိန္ကို ခ်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ား ျဖစ္၏။
မိမိေရွ႕ မနက္ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီကတည္းက ဂိတ္ေပါက္ေရွ႕လာေရာက္တန္းစီေနေသာ သူမ်ားထက္ ေဆာလ်င္စြာ နယ္စပ္ျဖတ္လုိသူမ်ားအတြက္ ၾကားပြဲစားမ်ားကား အံုဖြ မန္းေပးတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနျပန္၏။
နယ္စပ္မွ တဆင့္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (ေခၚ) အလုပ္သမားပတ္စ္ပို႔ ကိုင္ေဆာင္သူ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ အိမ္အျပန္မွာ လြယ္လင့္တကူေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။
Re-entry visa ေခၚ ထိုင္းသုိ႔ တရားဝင္ ျပန္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာ ေတာင္းခံၿပီး အိမ္ျပန္ႏိုင္သည္။
ေနာက္ ထိုင္းသို႔ျပန္လာပါကလည္း မိမိရွိၿပီးသား ဗီဇာသက္တမ္းအတိုင္း ေနလို႔ရသည္၊ ခဏခဏ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာ မလို။ ရဲဖမ္းလို႔ မရ။
ထို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ခြင့္ ဗီဇာအတြက္ ထိုင္းလဝကကိုေပးရသည့္ ေငြေၾကးက တေခါက္ကို ဘတ္ တေထာင္။ (တခ်ဳိ႔လည္း တရားဝင္တံုးထုကာ တံတားမွ ျပန္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရႈပ္သည္ဆိုတာ ေလွျဖင့္ အလြယ္ကူးျပန္ၾကသည္။)
နယ္စပ္ ပဲြစား
ဘန္ေကာက္ျပန္ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ တေထာင္ေပးၿပီး တံတားက ျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထို တေထာင္တန္ ဗီဇာအတြက္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥက တေန႔တာကုန္ခ်င္လည္း ကုန္သြားႏိုင္သည္။
ထိုအတြက္ ပြဲစားကို အပ္ၾကရသည္။ ပြဲစားခ သံုးေလးရာ ပိုေပးလိုက္ၾကသည္။ သြားလိုရာ အျမန္ေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲ ထားၾကသည္။
တခါမွ မသြားဖူး မလာဖူးသူမ်ား၊ ရံုးကႏၷားေၾကာက္သူ စကားနားမလည္သူ၊ လိုရာအျမန္ေရာက္လိုသူ စသျဖင့္ လူအေထြေထြမွာ ပြဲစားကို အသံုးျပဳၾကသည္။
မငွားခင္က ပြဲစားအေျပာခ်ဳိသေလာက္ အလုပ္တခု အပ္လိုက္လွ်င္ ထိုပြဲစားမွာ အခ်ဳိးေျပာင္းတတ္သည္။
ဂိတ္မွာ တံုးထုဖို႔ ခဏခ်င္း ရမည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ပါသည္။
ယံုၿပီး ပိုက္ဆံေပးခိုင္းလိုက္လွ်င္ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ေစာင့္ရမည္ကို ၾကိဳတင္သတိခ်ပ္သင့္သည္။ အလိမ္ခံရဖို႔ မ်ား၏။
နယ္စပ္ ရဲေၾကး
ယခင္က ထိုင္းေရာက္ျမန္မာျပည္သားမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ မရွိၾကျခင္းေၾကာင့္ မၾကာခဏ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးျခင္း ခံၾကရသည္။
အမိႏိုင္ငံသို႔ အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ျခင္း ခံၾကရသည္။
ယခု ႏိုင္ငံသားစိစစ္ၿပီးေနာက္တြင္ ၆ ႏွစ္သက္တမ္းရိွသည့္ အလုပ္သမား ပတ္စပို႔မ်ား ထုတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုမွာ ယာယီပတ္စပို႔ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္လာၾကသည္။
ထိုပတ္စပို႔ကလည္း ေၾကးႀကီး၏။ ေတာ္ရံု မလုပ္ႏိုင္။
သတ္မွတ္ေငြေၾကးထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပုိေပးၿပီး ပြဲစားမ်ားမွတဆင့္ လုပ္ေဆာင္မွသာ လြယ္ကူ၏။
သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားပတ္စပို႔ လုပ္ၿပီးပါကလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္(ထိုင္းအေခၚ - ဘတ္) မရွိပါက ရဲဖမ္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
အမ်ားအျပားက ဒါကို သိပ္နားမလည္ၾက။
ယာယီပတ္စပို႔သာ လုပ္ပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေလွ်ာက္ဘဲ ေနၾက၏။ တကယ္တမ္း ျပန္ေသာအခါ ရဲက စစ္လွ်င္ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ရ၏။
ဤေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲသလုိ ၿပီးခ့ဲသည့္ရက္ပုိင္းအတြင္း မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ နယ္စပ္ဂိတ္ကို လာစဥ္ မဲေဆာက္ေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕တြင္ ထိုင္းရဲမ်ားက လိုင္းကားမ်ားကို စစ္ေဆးေနသည္။
ထိုင္းရဲမ်ား အလုပ္လုပ္လွခ်ည္လားဟု စိတ္က မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့လိုက္ေသးသည္။
သူတုိ႔ စစ္ေဆးသည့္ ထိုလိုင္းကားမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကသည္။
မၾကာခင္ တန္းစီေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြနဲ႔ စကားစပ္မိသည္။ တခ်ဳိ႕က မနက္ ၄ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာပီး ဂိတ္ေရွ႕ လာတန္းစီေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
အနီးအနားက လူငယ္အုပ္စုတစုကေတာ့ ခုနက ျမင္ခဲ့သည့္ ထိုင္းရဲမ်ား စစ္ေဆးမႈကို ခံယူၿပီးသူမ်ား ျဖစ္လို႔ေနသည္။
ယာယီပတ္စပို႔သာရွိၿပီး ဘတ္မရိွပါက (အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္ မရွိပါက) ထိုင္းဘတ္ေငြ တေထာင္ ေပးေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊
သူတို႔ ကားေပၚတြင္ လူ ၃ – ၄ ေယာက္ေလာက္ ထုိသုိ႔ ေပးခဲ့ရေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း စကား ဖလွယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္လုပ္လြန္းေသာ ထိုရဲမ်ား ဒဏ္ေၾကးေငြ အေတာ္ရမည့့္ပံုျဖစ္သည္။
အေထာက္အထား မျပည့္စုံေသာ၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ နားမလည္ေသာ ျမန္မာျပည္သားအမ်ားအျပားက ဒဏ္ရုိက္ခံရမည္ကို ႀကိဳမသိ၊ ဒဏ္ေငြေပးသည့္အခါ ျဖတ္ပုိင္းေတာင္းရေကာင္းမွန္းလည္း သိခ်င္မွ သိၾကမည္။
မိေအး အႀကိမ္ႀကိမ္နာ
ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာလုပ္သား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ေန႔စဥ္ ဝင္ထြက္ေနေသာ၊ ေနေရာင္မလာခင္ပင္ နယ္စပ္မွာ ေလးငါးရာေက်ာ္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ လူလိႈင္းလုံးႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။
အေထာက္အထားရွိ၊ အေထာက္အထားမဲ့ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ဝန္ေဆာင္မႈေၾကးေငြျဖင့္ ရွာေဖြေနေသာ ပြဲစားႀကီး၊ ပြဲစားလတ္၊ ပြဲစားေသးမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက လူလိႈင္းလုံးႀကီးစီးၿပီး ဝင္ေငြေကာင္း၊ ဂြင္မိထားၾက၏၊
ထိုလူလႈိင္းမွာ မိေအး ၂ ခါထက္မနည္း ခံရသူမ်ားမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားဟု ေခၚဆိုေသာ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကုိင္သည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ထုိလူလိႈင္းႀကီးက ကာလအတန္ၾကာ ဆက္လက္ ရိွေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
ေကဇီလင္း ~
- See more at: http://blog.irrawaddy.org/2013/03/blog-post_4491.html#sthash.JmFKtS5o.dpuf
Subscribe to:
Posts (Atom)