Tuesday, November 4, 2014

ဓႏုတို႔ ေတာင္တန္းနဲ႔ ေရျပာအိုင္

   
   လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ ရႈခင္း၊ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေတြ ရႈရႈိက္ရင္း ေပ ၄၀၀၀ ေက်ာ္အျမင့္ရွိတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းကိုု ျဖတ္သြားတဲ့ခ်ိန္ ရလိုုက္တဲ့ ခံစားခ်က္က သိပ္ကိုု လြတ္လပ္တယ္။ စိတ္ထဲ ၾကည္ၿပီး အရာရာကို ဓါတ္ပံုရိုုက္ခ်င္စရာ။ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ တိမ္ေတြရယ္၊ လမ္းတဖက္စီက ႏြဲ႔ယိမ္းေနတဲ့ ယူကလစ္ပင္တန္းေတြရယ္ ခပ္ေ၀းေ၀းကျမင္ရင္ ပန္းခ်ီကားထဲက အစက္အေျပာက္ေလး ေတြလား ထင္ရတယ္။ အဲ့လိုုထင္ရေပမယ့္ အနီးကပ္လာတာနဲ႔ အမ ွ် ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ကေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ႔ စပါးခင္းတခ်ဳိ႔၊ ေဂၚရခါးသီးစိုက္ခင္းေတြ၊ ေထာပတ္သီးပင္ ေကာ္ဖီပင္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးေတြေပါ့။ 

ဓႏုကုုိယ္ပိုင္အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ 
ျမစ္ေခ်ာင္း အိုင္ငယ္ေပါတဲ့ ရွမ္းျပည္။ ျမဴေတြဖံုုးၿပီး ေတာင္ေတြနဲ႔ တိမ္ထိလုလု၊ တခ်ဳိ႔ ေတာင္ေတြမွာ တိမ္ေတြနဲ႔ ထိေနတဲ့ ေဒသ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အေတာ္အသင့္ ေကာင္းတဲ့အထဲပါၿပီး ဥတုရာသီေအးတဲ့ ေဒသမွာ ရွမ္းတိုုင္းရင္းသားအမ်ားစုအျပင္ တျခား ပအို႔၀္၊ ပေလာင္၀္၊ ဓႏု၊ အင္းသား၊ ေတာင္ရိုး စတဲ့ စတဲ့ တိုုင္းရင္းသားအုပ္စုငယ္ ေလးေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ့ ကုန္သြယ္မႈျပဳရာၿမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ ေအာင္ပန္း ၿမိဳ႔ကလာရင္ ၁၀ မိုင္အကြာ လမ္းခြဲမွာ အတြင္းလမ္း တဖက္ျခမ္း ၁၃ မိုုင္ထပ္၀င္ရင္ ဂူအတြင္း ဗုဒရုုပ္ပြားေတာ္ေတြေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပင္းတယကိုု သြားလိုု႔ရသလို က်န္တဲ့တဖက္ျခမ္း မႏၱေလးကိုု အျပန္လမ္းဘက္မွာ ဓႏုတိုုင္းရင္းသား ကိုယ္ပိုုင္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသကို ေတြ႔ရမယ္။ 


ေရျပာအိုုင္သိုု႔ အဆင္းလမ္း
ဓႏုအပိုင္ေဒသ ရြာငံၿမိဳ႔နယ္အစ ၇ မိုုင္ မွာပဲ ေရျပာအိုင္ဆိုုတဲ့ သဘာ၀ေရအိုုင္ တခုုကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္လိုု႔ နာမည္ေပးထားၿပီး ေတာက်ယ္ရြာအစမွာ လမ္းညႊန္ ဆိုုင္းဘုုတ္ကေလးေတြ ကပ္ထားတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာပဲ ေရကန္ႀကီးႀကီးတခုေတြ႔လိုု႔ ဒီေရ မျပာပါလားဆိုုၿပီး ေစာဒက တက္လိုုက္ေသးတယ္။ (တကယ္က ေရျပာအိုုင္ဆီ မေရာက္ေသးတာ။ :) ) ဒီေရျပာအိုင္အေၾကာင္း လူမႈကြန္ရက္ေတြမွာ ပ်ံ႔လာတာ ဒီ ၂၀၁၄ ခုုႏွစ္မွ။ အနီးနား ေတာက်ယ္ရြာက ဆရာေတာ္နဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြက ျမသပိတ္ ေရျပာအိုင္ကို အလည္လာသူေတြ အလြယ္တကူ ဆင္းၾကည့္လိုု႔ရေအာင္ ေလွကားေလးေဖာက္ၿပီး အိုင္ကိုုလည္း ကာထားေပးတယ္။ 

ဆရာေတာ္ရဲ့ သတိေပးခ်က္
သိပ္မက်ယ္လွတဲ့ အိုင္က ေတာင္ေတြၾကားက လ ွ်ဳိနက္နက္ထဲ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ပံုုမ်ဳိးနဲ႔ တူပါတယ္။ ေရျပာအိုင္ ပတ္လည္မွာ ေတာ့ ျမယာပင္သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ တျခား လူတဖက္စာမကတဲ့ အပင္ေတြ ေၾကာင့္ ေအးၿပီး စိမ့္ေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြ အံုု႔ဆိုုင္းေနတဲ့ ကန္ကို ေနေရာင္က ရသေလာက္ကေန ထိုုးေဖာက္ ျဖာ၀င္ေန တာေၾကာင့္ ေရျပာျပာကိုု ပိုုၾကည္ေစၿပီး ငါးကေလးမ်ား ကူးခတ္ ေနတာ ကိုုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ ကန္အစပ္ကေတာ့ ေျမေပ်ာ့ၿပီး ကၽြံ၀င္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာကပဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ရင္ေတာ့ အႏၱာရာယ္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။ အိုင္ဆီ မေရာက္ ခင္က ေရျပာျပာဆိုတာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ ဗူးနဲ႔ ခပ္ယူလာမဟဲ့ လိုု႔ စိတ္ကူးထားတာေလးက ကန္အစပ္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေၾကာင့္ပဲ လက္ေလ်ာ့ခဲ့ရတယ္။ :-(

ေတာက်ယ္ရြာက ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္
ရြာငံၿမိဳ႔ဆိုတဲ့ ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသက ရွမ္းျပည္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႔နယ္ကေန မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ဆည္မေရာက္ခင္ ဟန္ျမင့္မိုရ္ ရြာနဲ႔ နယ္နိမိတ္ဆက္တယ္။  ေတာင္ေတြကို အလယ္ကပတ္ၿပီး လမ္းေဖာက္ထားတယ္။  ေအာင္ပန္း - ရြာငံ - ဟန္ျမင့္မိုရ္လမ္းက လမ္းတေလ ွ်ာက္ကေတာ့ လမ္းေခ်ာ မဟုတ္လို႔ ကားကိုု ထိန္းၿပီး ေမာင္းရတယ္။ အဆင္းသတိထားရသလိုု မႏၱေလးဘက္က လာတဲ့ အတက္ သမားေတြ အတက္ အေတာ္မက္ေစာက္တဲ့ လမ္းမ်ဳိး။ ကားကိုု ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရေတာ့ သဘာ၀ ရႈခင္းကိုုလည္း တ၀ႀကီး ၾကည့္ခြင့္ရတာေပါ့။ (ေအာက္သူေအာက္သားဆိုေတာ့ ေထာပတ္သီးပင္ မျမင္ဘူးလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့ေသး။ ေထာပတ္သီးေတြကေတာ့ မရင့္ေသး။)

ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ တို႔ဟူးေၾကာ္
အင္းေလးကအျပန္ ေအာင္ပန္းမွာလည္း မနက္စာမစားခဲ့ဘဲ ရြာငံထိတက္ေတာ့ လမ္းမွာဗိုုက္ဆာတာနဲ႔ ေရျပာအိုုင္မေရာက္ခင္ ရြာတရြာမွာ မနက္စာ၀င္စားျဖစ္တယ္။ ကားလမ္းေဘးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တည္ထားတဲ့ ဆိုင္ကေလးမွာ။ ဆိုင္ေရွ႔ ရပ္ၾကည့္ လိုုက္တာနဲ႔တင္ သန္႔ရွင္းေနတာေတြ႔ေတာ့ စားခ်င္စိတ္ေတြ ပိုုတုုိးသြားတာေပါ့။ ခရီးတေထာက္ နား ခရီးသည္ေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုုအဆင္ေျပတယ္။  ဓႏုတိုုင္းရင္းသားတိုု႔ရဲ့ အစားအေသာက္က ရိုုးရွင္းတယ္။ ရွမ္းေတြလိုုမ်ဳိး ေကာက္ညွင္း၊ ေခါပုတ္၊ တိုု႔ဟူးေႏြး၊ တို႔ဟူးေၾကာ္ နဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြ။ ေဒသလက္ရာ ရွမ္းစာကို ျမိန္ေရ ယွက္ေရ စားခဲ့ရတာ။ ဒါ့အျပင္ ေဖာ္ေရြ တတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က တိုုင္းရင္းသားေတြရဲ့ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ဓေလ့နဲ႔ ရက္ေရာမႈ ေတြေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ရေသးတယ္။က်မတိုု႔က ေရေႏြး၀ယ္ခ်င္လိုု႔ ေရေႏြးေရာင္းေပးပါလားလိုု႔ ေမးေတာ့ - ဒီလမ္းဘက္ကိုု ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုုရင္ ဓါတ္ဘူးပါ ယူသြားပါလိုု႔ (ေရေႏြးျဖည့္ထားတဲ့ ဗူးကိုကိုုင္ၿပီး) ေျပာတယ္။ မႏၱေလးကို တက္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ တခါပဲသြားမွာမိုု႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီး ရိုုးရိုုးေရသန္႔ဗူးမွာ ေရေႏြးကိုု ထဲ့ယူလာတယ္။ ေသာက္လိုု႔ေကာင္းလိုုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းရယ္။ 

       ဓႏုတိုု႔ စကားသံက ၀ဲတယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ ရြာသားေတြ (ေက်ာင္းဆရာမပါမက်န္) ကို လမ္းေမးရင္ သူတိုု႔ စကားသံ ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ၃-၄ မိုင္ခရီးကိုုလည္း အရမ္းေ၀းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတိုု႔ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနျပန္တယ္။ တေနရာနဲ႔ တေနရာ ၇ မိုုင္ ၈ မိုုင္ဆိုုေပမယ့္ ကားနဲ ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းရပါတယ္။ လမ္းေတြကလည္း ကားတစီးခြဲစာပဲ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြမို႔ ကားႏွစ္စီးယွဥ္လာရင္ တဖက္က ေအာက္ခ် ရပ္ကိုရပ္ေပးရတာေၾကာင့္ ခရီးေတြေလးဖင့္ရတာပ။ ေအာင္ပန္း-ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္ကို မိုင္ ၈၀ ေလာက္ပဲ ေ၀းေပမယ့္ ေတာင္လမ္းမိုု႔ ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ သြားရတယ္။ ဟန္ျမင့္မိုရ္ဆိုတာလည္း စိန္တလံုး သရက္ေတြ လႈိင္လိႈင္ထြက္တဲ့ ေဒသေပါ့။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ သီးႏွံရာသီခ်ိန္မဟုတ္လိုု႔ မျမင္ခဲ့ရ။ ဒီလမ္းကို သြားဖူးသူ ေမာင္ငယ္ေလးက ဒီဇင္ဘာဆို ပန္းေတြပြင့္ခ်ိန္ စိုုက္ခင္းထဲက ေရာင္စံုအလွက ဒီထက္ ပိုလွပါေသးသတဲ့။ က်မတိုု႔သြားတာ ေအာက္တိုဘာဆိုေတာ့ ေဆာင္းမေရာက္ခင္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ။ တေန႔ခရီးဆိုေပမယ့္ ရြာငံၿမိဳ႔ရဲ့ ရႈခင္းၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးခဲ့ရတဲ့ road trip တခုပါပဲ။ 

ေကဇီလင္း
အားလပ္ရက္အမွတ္တရ (ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၄)



Wednesday, April 23, 2014

၂၁ ရာစုရဲ့ သူလိုုလူ


မိတ္ေဆြရင္းမဟုတ္ေပမယ့္
စိတ္ေတြ အလင္းရေအာင္
သူ႔စာ စကားေတြဆီက သင္ယူခြင့္ရခဲ့တယ္။

သတင္းအတြက္ သူ႔အျမင္ကို
အင္တာဗ်ဴးေတြေတာင္းတိုင္း
စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးတတ္သူ
စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးသူ
သတင္းစာပညာကို အသက္ထက္ဆံုုး ခ်စ္ျမတ္ႏိုုးသူ
က်င့္၀တ္ ေစာင့္သူ
ႏိုင္ငံေရးသမားထက္
သတင္းစာသမားသာ ျဖစ္ခ်င္သူ
သူလိုုလူ

စစ္အစိုုးရ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္အရွည္ျကာဆံုုး ေနခဲ့ရသူ
၁၉  ႏွစ္ၾကာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ ဖိႏွိပ္မႈေတြကိုု အံတုပီး မွန္ရာကိုု ေျပာရဲသူ
သြားေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေထာင္ထမင္းၾကမ္းကို အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ ၿမိဳခ်ခဲ့သူ
သူလိုုလူ

ကြန္ျမဴနစ္ပဲဆိုဆို hardliner လိုု႔ပဲ သမုုတ္မုုတ္
ဒီမိုုအေရးအတြက္ မဆုုတ္မနစ္ လုုပ္ေဆာင္သူ
သူလိုုလူ

မူမမွန္ လူမမွန္လိုု႔မဟုုတ္ဘဲ
အမ်ားအက်ဳိး ဆက္လက္ေပးကမ္းႏိုုင္ဖိုု႔ တကုုိယ္တည္းေနပီး လက္တြဲေဖာ္ မရွာခဲ့သူ
အသက္ထက္ဆံုုး ႏိုုင္ငံေရးမွာ ျမွဳပ္ႏွံထားသူ

သတင္းစာမွာ တေန႔ အနဲဆံုုး ၁၅ နာရီ အလုုပ္လုုပ္ၿပီး ကေလာင္ခြဲေတြနဲ႔ နာမည္မခံဘဲ သတင္းစာႀကီးပြားတိုုးတက္ေရးကိုု ေရွ႔ရႈလုုပ္ေဆာင္သူ၊ သတင္းသမား စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ

အဘိုုးအရြယ္ ၈၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ ေလသံမေပ်ာ့ မာန္မေလ်ာ့ဘဲ ဒီမိုုေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေတာ္လွန္ခဲ့သူ

သံမဏိ လူသား သတင္းစာဆရာႀကီး
၂၁ ရာစုရဲ့ ၂၁ ရက္ တနလၤာ မနက္မွာ အားလံုုးကိုု စြန္႔ခြာသြားေပမယ့္
သူ႔၀ိဥာဏ္ ေတာ္လွန္သတိၱနဲ႔
ေခတ္စကားတိုု႔ သမိုုင္းတြင္ေနဆဲ။

ဘဘ (ဟံသာ၀တီ) ဦး၀င္းတင္ (၁၉၃၀-၂၀၁၄) အား အေ၀းမွ ဦးညြတ္ပါ၏။

ေကဇီလင္း
ဧၿပီ ၂၃၊ ၂၀၁၄


Wednesday, April 9, 2014

ပိေတာက္ခင္းလမ္း

ပန္းပိေတာက္ဖူးေၾကြ ခင္းထားတဲ့ ပိေတာက္ခင္းလမ္းေဘးနား ျဖတ္ေလ ွ်ာက္တိုင္း ေမႊးပ်ံ႔ပ်ံ႔ပန္းရနံ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားရတယ္။ အရြက္ေသးေသး အပြင့္၀ါ၀ါ ပိေတာက္ပြင့္အျပည့္နဲ႔ အပင္ႀကီးက ျမင္ရသူတိုုင္း စိတ္ခ်မ္းသာေစတယ္။ မနက္ည ရံုုးသြား ရံုုးျပန္ အဲ့အပင္ေအာက္ ျဖတ္ေတာ့ ပိေတာက္ရန႔ံကိုု တ၀ႀကီး ရႈရႈိက္ရတာလည္း အရသာ။

ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ကိုု လြမ္းတာ၊ ျမန္မာျပည္ကိုု လြမ္းတာမွာ ေရႊရည္လူးတ့ဲ သျကၤန္ပိေတာက္ျမင္ေတာ့ အလြမ္းတ၀က္ ေလ်ာ့ရတာေပါ့။ က်မေနတဲ့ ဇင္းမယ္ ေခၚ ခ်င္းမိုုင္ၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဒီပိေတာက္ပန္းေတြကိုု ခူးသူလည္း မျမင္မိ။ ပင္ျမင့္ထက္မွာ သူ႔အတိုုင္းပဲ ပြင့္ေနတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေျကြက်ေတာ့လည္း ႏွေျမာတဲ့သူ မရွိသလိုုပဲ။ သျကၤန္မတိုုင္ခင္ မိုးႏွစ္ခါတိုုင္တိုုင္ ရြာပီးလို႔ ပိေတာက္ပင္ေတြကလည္း ႏွစ္ခါ ျပန္ ျပန္ပြင့္ေနၿပီးတာေပါ့။ ခူးမယ့္ ကိုုင္းဆြတ္မယ့္သူ မရွိေတာ့ အပင္ထက္ ပြင့္ခ်င္တိုုင္းပြင့္ လွခ်င္တိုုင္းလွ ေမႊးခ်င္တိုုင္း ေမႊးေနေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆုုိလိုုကေတာ့ အကိုုင္းခူး၊ ပိေတာက္ခက္ေျခြ၊ ပိေတာက္ပန္းပြင့္တာနဲ႔ ေစ်းမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိ႔ရေနေတာ့ ပ်ဳိပ်ဳိ အိုုအို ေမတိုု႔ ေခါင္းမွာ ပိေတာက္ပန္းကိုုယ္စီနဲ႔ေပါ့။

ထိုင္းေတြက ျမန္မာေတြလိုု ပန္းပန္ေလ့ ရွိသူမွ မဟုုတ္။ ပန္းမွ မဟုတ္ ေတြ႔ဖူးသမ ွ် လူေနအိမ္၀င္းထဲမွာ စိုုက္ထားသမ ွ် သီးပင္ စားပင္ ဥပမာ သရက္ပင္ လိုုမ်ဳိးမွာေတာင္ အသီးငယ္ငယ္ဆို ခူးေလ့ မရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ထိုုင္းမွာ အပင္စံုု ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏိုုင္ငံေတာ္ပန္း ျဖစ္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကိုု ျမန္မာျပည္ရဲ့ အမ်ားျပည္သူ သြားလာ အပန္းေျဖရာ အရပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရနည္းေလ့ ရွိေပမယ့္ ထိုုင္းရဲ့ ကားလမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ လမ္းေဘး ၀ဲယာ တဖက္စီမွာ တန္းစီ စိုုက္ထားတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇင္းမယ္ ေလယာဥ္ကြင္းလမ္း၊ က်ံဳးပတ္လည္နဲ႔ အျမန္ကားလမ္းေတြ အျပင္ လူေနရပ္ကြက္တေလ ွ်ာက္ လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အိမ္ၿခံ၀င္းေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ လသျကၤန္ ဧၿပီဆိုု ဘယ္ေနရာေလးေရာက္ေရာက္ ဆိုုင္ကယ္ေပၚကေန ပိေတာက္န႔ံေလးေတြ ရတတ္စၿမဲ။။

ပိေတာက္ပင္ႀကီး ပင္ငယ္ေတြ ေတြ႔တိုင္း၊ အသီးေတြ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ခူးသူမဲ့ သီးပင္ စားပင္ေတြ ေတြ႔တိုင္း က်မ သတိယတတ္တာက ထိုုင္းနဲ႔ ျမန္မာ သစ္ပင္ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ကြာသြားပီဆုုိတာပဲ။ ပိေတာက္ခက္ေတြ အကိုုင္းေတြ ခ်ဳိးဖဲ့ၿပီး ေခါင္းထက္ ပန္ဆင္တတ္တဲ့ အိမ္မွာ ေမႊးေအာင္ အကိုုင္းခတ္ေတြ ဆင္ထားတတ္တဲ့ ျမန္မာေတြထက္ ပန္းကိုု သူ႔အပင္မွာသာ ထားၿပီး ေမႊးရနံ႔ ကိုု သဘာ၀အတိုုင္း ေမႊးပ်ံ႔ေနေစတာ က သဘာ၀ကိုု ျမတ္ႏိုုးတတ္ေအာင္ ထိုုင္း အေျခခံပညာေရး စာသင္ေက်ာင္းေတြက သင္ေပးလိုုက္တဲ့ အသိေၾကာင့္ ပဲလား ဆိုၿပီး ေလ ွ်ာက္ စဥ္းစားမိေသး။ ဘယ္လိုုပဲ စဥ္းစားမိပေစ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပိေတာက္ခက္ ကိုု မွီရင္ျဖင့္ လွမ္းဆြတ္လိုုက္ခ်င္စိတ္ေတြကေတာ့ တဖြားဖြား။။

ေကဇီလင္း
ဧၿပီ ၉ ၊ ၂၀၁၄

Tuesday, February 25, 2014

အပင္နဲ႔ ဖုတ္ေကာင္


အပင္နဲ႔ ဖုုတ္ေကာင္ (Plant Vs. Zombie) ဖိုုင္ကို ျမန္မာရုုပ္ရွင္တခုရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ေဒတာ ခုုိုးယူတဲ့အခန္း ရိုုက္ထားတယ္လို႔ စေတးတပ္ ဖတ္လိုုက္ရတုုန္း သားသားရဲ့ ေျပာစကား တခုုကိုု သြားသတိယတယ္။ အပင္နဲ႔ ဖုုတ္ေကာင္ ဂိမ္းကို သားသားသိပ္ႀကိဳက္တာေပါ့။ အဲ့ဂိမ္းက အပင္ေလးေတြစိုုက္ၿပီး ဥယ်ာဥ္ႀကီးကိုု ကာကြယ္ရတာ။ အပင္ကိုု လာစားတဲ့ ဇမ္ဘီး ဖုတ္ေကာင္ကို ေဂၚဖီထုပ္၊ ပဲေတာင့္၊ အာလူး စတာေတြနဲ႔ ပစ္ပီး အပင္ေတြကို ကာကြယ္ရတာ။ သားက ဂိမ္းကိုု ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲလန္းသလဲဆို အိမ္မွာ ဂိမ္းထဲကလိုု အပင္စိုုက္မယ္ဆိုုတာခ်ည္းပဲ ေျပာလိုု႔ မနည္းတားရတယ္။

တေန႔က်ေတာ့ က်မတိုု႔ မိသားစုု အိမ္အသစ္ေျပာင္းဖိုု႔ လိုုက္ရွာရင္း ခရစ္ယာန္ သခ်ဳိင္းတခုဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ေနေနတာ ၃၊ ၄ ႏွစ္ရွိေနေပမယ့္ ဒီသခ်ဳိင္း ရွိမွန္း အရင္က မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ တပတ္ ၂ ပတ္ ၾကာေတာ့ သားကေျပာတယ္။ ဒီလမ္းမွာ ဇမ္ဘီလူဆိုုးေတြ ရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သားတိုု႔ ဒီနားမွာ မေနတာေနာ္ အေမ... သားတိုု႔အပင္ေတြ လာစားမွာစုုိးလုုိ႔..တဲ့။
က်မေတာ့ ၿပံဳးလိုုက္ရတာ။ ကေလးအေတြးမ်ား ခ်စ္စရာ။ <3