အေရာင္မ်ားနဲ႔
ကေလးငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စကားလံုးရွည္ရွည္ေတြ ေျပာတတ္စ အကၡရာေတြ စကားလံုုးအသစ္ေလးေတြ မွတ္ယူတဲ့အရြယ္ အသက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ဆို သူတိုု႔ရဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ သေကတ ေလးေတြနဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ သားသား ငယ္ငယ္ ၂-၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ရဲ့ သင္ယူမႈအမွတ္အသားေတြက အေရာင္ေတြနဲ႔။ အနီ၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အမဲ၊ အျဖဴ နဲ႔ ပန္းေရာင္ေတြကိုု သင္ေပးပီးခါစတုုန္းကဆိုု သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုု အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ တြဲမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ လက္မ ဆို အနီ၊ လက္သန္းဆို ပန္းေရာင္ စသျဖင့္။ ဒါက အနီ၊ ဒါက အ၀ါ၊ ဒါက အမဲ၊ ဒီဟာကေတာ့ (အ)ပန္းေရာင္ တဲ့။ အေရာင္ေတြေရွ႔ အ အကၡရာ တြဲထဲ့ရေတာ့ ပန္းေရာင္ ဆိုုတာကိုုလည္း အပန္းေရာင္လိုု႔ မွတ္ထားတယ္။ (ဒါကိုုေတာ့ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျပင္ေပးရတယ္။)
သူ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ေျခသန္းေလးေပၚ ႏိုု႔ဖိတ္သြားတာကိုု ေျပာလိုုက္တာက ... သားရဲ့ ပန္းေရာင္ေပၚကိုု အျဖဴေရာင္ေတြ က်ကုုန္ၿပီတဲ့။ ႏိုု႔ကိုု ႏိုု႔လိုု မေျပာ. ေျခသန္းကိုု ေျခသန္းလိုု႔ မေျပာဘဲ။ အျဖဴနဲ႔ ပန္းေရာင္ကိုု တြဲသံုုးသြားတာ။ စက္ရုုပ္ကာတြန္းေတြၾကည့္ၿပီး သူ႔အႀကိဳက္ အေရာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အမူအရာေတြကိုု တေထရာတည္း တုုပ လုုပ္ႏိုုင္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေမးသမ ွ် တုုတုု လုုပ္ျပရတာ အေမာေပါ့။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အာရံုုစိုုက္မႈက ေျပာင္းလာတယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူတိုု႔ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈက ကာလအလိုုက္ စိတ္၀င္စားမႈအလိုုက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေတြရ့ဲ စိတ္၀င္စားမႈက အခ်ိန္နဲ႔အမ ွ် ေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ သားသားေနာက္မွ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပိုပိုု အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ သူတိုု႔ကလည္း ေနာက္က်မက်န္တဲ့သူေတြ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြမွာ ေနေလေလ၊ ေရွးေရွးက ေတာရြာမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြထက္ ပိုုအျမင္က်ယ္ေလပါပဲ။
ခုု ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနပီျဖစ္တဲ့ သားသားက မိန္းကေလး ေယာက္်ားေလးေတြကိုု အေရာင္ေတြနဲ႔ ထပ္ခြဲေနျပန္တယ္။ ပစၥည္းတခုုခုု (သိုု႔) အက်ီေတြမွာ အေရာင္ႏုုဆိုု မိန္းခေလး။ အမဲေရာင္နဲ႔ အေရာင္ရင့္ေတြဆိုု ေယာက်္ားေလးေတြ အတြက္ဆိုုၿပီး သူ႔ဟာသူ ခြဲျခမ္း မွတ္တယ္။ အေမကိုုလည္း ဒီအတိုုင္းပဲ အေရာင္ႏုုတာေတြ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ေရႊေရာင္ေလးေတြဆိုုရင္ အက်ီျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မိန္းခေလးမွ ကိုုင္ရမယ္။ သူကေတာ့ ေယာက္်ားေလးမိုု႔ အမဲေရာင္နဲ႔မွ ရမယ္တဲ့။
မၾကာခင္က ဖုုန္းအသစ္ေလး၀ယ္ေတာ့ သူကလည္း ဖုုန္းကိုုင္ခ်င္ပါသတဲ့။ သားက ကေလး - ဘာလုုပ္ဖိုု႔လဲဆိုုေတာ့ သူဖုုန္း၀ယ္ပီး ဂိမ္းေဆာ့ဖိုု႔တဲ့။ စတုုန္းက ဖုုန္းကိုု ေရႊေရာင္ေလး သူႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနက္ေလးက ပိုုအေပခံတယ္။ ပိုုလွတယ္ဆိုုၿပီး အနက္ေလး ၀ယ္မယ္ဆိုုေတာ့ သူက အေမက အနက္၊ သားက ေရႊေရာင္ေနာ္တဲ့။ ေရႊေရာင္ ဖုုန္းကိုု မ၀ယ္ျဖစ္ဘဲ အနက္ေလးပဲ၀ယ္ လိုုက္ေတာ့ သူစိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္တလံုုး မ၀ယ္ေပးေတာ့ဘူးဆုုိတာ သူေသခ်ာ သိလိုုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ဖုုန္းက လက္ေဗြထဲ့ၿပီး ႏွိပ္မွ ဖြင့္လိုု႔ရေတာ့ သူ႔လက္ေဗြ မဟုုတ္ရပါလားဆိုုၿပီး ငိုုလိုုက္တာမွ သနားစရာ။ ဒီလိုုနဲ႔ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုုက္ပါတယ္။ အနက္ဆိုုတာ ေယာက္်ားေလးေတြ ကိုုင္ရတာ။ အေမက မိန္းကေလးဆိုုေတာ့ ေရႊေရာင္သာ ယူပါ။ အခုု အနက္က သားဟာပဲ။ အေမ မယူနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ကဲ.... က်မမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီလိုုက္ရသလို လွည့္ပတ္ စဥ္းစားၿပီး သူတိုု႔ လိုုခ်င္တာကိုု မရရေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းကိုုလည္း မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုုင္။ :) :) :)
