၂၁ ရာစုရဲ့ သူလိုုလူ

မိတ္ေဆြရင္းမဟုတ္ေပမယ့္
စိတ္ေတြ အလင္းရေအာင္
သူ႔စာ စကားေတြဆီက သင္ယူခြင့္ရခဲ့တယ္။

သတင္းအတြက္ သူ႔အျမင္ကို
အင္တာဗ်ဴးေတြေတာင္းတိုင္း
စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးတတ္သူ
စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးသူ
သတင္းစာပညာကို အသက္ထက္ဆံုုး ခ်စ္ျမတ္ႏိုုးသူ
က်င့္၀တ္ ေစာင့္သူ
ႏိုင္ငံေရးသမားထက္
သတင္းစာသမားသာ ျဖစ္ခ်င္သူ
သူလိုုလူ

စစ္အစိုုးရ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္အရွည္ျကာဆံုုး ေနခဲ့ရသူ
၁၉  ႏွစ္ၾကာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ ဖိႏွိပ္မႈေတြကိုု အံတုပီး မွန္ရာကိုု ေျပာရဲသူ
သြားေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေထာင္ထမင္းၾကမ္းကို အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ ၿမိဳခ်ခဲ့သူ
သူလိုုလူ

ကြန္ျမဴနစ္ပဲဆိုဆို hardliner လိုု႔ပဲ သမုုတ္မုုတ္
ဒီမိုုအေရးအတြက္ မဆုုတ္မနစ္ လုုပ္ေဆာင္သူ
သူလိုုလူ

မူမမွန္ လူမမွန္လိုု႔မဟုုတ္ဘဲ
အမ်ားအက်ဳိး ဆက္လက္ေပးကမ္းႏိုုင္ဖိုု႔ တကုုိယ္တည္းေနပီး လက္တြဲေဖာ္ မရွာခဲ့သူ
အသက္ထက္ဆံုုး ႏိုုင္ငံေရးမွာ ျမွဳပ္ႏွံထားသူ

သတင္းစာမွာ တေန႔ အနဲဆံုုး ၁၅ နာရီ အလုုပ္လုုပ္ၿပီး ကေလာင္ခြဲေတြနဲ႔ နာမည္မခံဘဲ သတင္းစာႀကီးပြားတိုုးတက္ေရးကိုု ေရွ႔ရႈလုုပ္ေဆာင္သူ၊ သတင္းသမား စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ

အဘိုုးအရြယ္ ၈၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ ေလသံမေပ်ာ့ မာန္မေလ်ာ့ဘဲ ဒီမိုုေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေတာ္လွန္ခဲ့သူ

သံမဏိ လူသား သတင္းစာဆရာႀကီး
၂၁ ရာစုရဲ့ ၂၁ ရက္ တနလၤာ မနက္မွာ အားလံုုးကိုု စြန္႔ခြာသြားေပမယ့္
သူ႔၀ိဥာဏ္ ေတာ္လွန္သတိၱနဲ႔
ေခတ္စကားတိုု႔ သမိုုင္းတြင္ေနဆဲ။

ဘဘ (ဟံသာ၀တီ) ဦး၀င္းတင္ (၁၉၃၀-၂၀၁၄) အား အေ၀းမွ ဦးညြတ္ပါ၏။

ေကဇီလင္း
ဧၿပီ ၂၃၊ ၂၀၁၄

ပိေတာက္ခင္းလမ္း

ပန္းပိေတာက္ဖူးေၾကြ ခင္းထားတဲ့ ပိေတာက္ခင္းလမ္းေဘးနား ျဖတ္ေလ ွ်ာက္တိုင္း ေမႊးပ်ံ႔ပ်ံ႔ပန္းရနံ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားရတယ္။ အရြက္ေသးေသး အပြင့္၀ါ၀ါ ပိေတာက္ပြင့္အျပည့္နဲ႔ အပင္ႀကီးက ျမင္ရသူတိုုင္း စိတ္ခ်မ္းသာေစတယ္။ မနက္ည ရံုုးသြား ရံုုးျပန္ အဲ့အပင္ေအာက္ ျဖတ္ေတာ့ ပိေတာက္ရန႔ံကိုု တ၀ႀကီး ရႈရႈိက္ရတာလည္း အရသာ။

ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ကိုု လြမ္းတာ၊ ျမန္မာျပည္ကိုု လြမ္းတာမွာ ေရႊရည္လူးတ့ဲ သျကၤန္ပိေတာက္ျမင္ေတာ့ အလြမ္းတ၀က္ ေလ်ာ့ရတာေပါ့။ က်မေနတဲ့ ဇင္းမယ္ ေခၚ ခ်င္းမိုုင္ၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဒီပိေတာက္ပန္းေတြကိုု ခူးသူလည္း မျမင္မိ။ ပင္ျမင့္ထက္မွာ သူ႔အတိုုင္းပဲ ပြင့္ေနတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေျကြက်ေတာ့လည္း ႏွေျမာတဲ့သူ မရွိသလိုုပဲ။ သျကၤန္မတိုုင္ခင္ မိုးႏွစ္ခါတိုုင္တိုုင္ ရြာပီးလို႔ ပိေတာက္ပင္ေတြကလည္း ႏွစ္ခါ ျပန္ ျပန္ပြင့္ေနၿပီးတာေပါ့။ ခူးမယ့္ ကိုုင္းဆြတ္မယ့္သူ မရွိေတာ့ အပင္ထက္ ပြင့္ခ်င္တိုုင္းပြင့္ လွခ်င္တိုုင္းလွ ေမႊးခ်င္တိုုင္း ေမႊးေနေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆုုိလိုုကေတာ့ အကိုုင္းခူး၊ ပိေတာက္ခက္ေျခြ၊ ပိေတာက္ပန္းပြင့္တာနဲ႔ ေစ်းမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိ႔ရေနေတာ့ ပ်ဳိပ်ဳိ အိုုအို ေမတိုု႔ ေခါင္းမွာ ပိေတာက္ပန္းကိုုယ္စီနဲ႔ေပါ့။

ထိုင္းေတြက ျမန္မာေတြလိုု ပန္းပန္ေလ့ ရွိသူမွ မဟုုတ္။ ပန္းမွ မဟုတ္ ေတြ႔ဖူးသမ ွ် လူေနအိမ္၀င္းထဲမွာ စိုုက္ထားသမ ွ် သီးပင္ စားပင္ ဥပမာ သရက္ပင္ လိုုမ်ဳိးမွာေတာင္ အသီးငယ္ငယ္ဆို ခူးေလ့ မရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ထိုုင္းမွာ အပင္စံုု ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏိုုင္ငံေတာ္ပန္း ျဖစ္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကိုု ျမန္မာျပည္ရဲ့ အမ်ားျပည္သူ သြားလာ အပန္းေျဖရာ အရပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရနည္းေလ့ ရွိေပမယ့္ ထိုုင္းရဲ့ ကားလမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ လမ္းေဘး ၀ဲယာ တဖက္စီမွာ တန္းစီ စိုုက္ထားတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇင္းမယ္ ေလယာဥ္ကြင္းလမ္း၊ က်ံဳးပတ္လည္နဲ႔ အျမန္ကားလမ္းေတြ အျပင္ လူေနရပ္ကြက္တေလ ွ်ာက္ လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အိမ္ၿခံ၀င္းေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ လသျကၤန္ ဧၿပီဆိုု ဘယ္ေနရာေလးေရာက္ေရာက္ ဆိုုင္ကယ္ေပၚကေန ပိေတာက္န႔ံေလးေတြ ရတတ္စၿမဲ။။

ပိေတာက္ပင္ႀကီး ပင္ငယ္ေတြ ေတြ႔တိုင္း၊ အသီးေတြ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ခူးသူမဲ့ သီးပင္ စားပင္ေတြ ေတြ႔တိုင္း က်မ သတိယတတ္တာက ထိုုင္းနဲ႔ ျမန္မာ သစ္ပင္ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ကြာသြားပီဆုုိတာပဲ။ ပိေတာက္ခက္ေတြ အကိုုင္းေတြ ခ်ဳိးဖဲ့ၿပီး ေခါင္းထက္ ပန္ဆင္တတ္တဲ့ အိမ္မွာ ေမႊးေအာင္ အကိုုင္းခတ္ေတြ ဆင္ထားတတ္တဲ့ ျမန္မာေတြထက္ ပန္းကိုု သူ႔အပင္မွာသာ ထားၿပီး ေမႊးရနံ႔ ကိုု သဘာ၀အတိုုင္း ေမႊးပ်ံ႔ေနေစတာ က သဘာ၀ကိုု ျမတ္ႏိုုးတတ္ေအာင္ ထိုုင္း အေျခခံပညာေရး စာသင္ေက်ာင္းေတြက သင္ေပးလိုုက္တဲ့ အသိေၾကာင့္ ပဲလား ဆိုၿပီး ေလ ွ်ာက္ စဥ္းစားမိေသး။ ဘယ္လိုုပဲ စဥ္းစားမိပေစ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပိေတာက္ခက္ ကိုု မွီရင္ျဖင့္ လွမ္းဆြတ္လိုုက္ခ်င္စိတ္ေတြကေတာ့ တဖြားဖြား။။

ေကဇီလင္း
ဧၿပီ ၉ ၊ ၂၀၁၄