စာဖတ္သူတို႔ကို ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုရွိပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ ျမ၀တီၿမိ႔မွာ ေအာက္တိုဘာ ၂၄ ရက္ မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ စတုတၱတန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္မ်ဳိးႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မင္းမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေသာၾကာေန႔က စက္ဘီးကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းကို အသြား မသူဇာလမ္းမၾကီးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ စာတိုက္အနီးက လမ္းဆံုလမ္းေလးခြလမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ့ တိုက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္က ဘယ္ဘက္ကို မီးျပထားတဲ့အတြက္ မင္းမင္းကလည္း တည့္တည့္ကို ဆက္နင္းလာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆိုက္ကယ္က မီးျပထားတဲ့အတိုင္း မေကြ႔ဘဲနဲ႔ တည့္တည့္ဆက္ေမာင္းလုိက္ရင္းက တိုက္မိသြားတာပါ။ ေမာင္မ်ဳိးက ေနာက္ကထိုင္ၿပီးစီးတဲ့အတြက္ တိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုန္ဆင္းလိုက္ႏိုင္လိို႔ ဒဏ္ရာ မဆိုသေလာက္သာ ရေပမယ့္ နင္းရတဲ့ မင္းမင္းကေတာ့ လက္ဖ်ံရိုး က်ဳိးသြားပါတယ္။ စက္ဘီးက ေမာင္မ်ဳိးရဲ့ စက္ဘီးပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဒီလိုပဲ အတူသြား၊ အတူလာ၊ အတူကစားေနၾကပါ။

အခင္းျဖစ္ပြားၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဆိုက္ကယ္သမားက မင္းမင္းကို ေဆးရံုကို ပို႔ေပးပါ။ ေဆးရံုက ဆရာ၀န္ကတဆင့္ သူတို႔တက္ေနတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္း အမွတ္ ၅ က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးဆီကို အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။

မင္းမင္းရဲ့ အဖိုးအဖြားေတြက ၿမိဳ႔မ်က္ႏွာဖံုးေတြပါ။ အုပ္ထိန္းသူအဖြားက ခရီးသြားေနတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးနဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြကပဲ အမႈဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ တိုက္တဲ့ဆိုင္ကယ္ကိုလည္း ရဲက

သိမ္းလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ေမာင္မ်ဳိးရဲ့ မိခင္ကို ေခၚေတြ႕ၿပီး ေမာင္မ်ဳိးကို ေက်ာင္းက ထုတ္သြားဖို႔ေျပာပါတယ္။ ေမာင္းမ်ဳိးရဲ့အေမက ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းက ထြက္ရမွာလဲလို႔ေမးေတာ့ “ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ကေလးေၾကာင့္” သူမရဲ့ ေက်ာင္း ဂုဏ္က်ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔မိခင္က စာသင္ႏွစ္က ႏွစ္၀က္ေတာင္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မထြက္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားကိုေရာ မိဘကိုပါ ခံ၀န္ကတိလက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ကို ေက်ာင္းသားမိခင္ကိုလည္း ၿခိမ္းလားေျခာက္လား လုပ္ပါေသးတယ္။ အမက ၅ ဟာ ျမ၀တီမွာ ေအအဆင့္နဲ့ စံျပဆုရထားတဲ့အတြက္ ခုလိုစက္ဘီးတိုက္ရတာဟာ ေက်ာင္းဂုဏ္က်ေစပါသတဲ့။ ….

ေမာင္မ်ဳိးအေနနဲ႔ ေက်ာင္းဂုဏ္က်ပါေစေတာ့လို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး စက္ဘီးႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ကို သက္သက္ ေပးတိုက္ျခင္းလည္းမဟုတ္။ ေမာင္မ်ဳိးက စက္ဘီးရွင္ ျဖစ္ေပမယ့္ နင္းသူကလည္း သူကိုယ္တိုင္ မဟုတ္။ ေက်ာင္းႏွင့္ အိမ္က အတန္ငယ္ ေ၀းသည့္အတြက္ စက္ဘီးစီးသြားရတာသာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအေနနဲ႔ ဒီလို ေက်ာင္းသားအေပၚမွာ မစာမနာ ေျပာတာ သိပ္ကို အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သူမကိုယ္ကို သူမသတိမထားမိတာကေတာ့ အဲဒီ အမက ၅ မွာပဲ ကေလးေတြကို စက္ဘီးဆုမဲေတြ သူမကိုယ္တိုင္ မဲေဖာက္ေပးခဲ့ၿပီး ကေလးေတြကို စက္ဘီးစီးတာကို အားေပးခဲ့သူပါ။ အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ဆရာမရဲ့ နာမည္ကေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္။

ဒါေပမယ့္ မင္းမင္းရဲ့အိမ္မွာက်ေတာ့ အထက္ကလိုမ်ဳိး ေခၚေျပာတာမရွိပါဘူး။ ခံ၀န္ကတိလည္း မထိုးခိုင္းေသးပါဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမယ္။…… မင္းမင္းကေတာ့ လက္ဖ်ံရိုးက်ဳိးတာကို မဲေဆာက္ေဆးရံုၾကီးမွာ တက္ေရာက္ကုသမႈခံယူခဲ့ၿပီး ဆိုင္ကယ္သမားက မင္းမင္းရဲ့ ေဆးဖိုး၀ါးခေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေမာင္မ်ဳိးရဲ့ မိခင္ျဖစ္သူက “က်မသားေလးကို ေက်ာင္းမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံမွာ ႏိုင္ထက္စီးနင္း လုပ္မွာစိုးလို႔။ ေနာက္ၿပီး စာသင္ႏွစ္ကလည္း ေနာက္ေလးလေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာာမို႔လို႔ က်မ အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ဆရာမကို ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ကေတာ့ ေဒါသအေတာ္ေလးထြက္မိတယ္။” လို႔ မင္းမင္းရဲ့ အေဒၚ ဦးေလးေတြကို လာေျပာျပေနခဲ့ပါတယ္။ မင္းမင္းရဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက မာမာထန္ထန္မေျပာရဲပါဘူး။ ဥစၥာေပါတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဖားၿပီး ဆက္ဆံပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းမင္းတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ဒီဆရာမကို အဲဒီေလာက္ စိတ္ဓါတ္ယုတ္ညံ့သိမ္ဖ်င္းလိမ့္မယ္လို႔လည္း မထင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒီဆရာမ မသိတာကေတာ့ မင္းမင္းတို႔နဲ႔ ေမာင္မ်ဳိးတို႔ဟာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ရင္းႏွီးခင္မင္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြတိုဆိုတာ မသိလို႔၊ ဟုိတမ်ဳိး ဒီတဖံု ဆက္ဆံတာ။

ဆရာ ဆိုတာ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ ဂရုဏာ ဆိုတဲ့ နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္စံုမွ ဆရာေကာင္း ျဖစ္တယ္တဲ့။ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေဒၚျမင့္ျမင့္လို စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမဆိုးမ်ားမွ လြတ္ကင္းေ၀းပါေစလို႔။

(အခင္းျဖစ္ပြားသည့္အခ်ိန္ကစလို႔ အစအဆံုး သိသူတဦး၏ ေျပာျပခ်က္ကို ေ၀မွ်ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။)