၂၀၁၅ ခုုႏွစ္ အာဆီယံ စီးပြားေရးအသိုုက္အ၀န္း (ASEAN ECONOMIC COMMUNITY) အတြက္ ထိုင္းႏိုုင္ငံရဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြေသခ်ာ လုုပ္ေနတာကို သြားလာရင္း သတိထားမိတယ္။ အဲဒီထဲ တခုုက စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးငယ္ေတြကိုု အာဆီယံ ၁၀ ႏိုင္ငံအေၾကာင္း မိတ္ဆက္ သင္ၾကားေပးျခင္းပါ။ သိသာလာတာက ၂၀၁၂ စကတည္းက မူႀကိဳအရြယ္ ကေလးငယ္တန္းေတြ စသင္ၾကားေပးေနတာပါပဲ။
အိမ္မွာ ျမန္မာလို သာမန္ အသံုုးေတြသာ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတဲ့ က်မ သားသားက မႏွစ္တုုန္းက က်မကိုု "မဂၤလာပါ ေမေမ" လိုု႔ေျပာစဥ္က က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မက သူ႔ကိုု မဂၤလာပါလိုု႔ ႏႈတ္ဆက္ရမယ္ ဆိုုတာ သီးသီးသန္႔သန္႔ မသင္ထားရေသးဘူး။ သားဘယ္လိုုတတ္တာလဲ ေမးေတာ့ သားေက်ာင္းမွာ သင္တယ္တဲ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း အာဆီယံ ဘာသာရပ္ဆိုုၿပီး သီးသန္႔ ေျဖၾကရတယ္။ သားဆရာမကလည္း ေျပာတယ္။ အာဆီယံ ဘာသာရပ္ ေျဖရမယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုုင္း သူ႔ ေက်ာင္း စာအုုပ္ေတြကိုု ၾကည့္မိေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုုင္းပဲ အာဆီယံ ႏိုုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ (ထိုုင္းေက်ာင္းေတြမွာက မူႀကိဳအရြယ္ကေလးေတြအတြက္ ဖတ္စာအုုပ္၊ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုုပ္ေတြကိုု ေက်ာင္းမွာသာ ထားေလ့ရွိတယ္။ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္ကိုု ၂ ပိုုင္းပိုုင္းၿပီး ပထမပိုုင္း ၅ လကုုန္တာနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္၊ ေလ့က်င့္ထားသမ ွ် ေလ့က်င့္ခန္းစာအုုပ္ေတြ ပန္းခ်ီ လႈပ္ရွားမႈေတြ စတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု ေက်ာင္းသားတဦးခ်င္းစီကိုု ျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။) ႏိုုင္ငံတခုုခ်င္းအလိုုက္ အလံ၊ ႏႈတ္ဆက္စကား နဲ႔ အစိုုးရ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အအံုု ပံုေတြကိုု စာတမ်က္ႏွာခ်င္း အေရာင္ျခယ္တာ၊ အေရး၊ အဖတ္ ေလ့က်င့္ခိုုင္းထားတာေတြနဲ႔ သင္ၾကားေပးတယ္။ အသက္ ၄-၅ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးကိုု ေမးၾကည့္ရင္ ဘယ္ႏိုုင္ငံ ဘာအလံဆိုုတာ မွန္ေအာင္ ေျပာျပႏိုုင္တယ္။ က်မတိုု႔ ျမန္မာျပည္က စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေရာ လာမည့္ ၂ ႏွစ္မွာ စေတာ့မယ့္ AEC အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိေနပါပီလဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ (လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ၀န္းက်င္) ပထ၀ီဆိုုရင္လည္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းသာ အမ်ားဆံုုး သင္ခဲ့ရပီး ကမၻာ့ေျမပံုုနဲ႔ ကမၻာ့အထင္ကရေတြကိုု မွတ္မိလြယ္တဲ့ နည္းနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ရျခင္းမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ ျပင္ပ ဗဟုုသုုတ စာေပေတြကိုု မဖတ္ရင္ အာဆီယံႏိုုင္ငံအလံနဲ႔ ကမၻာ့ႏိုုင္ငံမ်ားက အလံေတြကိုု သိဖိုု႔ ဆိုုတာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။ ကမၻာ့ေဘာလံုုးသမားေတြအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြက လြဲရင္ေပါ့။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႔ မသိၾကတာေတြမွ တပံုုႀကီး။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ခ်ဳိ႔တဲ့တာရယ္၊ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အားနည္းတာရယ္၊ ၾကက္တူေရြး စာအံ နည္းနဲ႔ သင္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားပါတယ္။ ခုုထိလည္း ဒီလိုု နည္းစနစ္ေတြက ဆယ္စုုႏွစ္တခုု-ႏွစ္ခုုအထိ ဆက္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒီႏွစ္အေစာပိုုင္း ရြာကိုုျပန္ေတာ့ ေမာင္ေလး ညီမေလး ၀မ္းကြဲေတြ စာဖတ္ စာအံေနတာကုုိ ၾကည့္ရင္း ပညာေရးစနစ္က အရင့္အရင္ ႏွစ္ေတြ အတိုုင္းပဲ ဆိုုတာ ဆ၀ါးမိတယ္။ စာတပုုဒ္ကိုု အလြတ္ရေအာင္သာ က်က္ေနၿပီး စာရဲ့ အဓိပၺါယ္ကိုု ေကာင္းေကာင္းမသိတဲ့ ေမာင္ေလးကိုု ဆရာမက ဘယ္လိုုရွင္းျပလဲလိုု႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ က်မငယ္ငယ္ကလိုပါပဲ၊ အေပၚယံ အဓိပါယ္ေတြကိုုပဲ သူက ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ဒါ ေခတ္အဆက္ဆက္ တပံုုစံတည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဆရာေန၀င္းျမင့္ေျပာသလိုု စာကိုုသာမက စိတ္ကိုုပါ သင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ဳိးေတြ နည္းပါးလာတာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာေတြဟာ ႏွစ္ကုုန္လိုု႔ တႏွစ္ကူးတာနဲ႔အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒီအတြက္ သင္ရိုုးညႊန္းတမ္းေရာ သင္ပံုု သင္နည္းေတြေရာ တကယ္လက္ေတြ႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုုေနတာပါ။
ထိုုင္းမွာ အာဆီယံ ၁၀ ႏိုုင္ငံ ဘာသာရပ္အျပင္ အဂၤလိပ္စာကိုုလည္း ေက်ာင္းေတြမွာ Native Speakers (အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့လူ) ေတြကိုုယ္တိုုင္နဲ႔ သင္ၾကားရမယ္လိုု႔ မူ၀ါဒ ခ်မွတ္ထားတာပါ။ တႏိုုင္ငံလံုုး အဂၤလိပ္စာအဆင္ေျပေျပ ေျပာတတ္ ဆိုုတတ္ဖိုု႔ ကေလးအရြယ္ထဲက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတဲ့စနစ္ကိုု အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာလည္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေနပါပီ။ ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၁၄ မွာ အာဆီယံဥကၠဌ ျဖစ္ၿပီး အာဆီယံစီးပြားေရးအသိုုက္အ၀န္းကိုု ဦးေဆာင္မယ့္ ျမန္မာေတြအေနအေရာ ဘယ္ေလာက္ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိေနပါပီလဲ။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုုင္ငံ ထိုုင္းကိုု နမူနာယူၿပီး ျပင္ဆင္မႈေတြ ခုုတည္းက မလုုပ္ရင္ ၂၀၁၅ မွာ ကုုိယ္က ေနာက္ေကာက္က်က်န္ေနရစ္အံုုးမယ္ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ လိုုမယ္မထင္။။
Wednesday, November 6, 2013
Thursday, October 31, 2013
အေရာင္မ်ားနဲ႔
အေရာင္မ်ားနဲ႔
ကေလးငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စကားလံုးရွည္ရွည္ေတြ ေျပာတတ္စ အကၡရာေတြ စကားလံုုးအသစ္ေလးေတြ မွတ္ယူတဲ့အရြယ္ အသက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ဆို သူတိုု႔ရဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ သေကတ ေလးေတြနဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ သားသား ငယ္ငယ္ ၂-၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ရဲ့ သင္ယူမႈအမွတ္အသားေတြက အေရာင္ေတြနဲ႔။ အနီ၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အမဲ၊ အျဖဴ နဲ႔ ပန္းေရာင္ေတြကိုု သင္ေပးပီးခါစတုုန္းကဆိုု သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုု အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ တြဲမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ လက္မ ဆို အနီ၊ လက္သန္းဆို ပန္းေရာင္ စသျဖင့္။ ဒါက အနီ၊ ဒါက အ၀ါ၊ ဒါက အမဲ၊ ဒီဟာကေတာ့ (အ)ပန္းေရာင္ တဲ့။ အေရာင္ေတြေရွ႔ အ အကၡရာ တြဲထဲ့ရေတာ့ ပန္းေရာင္ ဆိုုတာကိုုလည္း အပန္းေရာင္လိုု႔ မွတ္ထားတယ္။ (ဒါကိုုေတာ့ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျပင္ေပးရတယ္။)
သူ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ေျခသန္းေလးေပၚ ႏိုု႔ဖိတ္သြားတာကိုု ေျပာလိုုက္တာက ... သားရဲ့ ပန္းေရာင္ေပၚကိုု အျဖဴေရာင္ေတြ က်ကုုန္ၿပီတဲ့။ ႏိုု႔ကိုု ႏိုု႔လိုု မေျပာ. ေျခသန္းကိုု ေျခသန္းလိုု႔ မေျပာဘဲ။ အျဖဴနဲ႔ ပန္းေရာင္ကိုု တြဲသံုုးသြားတာ။ စက္ရုုပ္ကာတြန္းေတြၾကည့္ၿပီး သူ႔အႀကိဳက္ အေရာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အမူအရာေတြကိုု တေထရာတည္း တုုပ လုုပ္ႏိုုင္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေမးသမ ွ် တုုတုု လုုပ္ျပရတာ အေမာေပါ့။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အာရံုုစိုုက္မႈက ေျပာင္းလာတယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူတိုု႔ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈက ကာလအလိုုက္ စိတ္၀င္စားမႈအလိုုက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေတြရ့ဲ စိတ္၀င္စားမႈက အခ်ိန္နဲ႔အမ ွ် ေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ သားသားေနာက္မွ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပိုပိုု အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ သူတိုု႔ကလည္း ေနာက္က်မက်န္တဲ့သူေတြ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြမွာ ေနေလေလ၊ ေရွးေရွးက ေတာရြာမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြထက္ ပိုုအျမင္က်ယ္ေလပါပဲ။
ခုု ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနပီျဖစ္တဲ့ သားသားက မိန္းကေလး ေယာက္်ားေလးေတြကိုု အေရာင္ေတြနဲ႔ ထပ္ခြဲေနျပန္တယ္။ ပစၥည္းတခုုခုု (သိုု႔) အက်ီေတြမွာ အေရာင္ႏုုဆိုု မိန္းခေလး။ အမဲေရာင္နဲ႔ အေရာင္ရင့္ေတြဆိုု ေယာက်္ားေလးေတြ အတြက္ဆိုုၿပီး သူ႔ဟာသူ ခြဲျခမ္း မွတ္တယ္။ အေမကိုုလည္း ဒီအတိုုင္းပဲ အေရာင္ႏုုတာေတြ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ေရႊေရာင္ေလးေတြဆိုုရင္ အက်ီျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မိန္းခေလးမွ ကိုုင္ရမယ္။ သူကေတာ့ ေယာက္်ားေလးမိုု႔ အမဲေရာင္နဲ႔မွ ရမယ္တဲ့။
မၾကာခင္က ဖုုန္းအသစ္ေလး၀ယ္ေတာ့ သူကလည္း ဖုုန္းကိုုင္ခ်င္ပါသတဲ့။ သားက ကေလး - ဘာလုုပ္ဖိုု႔လဲဆိုုေတာ့ သူဖုုန္း၀ယ္ပီး ဂိမ္းေဆာ့ဖိုု႔တဲ့။ စတုုန္းက ဖုုန္းကိုု ေရႊေရာင္ေလး သူႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနက္ေလးက ပိုုအေပခံတယ္။ ပိုုလွတယ္ဆိုုၿပီး အနက္ေလး ၀ယ္မယ္ဆိုုေတာ့ သူက အေမက အနက္၊ သားက ေရႊေရာင္ေနာ္တဲ့။ ေရႊေရာင္ ဖုုန္းကိုု မ၀ယ္ျဖစ္ဘဲ အနက္ေလးပဲ၀ယ္ လိုုက္ေတာ့ သူစိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္တလံုုး မ၀ယ္ေပးေတာ့ဘူးဆုုိတာ သူေသခ်ာ သိလိုုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ဖုုန္းက လက္ေဗြထဲ့ၿပီး ႏွိပ္မွ ဖြင့္လိုု႔ရေတာ့ သူ႔လက္ေဗြ မဟုုတ္ရပါလားဆိုုၿပီး ငိုုလိုုက္တာမွ သနားစရာ။ ဒီလိုုနဲ႔ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုုက္ပါတယ္။ အနက္ဆိုုတာ ေယာက္်ားေလးေတြ ကိုုင္ရတာ။ အေမက မိန္းကေလးဆိုုေတာ့ ေရႊေရာင္သာ ယူပါ။ အခုု အနက္က သားဟာပဲ။ အေမ မယူနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ကဲ.... က်မမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီလိုုက္ရသလို လွည့္ပတ္ စဥ္းစားၿပီး သူတိုု႔ လိုုခ်င္တာကိုု မရရေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းကိုုလည္း မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုုင္။ :) :) :)
ကေလးငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စကားလံုးရွည္ရွည္ေတြ ေျပာတတ္စ အကၡရာေတြ စကားလံုုးအသစ္ေလးေတြ မွတ္ယူတဲ့အရြယ္ အသက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ဆို သူတိုု႔ရဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ သေကတ ေလးေတြနဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ သားသား ငယ္ငယ္ ၂-၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ရဲ့ သင္ယူမႈအမွတ္အသားေတြက အေရာင္ေတြနဲ႔။ အနီ၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အမဲ၊ အျဖဴ နဲ႔ ပန္းေရာင္ေတြကိုု သင္ေပးပီးခါစတုုန္းကဆိုု သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုု အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ တြဲမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ လက္မ ဆို အနီ၊ လက္သန္းဆို ပန္းေရာင္ စသျဖင့္။ ဒါက အနီ၊ ဒါက အ၀ါ၊ ဒါက အမဲ၊ ဒီဟာကေတာ့ (အ)ပန္းေရာင္ တဲ့။ အေရာင္ေတြေရွ႔ အ အကၡရာ တြဲထဲ့ရေတာ့ ပန္းေရာင္ ဆိုုတာကိုုလည္း အပန္းေရာင္လိုု႔ မွတ္ထားတယ္။ (ဒါကိုုေတာ့ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျပင္ေပးရတယ္။)
သူ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔ေျခသန္းေလးေပၚ ႏိုု႔ဖိတ္သြားတာကိုု ေျပာလိုုက္တာက ... သားရဲ့ ပန္းေရာင္ေပၚကိုု အျဖဴေရာင္ေတြ က်ကုုန္ၿပီတဲ့။ ႏိုု႔ကိုု ႏိုု႔လိုု မေျပာ. ေျခသန္းကိုု ေျခသန္းလိုု႔ မေျပာဘဲ။ အျဖဴနဲ႔ ပန္းေရာင္ကိုု တြဲသံုုးသြားတာ။ စက္ရုုပ္ကာတြန္းေတြၾကည့္ၿပီး သူ႔အႀကိဳက္ အေရာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အမူအရာေတြကိုု တေထရာတည္း တုုပ လုုပ္ႏိုုင္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေမးသမ ွ် တုုတုု လုုပ္ျပရတာ အေမာေပါ့။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အာရံုုစိုုက္မႈက ေျပာင္းလာတယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူတိုု႔ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈက ကာလအလိုုက္ စိတ္၀င္စားမႈအလိုုက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေတြရ့ဲ စိတ္၀င္စားမႈက အခ်ိန္နဲ႔အမ ွ် ေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ သားသားေနာက္မွ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပိုပိုု အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ သူတိုု႔ကလည္း ေနာက္က်မက်န္တဲ့သူေတြ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြမွာ ေနေလေလ၊ ေရွးေရွးက ေတာရြာမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြထက္ ပိုုအျမင္က်ယ္ေလပါပဲ။
ခုု ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနပီျဖစ္တဲ့ သားသားက မိန္းကေလး ေယာက္်ားေလးေတြကိုု အေရာင္ေတြနဲ႔ ထပ္ခြဲေနျပန္တယ္။ ပစၥည္းတခုုခုု (သိုု႔) အက်ီေတြမွာ အေရာင္ႏုုဆိုု မိန္းခေလး။ အမဲေရာင္နဲ႔ အေရာင္ရင့္ေတြဆိုု ေယာက်္ားေလးေတြ အတြက္ဆိုုၿပီး သူ႔ဟာသူ ခြဲျခမ္း မွတ္တယ္။ အေမကိုုလည္း ဒီအတိုုင္းပဲ အေရာင္ႏုုတာေတြ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ေရႊေရာင္ေလးေတြဆိုုရင္ အက်ီျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မိန္းခေလးမွ ကိုုင္ရမယ္။ သူကေတာ့ ေယာက္်ားေလးမိုု႔ အမဲေရာင္နဲ႔မွ ရမယ္တဲ့။
မၾကာခင္က ဖုုန္းအသစ္ေလး၀ယ္ေတာ့ သူကလည္း ဖုုန္းကိုုင္ခ်င္ပါသတဲ့။ သားက ကေလး - ဘာလုုပ္ဖိုု႔လဲဆိုုေတာ့ သူဖုုန္း၀ယ္ပီး ဂိမ္းေဆာ့ဖိုု႔တဲ့။ စတုုန္းက ဖုုန္းကိုု ေရႊေရာင္ေလး သူႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနက္ေလးက ပိုုအေပခံတယ္။ ပိုုလွတယ္ဆိုုၿပီး အနက္ေလး ၀ယ္မယ္ဆိုုေတာ့ သူက အေမက အနက္၊ သားက ေရႊေရာင္ေနာ္တဲ့။ ေရႊေရာင္ ဖုုန္းကိုု မ၀ယ္ျဖစ္ဘဲ အနက္ေလးပဲ၀ယ္ လိုုက္ေတာ့ သူစိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္တလံုုး မ၀ယ္ေပးေတာ့ဘူးဆုုိတာ သူေသခ်ာ သိလိုုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ဖုုန္းက လက္ေဗြထဲ့ၿပီး ႏွိပ္မွ ဖြင့္လိုု႔ရေတာ့ သူ႔လက္ေဗြ မဟုုတ္ရပါလားဆိုုၿပီး ငိုုလိုုက္တာမွ သနားစရာ။ ဒီလိုုနဲ႔ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုုက္ပါတယ္။ အနက္ဆိုုတာ ေယာက္်ားေလးေတြ ကိုုင္ရတာ။ အေမက မိန္းကေလးဆိုုေတာ့ ေရႊေရာင္သာ ယူပါ။ အခုု အနက္က သားဟာပဲ။ အေမ မယူနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ကဲ.... က်မမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီလိုုက္ရသလို လွည့္ပတ္ စဥ္းစားၿပီး သူတိုု႔ လိုုခ်င္တာကိုု မရရေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းကိုုလည္း မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုုင္။ :) :) :)
Sunday, August 18, 2013
Thursday, August 15, 2013
ၾကယ္ေၾကြလ
ဒီလ
ၾကယ္ေၾကြတာ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သတင္း ပလူပ်ံလို႔
ၾသဂတ္စ္ဟာ
ၾကယ္ေၾကြတဲ့လတဲ့။
ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္တင္ ႏႈတ္လိုက္လို႔ အားမရ
ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ အသဲႏွလံုးထက္က
လင္းလက္ၾကယ္ေတြကိုလည္း
အဆစ္ ဆြဲႏႈတ္သြားတယ္။
ေကဇီလင္း
ၾသဂုုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၃
ဆရာမင္းလူ ႏွင့္ ဆရာေမာင္၀ံသ August 2, 2012 .. ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက House Of Media & Entertainment မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ Nay Phone Latt ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ေတာ္
ၾသဂုုတ္လရဲ့ ေၾကြလြင့္ၾကယ္ေတြ----
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - ထူးအိမ္သင္
၁၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - မင္းသု၀ဏ္
၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇ - တာရာမင္းေ၀
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁ - နႏၵသိန္းဇံ
၂ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ပါပါေလး
၁၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ေမာင္၀ံသ
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - မင္းလူ
credit to: Min Lulin
ၾကယ္ေၾကြတာ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သတင္း ပလူပ်ံလို႔
ၾသဂတ္စ္ဟာ
ၾကယ္ေၾကြတဲ့လတဲ့။
ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္တင္ ႏႈတ္လိုက္လို႔ အားမရ
ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ အသဲႏွလံုးထက္က
လင္းလက္ၾကယ္ေတြကိုလည္း
အဆစ္ ဆြဲႏႈတ္သြားတယ္။
ေကဇီလင္း
ၾသဂုုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၃
ၾသဂုုတ္လရဲ့ ေၾကြလြင့္ၾကယ္ေတြ----
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - ထူးအိမ္သင္
၁၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄ - မင္းသု၀ဏ္
၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇ - တာရာမင္းေ၀
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁ - နႏၵသိန္းဇံ
၂ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ပါပါေလး
၁၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - ေမာင္၀ံသ
၁၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃ - မင္းလူ
credit to: Min Lulin
Tuesday, July 23, 2013
ေခတ္ သစ္
ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက
စစ္ကၽြန္ေခတ္ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ႏြံနစ္ခဲ့ရ
အရာရာလြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ေခတ္ထဲ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာ့
ေတာ္လွန္သူေတြ နာမည္ႀကီးတဲ့ေခတ္
အစိတ္သားေတြ ေနရာရတဲ့ေခတ္
ဖြႏိုင္ရင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေခတ္
ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ ေခတ္
ကလစ္တခ်က္မွားရင္ အရာရာ ျပန္မရႏိုုင္ေတာ့တဲ့ ေခတ္ထဲ
...
...
...
မေ၀းေတာ့ေသာ သံုုးဆယ္ေက်ာ္မယ့္ ကာလမွာ
ယံုုၾကည္မႈေတြ ခိုုင္ၿမဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘ၀မ်ား ပိုုင္ဆိုုင္မယ့္ ေခတ္ဆီသိုု႔ .....
ေကဇီလင္း
ဇူလိုုင္ ၂၃၊၂၀၁၃
စစ္ကၽြန္ေခတ္ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ႏြံနစ္ခဲ့ရ
အရာရာလြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ေခတ္ထဲ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာ့
ေတာ္လွန္သူေတြ နာမည္ႀကီးတဲ့ေခတ္
အစိတ္သားေတြ ေနရာရတဲ့ေခတ္
ဖြႏိုင္ရင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေခတ္
ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ ေခတ္
ကလစ္တခ်က္မွားရင္ အရာရာ ျပန္မရႏိုုင္ေတာ့တဲ့ ေခတ္ထဲ
...
...
...
မေ၀းေတာ့ေသာ သံုုးဆယ္ေက်ာ္မယ့္ ကာလမွာ
ယံုုၾကည္မႈေတြ ခိုုင္ၿမဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘ၀မ်ား ပိုုင္ဆိုုင္မယ့္ ေခတ္ဆီသိုု႔ .....
ေကဇီလင္း
ဇူလိုုင္ ၂၃၊၂၀၁၃
Friday, July 19, 2013
ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး
မနက္ ၁၀း၃၇ မွာ
လူထုုေတြကိုုယ္စီ
ဥၾသဆြဲၾက၊ ဟြန္းတီးၾက၊ ၿငိမ္သက္အေလးျပဳၾက
ဂုုဏ္ျပဳၾကတာေတြ
ျမင္ရ ၾကားရတာ ပီတိျဖစ္ရပါဘိ။
ဥၾသသံမဆြဲခ်င္တဲ့ အစိုုးရက
ဘယ္လိုုဆင္ေျခေပးေပး။
ျပည္သူက ဂုုဏ္ျပဳထိုုက္သူေတြကိုု
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
လူစည္ကားတဲ့ အာဇာနည္ကုုန္းမွာ
တကူးတကလာေလ့လာၾကတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုုက္မွာ
ၾကည္ႏူးစရာေတြပါ။
လူကိုုယ္တိုုင္ မေရာက္ႏိုုင္ေသးတဲ့ နယ္ျခားကေန
က်မလည္း တေန႔ေတာ့
ေရာက္ရပါမည္။
စိတ္ရည္မွန္ရင္း မုုဒိတာပြားေနမိ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုုးေၾကာင့္
က်မတသက္ ဒီလိုု
ညီညာဖ်ဖ် ဂုုဏ္ျပဳျခင္းမ်ဳိး
မ်က္၀ါးထင္ထင္ မႀကံဳခဲ့ဖူး။
၂၅ ႏွစ္နီးပါး တိမ္ျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီဓေလ့။
မ်က္ရည္ၿဖိဳင္လိုု႔ ဘ၀င္ညွဳိး
ဇူလိုုင္ တစ္ဆယ့္ကိုုးတဲ့။
တကယ္လည္း စိတ္ထဲမွာ
ညွဳိးရတဲ့ ေန႔တေန႔ေပါ့။
(၆၆ အာဇာနည္ေန႔မွာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား ဦးညြတ္အေလးျပဳပါသည္။)
လူထုုေတြကိုုယ္စီ
ဥၾသဆြဲၾက၊ ဟြန္းတီးၾက၊ ၿငိမ္သက္အေလးျပဳၾက
ဂုုဏ္ျပဳၾကတာေတြ
ျမင္ရ ၾကားရတာ ပီတိျဖစ္ရပါဘိ။
ဥၾသသံမဆြဲခ်င္တဲ့ အစိုုးရက
ဘယ္လိုုဆင္ေျခေပးေပး။
ျပည္သူက ဂုုဏ္ျပဳထိုုက္သူေတြကိုု
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
လူစည္ကားတဲ့ အာဇာနည္ကုုန္းမွာ
တကူးတကလာေလ့လာၾကတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုုက္မွာ
ၾကည္ႏူးစရာေတြပါ။
လူကိုုယ္တိုုင္ မေရာက္ႏိုုင္ေသးတဲ့ နယ္ျခားကေန
က်မလည္း တေန႔ေတာ့
ေရာက္ရပါမည္။
စိတ္ရည္မွန္ရင္း မုုဒိတာပြားေနမိ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုုးေၾကာင့္
က်မတသက္ ဒီလိုု
ညီညာဖ်ဖ် ဂုုဏ္ျပဳျခင္းမ်ဳိး
မ်က္၀ါးထင္ထင္ မႀကံဳခဲ့ဖူး။
၂၅ ႏွစ္နီးပါး တိမ္ျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီဓေလ့။
မ်က္ရည္ၿဖိဳင္လိုု႔ ဘ၀င္ညွဳိး
ဇူလိုုင္ တစ္ဆယ့္ကိုုးတဲ့။
တကယ္လည္း စိတ္ထဲမွာ
ညွဳိးရတဲ့ ေန႔တေန႔ေပါ့။
(၆၆ အာဇာနည္ေန႔မွာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား ဦးညြတ္အေလးျပဳပါသည္။)
Thursday, July 11, 2013
မိုုးည
မိုုးည
ဖန္မီးေရာင္ အျဖဴ အစိမ္း
ခရမ္း အနီ ၀ါက်င္က်င္ အနက္ စံုု
မတုုန္မလႈပ္ ၿငိမ္ေနတယ္။
ညနဲ႔ထပ္တူ
အံုု႔မႈိင္းမႈိင္း တိမ္မဟူရာ နဲ႔အၿပိဳင္
ဖားေလးေတြ ပုုရစ္ေလးေတြ
စကားလက္ဆံုုက်ေနၾကတယ္။
ဒီည မိုုးလာမယ္လိုု႔မ်ား ေျပာေနသလား။
မနားစတမ္းကြယ္။
မိုုးမွာေပ်ာ္တဲ့
အေကာင္စံုုေလးေတြ အသံၾကားေတာ့
ရြာကိုု လြမ္းတယ္။
ေကဇီလင္း
ဇူလိုုင္ ၁၁၊ ၂၀၁၃
မယား ၃ ေယာက္ရွိသူ
မယား ၃ ေယာက္ရွိသူ
တရက္ တကၠစီစီးေတာ့ ေစ်းအမွန္ဆံုး ေတာင္းတဲ့ ကားသမားလူႀကီးတဦးနဲ႔ဆံုတယ္။ သူက က်မ အရင္စီးေနက်ကားေတြထက္ ငါးရာက်ပ္ေလ်ာ့ေတာင္းတယ္။ ဆိုေတာ့ က်မစိတ္ထဲ တန္လိုက္တာေပါ့ေလ။ (တကယ္က ကိုယ္က အရင္က အၿမဲ ပိုေတာင္းခံေနခဲ့ရတာ)။
ဆူးေလကေန အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာခရီးမွာ သူ႔၀င္ေငြ အေၾကာင္း အလုပ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပလာခဲ့တယ္။ သူေျပာျပတဲ့ စကားေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ တခုက တကၠစီေမာင္းသမားတေယာက္မွာ မိန္းမ ၃ ေယာက္ရွိသတဲ့။ စၾကားေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ မ်ားလွခ်ည္လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူ ဆက္ေျပာျပတာကိုုပဲ နားေထာင္ေနလိုုက္တယ္။
မယားႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာေနတဲ့တေယာက္ေပါ့တဲ့။ ကားအံုနာက မယားငယ္၊ ဓါတ္ဆီက မယားလတ္တဲ့။ ကားေမာင္းသမား အေၾကာက္ရဆံုးတေယာက္က မယားငယ္ - သူ႔ကိုက် ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မေလ်ာ့ေအာင္ အပ္ရတယ္။ သတ္မွတ္သေလာက္ေပးရတယ္။ မယားလတ္ - ဓါတ္ဆီ - က်ေတာ့လည္း လံုေလာက္ေအာင္ ထဲ့ေပးရတယ္။ က်န္သေလာက္ ပိုက္ဆံကေတာ့ အိမ္က မယားႀကီးအတြက္ေတာ့။ အႀကီးဆိုေတာ့ ပါသေလာက္ ယူ။ အထြန္႔တက္လို႔မရတဲ့သူေတြေပါ့တဲ့။
သူ႔နမူနာကလည္း ဟုတ္သား။။ အဲ့ဒါၾကားၿပီးေတာ့ အေတြးတခု-၂ ခု ၀င္လာတယ္။ မိသားစုေတြမွာ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ ကိုယ့္ေယာက္်ားဆီက လုပ္ခ ၀င္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုအတြက္ မေလာက္င ၾကတာေတြ တပံုႀကီးရွိတယ္။ အဲ့ေယာက္်ားေတြမွာလည္း မယားေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိလိမ့္မလဲ။ ။။။
ေနာက္ ျမန္မာ့လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြက ေကာင္းတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲပဲ နမူနာအျဖစ္ ျပခံၾကရတယ္။ အဲလို ေျပာမွ ပိုျမင္တတ္ၾကလို႔လာ။ အမ်ဳိးသမီးဆို ၾသဇာေညာင္းသူ၊ ေငြမက္သူ၊ ေၾကာက္ရသူအျဖစ္ တင္စားၾကသလို ေျပာသလို လုပ္၊ ေပးသမွ်ယူ ေျပာသမွ်ယံုတဲ့ သူေတြလို႔လည္း ႏွိမ့္ခ် ျမင္တဲ့ အျမင္က ခုထိ မေပ်ာက္ေသးပါလားလို႔။ ။။
(က်မရဲ့ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးဖူးတဲ့ notes အား ျပန္ရွဲျခင္းသာ)
ဆူးေလကေန အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာခရီးမွာ သူ႔၀င္ေငြ အေၾကာင္း အလုပ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပလာခဲ့တယ္။ သူေျပာျပတဲ့ စကားေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ တခုက တကၠစီေမာင္းသမားတေယာက္မွာ မိန္းမ ၃ ေယာက္ရွိသတဲ့။ စၾကားေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ မ်ားလွခ်ည္လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူ ဆက္ေျပာျပတာကိုုပဲ နားေထာင္ေနလိုုက္တယ္။
မယားႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာေနတဲ့တေယာက္ေပါ့တဲ့။ ကားအံုနာက မယားငယ္၊ ဓါတ္ဆီက မယားလတ္တဲ့။ ကားေမာင္းသမား အေၾကာက္ရဆံုးတေယာက္က မယားငယ္ - သူ႔ကိုက် ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မေလ်ာ့ေအာင္ အပ္ရတယ္။ သတ္မွတ္သေလာက္ေပးရတယ္။ မယားလတ္ - ဓါတ္ဆီ - က်ေတာ့လည္း လံုေလာက္ေအာင္ ထဲ့ေပးရတယ္။ က်န္သေလာက္ ပိုက္ဆံကေတာ့ အိမ္က မယားႀကီးအတြက္ေတာ့။ အႀကီးဆိုေတာ့ ပါသေလာက္ ယူ။ အထြန္႔တက္လို႔မရတဲ့သူေတြေပါ့တဲ့။
သူ႔နမူနာကလည္း ဟုတ္သား။။ အဲ့ဒါၾကားၿပီးေတာ့ အေတြးတခု-၂ ခု ၀င္လာတယ္။ မိသားစုေတြမွာ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ ကိုယ့္ေယာက္်ားဆီက လုပ္ခ ၀င္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုအတြက္ မေလာက္င ၾကတာေတြ တပံုႀကီးရွိတယ္။ အဲ့ေယာက္်ားေတြမွာလည္း မယားေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိလိမ့္မလဲ။ ။။။
ေနာက္ ျမန္မာ့လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြက ေကာင္းတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ေနရာျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲပဲ နမူနာအျဖစ္ ျပခံၾကရတယ္။ အဲလို ေျပာမွ ပိုျမင္တတ္ၾကလို႔လာ။ အမ်ဳိးသမီးဆို ၾသဇာေညာင္းသူ၊ ေငြမက္သူ၊ ေၾကာက္ရသူအျဖစ္ တင္စားၾကသလို ေျပာသလို လုပ္၊ ေပးသမွ်ယူ ေျပာသမွ်ယံုတဲ့ သူေတြလို႔လည္း ႏွိမ့္ခ် ျမင္တဲ့ အျမင္က ခုထိ မေပ်ာက္ေသးပါလားလို႔။ ။။
(က်မရဲ့ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးဖူးတဲ့ notes အား ျပန္ရွဲျခင္းသာ)
Wednesday, April 17, 2013
Thursday, March 28, 2013
ပြဲစားခ နဲ႔ ရဲေၾကး ေပးေနရတ့ဲ ထုိင္းေရာက္ျမန္မာမ်ား
ပြဲစားခ နဲ႔ ရဲေၾကး ေပးေနရတ့ဲ ထုိင္းေရာက္ျမန္မာမ်ား
Tuesday, March 26, 2013
မၾကာေသးခင္က မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ ျမဝတီၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ကူးရန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ဂိတ္တံခါး ဖြင့္ခ်ိန္ နံနက္ ၆ နာရီ အေရာက္သြားခ့ဲသည္။
ဂိတ္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တဘက္ကမ္းကို အေစာဆံုး ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆခ့ဲေသာ္လည္း ဂိတ္တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔က ရာႏွင့္ခ်ီ ေရာက္ေနသျဖင့္ အံ့ၾသမိ၏။
ပ်ားပန္းခတ္သလို စည္ကားသည့္ နယ္စပ္ဂိတ္ေရွ႕ လူအမ်ားတန္းစီရာမွာ ဝင္စီလိုက္သည္ ဆုိလွ်င္ပဲ ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖို႔ တတြတ္တြတ္ဖိတ္ေခၚေနသည့္ ပြဲစားမ်ားက အနားေရာက္လာသည္။
ပြဲစားတို႔ထံုးစံအတိုင္း အေျပာခ်ဳိ၏။ ထိုသူတို႔သည္ လူတေယာက္ ေစာင့္ဆိုင္းရခ်ိန္ကို ခ်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ား ျဖစ္၏။
မိမိေရွ႕ မနက္ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီကတည္းက ဂိတ္ေပါက္ေရွ႕လာေရာက္တန္းစီေနေသာ သူမ်ားထက္ ေဆာလ်င္စြာ နယ္စပ္ျဖတ္လုိသူမ်ားအတြက္ ၾကားပြဲစားမ်ားကား အံုဖြ မန္းေပးတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနျပန္၏။
နယ္စပ္မွ တဆင့္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (ေခၚ) အလုပ္သမားပတ္စ္ပို႔ ကိုင္ေဆာင္သူ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ အိမ္အျပန္မွာ လြယ္လင့္တကူေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။
Re-entry visa ေခၚ ထိုင္းသုိ႔ တရားဝင္ ျပန္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာ ေတာင္းခံၿပီး အိမ္ျပန္ႏိုင္သည္။
ေနာက္ ထိုင္းသို႔ျပန္လာပါကလည္း မိမိရွိၿပီးသား ဗီဇာသက္တမ္းအတိုင္း ေနလို႔ရသည္၊ ခဏခဏ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာ မလို။ ရဲဖမ္းလို႔ မရ။
ထို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ခြင့္ ဗီဇာအတြက္ ထိုင္းလဝကကိုေပးရသည့္ ေငြေၾကးက တေခါက္ကို ဘတ္ တေထာင္။ (တခ်ဳိ႔လည္း တရားဝင္တံုးထုကာ တံတားမွ ျပန္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရႈပ္သည္ဆိုတာ ေလွျဖင့္ အလြယ္ကူးျပန္ၾကသည္။)
နယ္စပ္ ပဲြစား
ဘန္ေကာက္ျပန္ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ တေထာင္ေပးၿပီး တံတားက ျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထို တေထာင္တန္ ဗီဇာအတြက္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥက တေန႔တာကုန္ခ်င္လည္း ကုန္သြားႏိုင္သည္။
ထိုအတြက္ ပြဲစားကို အပ္ၾကရသည္။ ပြဲစားခ သံုးေလးရာ ပိုေပးလိုက္ၾကသည္။ သြားလိုရာ အျမန္ေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲ ထားၾကသည္။
တခါမွ မသြားဖူး မလာဖူးသူမ်ား၊ ရံုးကႏၷားေၾကာက္သူ စကားနားမလည္သူ၊ လိုရာအျမန္ေရာက္လိုသူ စသျဖင့္ လူအေထြေထြမွာ ပြဲစားကို အသံုးျပဳၾကသည္။
မငွားခင္က ပြဲစားအေျပာခ်ဳိသေလာက္ အလုပ္တခု အပ္လိုက္လွ်င္ ထိုပြဲစားမွာ အခ်ဳိးေျပာင္းတတ္သည္။
ဂိတ္မွာ တံုးထုဖို႔ ခဏခ်င္း ရမည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ပါသည္။
ယံုၿပီး ပိုက္ဆံေပးခိုင္းလိုက္လွ်င္ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ေစာင့္ရမည္ကို ၾကိဳတင္သတိခ်ပ္သင့္သည္။ အလိမ္ခံရဖို႔ မ်ား၏။
နယ္စပ္ ရဲေၾကး
ယခင္က ထိုင္းေရာက္ျမန္မာျပည္သားမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ မရွိၾကျခင္းေၾကာင့္ မၾကာခဏ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးျခင္း ခံၾကရသည္။
အမိႏိုင္ငံသို႔ အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ျခင္း ခံၾကရသည္။
ယခု ႏိုင္ငံသားစိစစ္ၿပီးေနာက္တြင္ ၆ ႏွစ္သက္တမ္းရိွသည့္ အလုပ္သမား ပတ္စပို႔မ်ား ထုတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုမွာ ယာယီပတ္စပို႔ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္လာၾကသည္။
ထိုပတ္စပို႔ကလည္း ေၾကးႀကီး၏။ ေတာ္ရံု မလုပ္ႏိုင္။
သတ္မွတ္ေငြေၾကးထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပုိေပးၿပီး ပြဲစားမ်ားမွတဆင့္ လုပ္ေဆာင္မွသာ လြယ္ကူ၏။
သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားပတ္စပို႔ လုပ္ၿပီးပါကလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္(ထိုင္းအေခၚ - ဘတ္) မရွိပါက ရဲဖမ္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
အမ်ားအျပားက ဒါကို သိပ္နားမလည္ၾက။
ယာယီပတ္စပို႔သာ လုပ္ပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေလွ်ာက္ဘဲ ေနၾက၏။ တကယ္တမ္း ျပန္ေသာအခါ ရဲက စစ္လွ်င္ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ရ၏။
ဤေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲသလုိ ၿပီးခ့ဲသည့္ရက္ပုိင္းအတြင္း မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ နယ္စပ္ဂိတ္ကို လာစဥ္ မဲေဆာက္ေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕တြင္ ထိုင္းရဲမ်ားက လိုင္းကားမ်ားကို စစ္ေဆးေနသည္။
ထိုင္းရဲမ်ား အလုပ္လုပ္လွခ်ည္လားဟု စိတ္က မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့လိုက္ေသးသည္။
သူတုိ႔ စစ္ေဆးသည့္ ထိုလိုင္းကားမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကသည္။
မၾကာခင္ တန္းစီေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြနဲ႔ စကားစပ္မိသည္။ တခ်ဳိ႕က မနက္ ၄ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာပီး ဂိတ္ေရွ႕ လာတန္းစီေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
အနီးအနားက လူငယ္အုပ္စုတစုကေတာ့ ခုနက ျမင္ခဲ့သည့္ ထိုင္းရဲမ်ား စစ္ေဆးမႈကို ခံယူၿပီးသူမ်ား ျဖစ္လို႔ေနသည္။
ယာယီပတ္စပို႔သာရွိၿပီး ဘတ္မရိွပါက (အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္ မရွိပါက) ထိုင္းဘတ္ေငြ တေထာင္ ေပးေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊
သူတို႔ ကားေပၚတြင္ လူ ၃ – ၄ ေယာက္ေလာက္ ထုိသုိ႔ ေပးခဲ့ရေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း စကား ဖလွယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္လုပ္လြန္းေသာ ထိုရဲမ်ား ဒဏ္ေၾကးေငြ အေတာ္ရမည့့္ပံုျဖစ္သည္။
အေထာက္အထား မျပည့္စုံေသာ၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ နားမလည္ေသာ ျမန္မာျပည္သားအမ်ားအျပားက ဒဏ္ရုိက္ခံရမည္ကို ႀကိဳမသိ၊ ဒဏ္ေငြေပးသည့္အခါ ျဖတ္ပုိင္းေတာင္းရေကာင္းမွန္းလည္း သိခ်င္မွ သိၾကမည္။
မိေအး အႀကိမ္ႀကိမ္နာ
ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာလုပ္သား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ေန႔စဥ္ ဝင္ထြက္ေနေသာ၊ ေနေရာင္မလာခင္ပင္ နယ္စပ္မွာ ေလးငါးရာေက်ာ္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ လူလိႈင္းလုံးႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။
အေထာက္အထားရွိ၊ အေထာက္အထားမဲ့ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ဝန္ေဆာင္မႈေၾကးေငြျဖင့္ ရွာေဖြေနေသာ ပြဲစားႀကီး၊ ပြဲစားလတ္၊ ပြဲစားေသးမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက လူလိႈင္းလုံးႀကီးစီးၿပီး ဝင္ေငြေကာင္း၊ ဂြင္မိထားၾက၏၊
ထိုလူလႈိင္းမွာ မိေအး ၂ ခါထက္မနည္း ခံရသူမ်ားမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားဟု ေခၚဆိုေသာ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကုိင္သည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ထုိလူလိႈင္းႀကီးက ကာလအတန္ၾကာ ဆက္လက္ ရိွေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
ေကဇီလင္း ~
- See more at: http://blog.irrawaddy.org/2013/03/blog-post_4491.html#sthash.JmFKtS5o.dpuf
Tuesday, March 26, 2013
မၾကာေသးခင္က မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ ျမဝတီၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ကူးရန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ဂိတ္တံခါး ဖြင့္ခ်ိန္ နံနက္ ၆ နာရီ အေရာက္သြားခ့ဲသည္။
ဂိတ္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တဘက္ကမ္းကို အေစာဆံုး ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆခ့ဲေသာ္လည္း ဂိတ္တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔က ရာႏွင့္ခ်ီ ေရာက္ေနသျဖင့္ အံ့ၾသမိ၏။
ပ်ားပန္းခတ္သလို စည္ကားသည့္ နယ္စပ္ဂိတ္ေရွ႕ လူအမ်ားတန္းစီရာမွာ ဝင္စီလိုက္သည္ ဆုိလွ်င္ပဲ ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖို႔ တတြတ္တြတ္ဖိတ္ေခၚေနသည့္ ပြဲစားမ်ားက အနားေရာက္လာသည္။
ပြဲစားတို႔ထံုးစံအတိုင္း အေျပာခ်ဳိ၏။ ထိုသူတို႔သည္ လူတေယာက္ ေစာင့္ဆိုင္းရခ်ိန္ကို ခ်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ား ျဖစ္၏။
မိမိေရွ႕ မနက္ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီကတည္းက ဂိတ္ေပါက္ေရွ႕လာေရာက္တန္းစီေနေသာ သူမ်ားထက္ ေဆာလ်င္စြာ နယ္စပ္ျဖတ္လုိသူမ်ားအတြက္ ၾကားပြဲစားမ်ားကား အံုဖြ မန္းေပးတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနျပန္၏။
နယ္စပ္မွ တဆင့္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (ေခၚ) အလုပ္သမားပတ္စ္ပို႔ ကိုင္ေဆာင္သူ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ အိမ္အျပန္မွာ လြယ္လင့္တကူေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။
Re-entry visa ေခၚ ထိုင္းသုိ႔ တရားဝင္ ျပန္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာ ေတာင္းခံၿပီး အိမ္ျပန္ႏိုင္သည္။
ေနာက္ ထိုင္းသို႔ျပန္လာပါကလည္း မိမိရွိၿပီးသား ဗီဇာသက္တမ္းအတိုင္း ေနလို႔ရသည္၊ ခဏခဏ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာ မလို။ ရဲဖမ္းလို႔ မရ။
ထို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ခြင့္ ဗီဇာအတြက္ ထိုင္းလဝကကိုေပးရသည့္ ေငြေၾကးက တေခါက္ကို ဘတ္ တေထာင္။ (တခ်ဳိ႔လည္း တရားဝင္တံုးထုကာ တံတားမွ ျပန္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရႈပ္သည္ဆိုတာ ေလွျဖင့္ အလြယ္ကူးျပန္ၾကသည္။)
နယ္စပ္ ပဲြစား
ဘန္ေကာက္ျပန္ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ တေထာင္ေပးၿပီး တံတားက ျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထို တေထာင္တန္ ဗီဇာအတြက္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥက တေန႔တာကုန္ခ်င္လည္း ကုန္သြားႏိုင္သည္။
ထိုအတြက္ ပြဲစားကို အပ္ၾကရသည္။ ပြဲစားခ သံုးေလးရာ ပိုေပးလိုက္ၾကသည္။ သြားလိုရာ အျမန္ေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲ ထားၾကသည္။
တခါမွ မသြားဖူး မလာဖူးသူမ်ား၊ ရံုးကႏၷားေၾကာက္သူ စကားနားမလည္သူ၊ လိုရာအျမန္ေရာက္လိုသူ စသျဖင့္ လူအေထြေထြမွာ ပြဲစားကို အသံုးျပဳၾကသည္။
မငွားခင္က ပြဲစားအေျပာခ်ဳိသေလာက္ အလုပ္တခု အပ္လိုက္လွ်င္ ထိုပြဲစားမွာ အခ်ဳိးေျပာင္းတတ္သည္။
ဂိတ္မွာ တံုးထုဖို႔ ခဏခ်င္း ရမည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ပါသည္။
ယံုၿပီး ပိုက္ဆံေပးခိုင္းလိုက္လွ်င္ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ေစာင့္ရမည္ကို ၾကိဳတင္သတိခ်ပ္သင့္သည္။ အလိမ္ခံရဖို႔ မ်ား၏။
နယ္စပ္ ရဲေၾကး
ယခင္က ထိုင္းေရာက္ျမန္မာျပည္သားမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ မရွိၾကျခင္းေၾကာင့္ မၾကာခဏ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးျခင္း ခံၾကရသည္။
အမိႏိုင္ငံသို႔ အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ျခင္း ခံၾကရသည္။
ယခု ႏိုင္ငံသားစိစစ္ၿပီးေနာက္တြင္ ၆ ႏွစ္သက္တမ္းရိွသည့္ အလုပ္သမား ပတ္စပို႔မ်ား ထုတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုမွာ ယာယီပတ္စပို႔ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္လာၾကသည္။
ထိုပတ္စပို႔ကလည္း ေၾကးႀကီး၏။ ေတာ္ရံု မလုပ္ႏိုင္။
သတ္မွတ္ေငြေၾကးထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပုိေပးၿပီး ပြဲစားမ်ားမွတဆင့္ လုပ္ေဆာင္မွသာ လြယ္ကူ၏။
သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားပတ္စပို႔ လုပ္ၿပီးပါကလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္(ထိုင္းအေခၚ - ဘတ္) မရွိပါက ရဲဖမ္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
အမ်ားအျပားက ဒါကို သိပ္နားမလည္ၾက။
ယာယီပတ္စပို႔သာ လုပ္ပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေလွ်ာက္ဘဲ ေနၾက၏။ တကယ္တမ္း ျပန္ေသာအခါ ရဲက စစ္လွ်င္ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ရ၏။
ဤေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲသလုိ ၿပီးခ့ဲသည့္ရက္ပုိင္းအတြင္း မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ နယ္စပ္ဂိတ္ကို လာစဥ္ မဲေဆာက္ေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕တြင္ ထိုင္းရဲမ်ားက လိုင္းကားမ်ားကို စစ္ေဆးေနသည္။
ထိုင္းရဲမ်ား အလုပ္လုပ္လွခ်ည္လားဟု စိတ္က မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့လိုက္ေသးသည္။
သူတုိ႔ စစ္ေဆးသည့္ ထိုလိုင္းကားမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကသည္။
မၾကာခင္ တန္းစီေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြနဲ႔ စကားစပ္မိသည္။ တခ်ဳိ႕က မနက္ ၄ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာပီး ဂိတ္ေရွ႕ လာတန္းစီေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
အနီးအနားက လူငယ္အုပ္စုတစုကေတာ့ ခုနက ျမင္ခဲ့သည့္ ထိုင္းရဲမ်ား စစ္ေဆးမႈကို ခံယူၿပီးသူမ်ား ျဖစ္လို႔ေနသည္။
ယာယီပတ္စပို႔သာရွိၿပီး ဘတ္မရိွပါက (အလုပ္လုပ္ခြင့္ကတ္ မရွိပါက) ထိုင္းဘတ္ေငြ တေထာင္ ေပးေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊
သူတို႔ ကားေပၚတြင္ လူ ၃ – ၄ ေယာက္ေလာက္ ထုိသုိ႔ ေပးခဲ့ရေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း စကား ဖလွယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္လုပ္လြန္းေသာ ထိုရဲမ်ား ဒဏ္ေၾကးေငြ အေတာ္ရမည့့္ပံုျဖစ္သည္။
အေထာက္အထား မျပည့္စုံေသာ၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ နားမလည္ေသာ ျမန္မာျပည္သားအမ်ားအျပားက ဒဏ္ရုိက္ခံရမည္ကို ႀကိဳမသိ၊ ဒဏ္ေငြေပးသည့္အခါ ျဖတ္ပုိင္းေတာင္းရေကာင္းမွန္းလည္း သိခ်င္မွ သိၾကမည္။
မိေအး အႀကိမ္ႀကိမ္နာ
ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာလုပ္သား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ေန႔စဥ္ ဝင္ထြက္ေနေသာ၊ ေနေရာင္မလာခင္ပင္ နယ္စပ္မွာ ေလးငါးရာေက်ာ္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ လူလိႈင္းလုံးႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။
အေထာက္အထားရွိ၊ အေထာက္အထားမဲ့ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ဝန္ေဆာင္မႈေၾကးေငြျဖင့္ ရွာေဖြေနေသာ ပြဲစားႀကီး၊ ပြဲစားလတ္၊ ပြဲစားေသးမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက လူလိႈင္းလုံးႀကီးစီးၿပီး ဝင္ေငြေကာင္း၊ ဂြင္မိထားၾက၏၊
ထိုလူလႈိင္းမွာ မိေအး ၂ ခါထက္မနည္း ခံရသူမ်ားမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားဟု ေခၚဆိုေသာ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကုိင္သည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ထုိလူလိႈင္းႀကီးက ကာလအတန္ၾကာ ဆက္လက္ ရိွေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
ေကဇီလင္း ~
- See more at: http://blog.irrawaddy.org/2013/03/blog-post_4491.html#sthash.JmFKtS5o.dpuf
Thursday, January 17, 2013
ဥပေဒအထက္က လူ ?
ဥပေဒအထက္ ဘယ္သူေတြရွိလဲ။
ဥပေဒအထက္မွာ လႊတ္ေတာ္ရွိတယ္လို႔ ေ၀ဖန္ေရးသားထားတဲ့ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား အမည္ရ ဘေလာ့ေရးသူကို လႊတ္ေတာ္ကေန စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ၿပီး ေဖာ္ထုတ္အေရးယူေပးဖို႔ အမတ္တဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာစိုးရင္က အဆိုတင္သတဲ့။ ဒီအဆိုကိုလည္း ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔သင့္တယ္လို႔ ေထာက္ခံတဲ့ အမတ္ေပါင္းကလည္း ၃ ပံု ၂ ပံုေလာက္ရွိသတဲ့။ ဒီေန႔အတြက္ လူမႈကြန္ယက္ ေဖ့ဘြတ္ေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနရာယူခဲ့တဲ့ ရွယ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ရျပန္တယ္။
ေျမာက္ပိုင္းကခ်င္ျပည္နယ္မွာ စစ္ပြဲေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ေကအိုင္ေအ ဗဟိုဌာနကို ဒီအပတ္အေစာပိုင္းက လက္နက္ႀကီးက်လို႔ ျပည္သူေတြ ေသေနရခ်ိန္၊ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ဥပေဒျပဳအမတ္ေတြက အေရးႀကီးအဆိုအျဖစ္ တင္သြင္းလိုက္တဲ့ကိစဟာ နားလည္ရခက္ေစတယ္။ ဒီအေၾကာင္းထက္ တျခား အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းမ်ား မရွိေတာ့လို႔လားလို႔ ေျပာၾက ဆိုၾက ေ၀ဖန္ အမ်က္ထြက္ၾက၊ ဟာသ လုပ္ၾကသူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ညံစီသြားတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ဘယ္သူလဲလို႔ စိတ္၀င္တစား အဲ့ဘေလာ့ဂ္ကို ပထမဆံုး သြားဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ေ၀ဖန္ ေလကန္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ားကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆာ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးတတ္ရံုနဲ႔ တင္ခ်င္ရာ တင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္က ပို႔စ္ကို အမတ္မင္းမ်ားက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အေရးယူေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ အဆိုတင္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါသလဲ။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူက ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိရဘဲ ဘယ္လိုဘယ္ပံု အေရးယူၾကမွာလဲ။
မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္ အေတာ္အသင့္ရေနၿပီလို႔ ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆို ေရးသားခြင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္လို႔လား။ ေနာက္လူေတြ မေရးရဲေအာင္ ပညာျပခ်င္လို႔လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေနာက္ကြယ္က ၀ွက္ဖဲေတြကို ေဆာ္ခ်င္လို႔ လုပ္သလား။။ လားေပါင္းမ်ားစြာ...
ဒါကေတာ့ ဆက္စပ္ သတင္းပါ။ ဧရာ၀တီ ဘေလာ့ဂ္က ပို႔စ္ပါ။
ခင္ဦးသာ ~
ဘေလာ့တခုမွာ
ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ဆိုသူက လႊတ္ေတာ္နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြကုိ
ေ၀ဖန္ထားတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ စုံစမ္း အေရးယူမယ့္ အထူးေကာ္မရွင္ တခု လႊတ္ေတာ္မွာ
မၾကာမီ ေပၚေပါက္လာဖြယ္ရိွေနပါျပီ။
ျပည္ေထာင္စု ႀက့ံခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီ ကို္ယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာစိုးရင္က - အင္တာနက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ “Above the Law” ေခါင္းစဥ္ပါ ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား၏ ေဝဖန္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ေကာ္မရွင္ဖဲြ႕၍ စံုစမ္းစစ္ ေဆးေဆာင္ရြက္ေပးဖု႔ိ အေရးႀကီး အဆိုတရပ္ကုိ လႊတ္ေတာ္မွာ တင္သြင္းလုိက္ပါတယ္။
ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ကေလာင္ ပုိင္ဆုိင္သူ မည္သူမည္၀ါ ဆုိတာ အမ်ားက မသိၾကေသးပါ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အင္တာနက္မွာ ကေလာင္စြမ္းထက္တ့ဲ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားနာမည္က လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္လာပါျပီ။
ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခုံး႐ုံး၊ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ ဥပေဒ စတ့ဲ ကိစၥေတြကုိ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားက ေ၀ဖန္ထားတယ္၊ ဥပေဒ၏ အထက္မွာ လႊတ္ေတာ္ရွိသလား ဆိုတာရယ္၊ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ေတြနဲ႔အေပါင္းပါေတြ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြဟာ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အမတ္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို လုံး၀ ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီမွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ ဦး၀ငး္ဦးက ဧရာ၀တီကုိ ေျပာပါတယ္။
“ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မသိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စုံစမ္းရင္ သိမွာပါ၊ ဒီလိုစည္း မဲ့ ကမ္းမဲ့ေရးခ်င္တိုင္း ေရးလို႔မရပါဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီအဆိုကုိ မဲခြဲ ဆုံးျဖတ္ရာမွာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ စုစုေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္မွာ ၾကားေနမဲ ေထာက္ခံမဲ ၃၄၀ ေက်ာ္၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၁၅၀ ေက်ာ္နဲ႔ ၾကားေန ၄၀ ေက်ာ္နဲ႔ အဆိုက ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲ ေပးၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။
လႊတ္ေတာ္ဆိုင္ရာ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြနဲ႔အညီ အေရးအယူ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ စစ္ေဆးၿပီးရင္ေတာ့ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါဆိုတာ ေပၚလာမည္လား၊ တကယ္အေရးယူခံရမွာလား ဆိုတာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း…….
ဥပေဒအထက္မွာ လႊတ္ေတာ္ရွိတယ္လို႔ ေ၀ဖန္ေရးသားထားတဲ့ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား အမည္ရ ဘေလာ့ေရးသူကို လႊတ္ေတာ္ကေန စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ၿပီး ေဖာ္ထုတ္အေရးယူေပးဖို႔ အမတ္တဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာစိုးရင္က အဆိုတင္သတဲ့။ ဒီအဆိုကိုလည္း ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔သင့္တယ္လို႔ ေထာက္ခံတဲ့ အမတ္ေပါင္းကလည္း ၃ ပံု ၂ ပံုေလာက္ရွိသတဲ့။ ဒီေန႔အတြက္ လူမႈကြန္ယက္ ေဖ့ဘြတ္ေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနရာယူခဲ့တဲ့ ရွယ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ရျပန္တယ္။
ေျမာက္ပိုင္းကခ်င္ျပည္နယ္မွာ စစ္ပြဲေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ေကအိုင္ေအ ဗဟိုဌာနကို ဒီအပတ္အေစာပိုင္းက လက္နက္ႀကီးက်လို႔ ျပည္သူေတြ ေသေနရခ်ိန္၊ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ဥပေဒျပဳအမတ္ေတြက အေရးႀကီးအဆိုအျဖစ္ တင္သြင္းလိုက္တဲ့ကိစဟာ နားလည္ရခက္ေစတယ္။ ဒီအေၾကာင္းထက္ တျခား အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းမ်ား မရွိေတာ့လို႔လားလို႔ ေျပာၾက ဆိုၾက ေ၀ဖန္ အမ်က္ထြက္ၾက၊ ဟာသ လုပ္ၾကသူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ညံစီသြားတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ဘယ္သူလဲလို႔ စိတ္၀င္တစား အဲ့ဘေလာ့ဂ္ကို ပထမဆံုး သြားဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ေ၀ဖန္ ေလကန္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ားကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆာ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးတတ္ရံုနဲ႔ တင္ခ်င္ရာ တင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္က ပို႔စ္ကို အမတ္မင္းမ်ားက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အေရးယူေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ အဆိုတင္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါသလဲ။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူက ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိရဘဲ ဘယ္လိုဘယ္ပံု အေရးယူၾကမွာလဲ။
မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္ အေတာ္အသင့္ရေနၿပီလို႔ ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆို ေရးသားခြင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္လို႔လား။ ေနာက္လူေတြ မေရးရဲေအာင္ ပညာျပခ်င္လို႔လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေနာက္ကြယ္က ၀ွက္ဖဲေတြကို ေဆာ္ခ်င္လို႔ လုပ္သလား။။ လားေပါင္းမ်ားစြာ...
ဒါကေတာ့ ဆက္စပ္ သတင္းပါ။ ဧရာ၀တီ ဘေလာ့ဂ္က ပို႔စ္ပါ။
ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားကုိ အေရးယူဖုိ႔ လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခဲြ
~ခင္ဦးသာ ~
ဘေလာ့တခုမွာ
ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ဆိုသူက လႊတ္ေတာ္နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြကုိ
ေ၀ဖန္ထားတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ စုံစမ္း အေရးယူမယ့္ အထူးေကာ္မရွင္ တခု လႊတ္ေတာ္မွာ
မၾကာမီ ေပၚေပါက္လာဖြယ္ရိွေနပါျပီ။ျပည္ေထာင္စု ႀက့ံခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီ ကို္ယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာစိုးရင္က - အင္တာနက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ “Above the Law” ေခါင္းစဥ္ပါ ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား၏ ေဝဖန္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ေကာ္မရွင္ဖဲြ႕၍ စံုစမ္းစစ္ ေဆးေဆာင္ရြက္ေပးဖု႔ိ အေရးႀကီး အဆိုတရပ္ကုိ လႊတ္ေတာ္မွာ တင္သြင္းလုိက္ပါတယ္။
ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ကေလာင္ ပုိင္ဆုိင္သူ မည္သူမည္၀ါ ဆုိတာ အမ်ားက မသိၾကေသးပါ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အင္တာနက္မွာ ကေလာင္စြမ္းထက္တ့ဲ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားနာမည္က လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္လာပါျပီ။
ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခုံး႐ုံး၊ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ ဥပေဒ စတ့ဲ ကိစၥေတြကုိ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားက ေ၀ဖန္ထားတယ္၊ ဥပေဒ၏ အထက္မွာ လႊတ္ေတာ္ရွိသလား ဆိုတာရယ္၊ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ေတြနဲ႔အေပါင္းပါေတြ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြဟာ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အမတ္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို လုံး၀ ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီမွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ ဦး၀ငး္ဦးက ဧရာ၀တီကုိ ေျပာပါတယ္။
“ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မသိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စုံစမ္းရင္ သိမွာပါ၊ ဒီလိုစည္း မဲ့ ကမ္းမဲ့ေရးခ်င္တိုင္း ေရးလို႔မရပါဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီအဆိုကုိ မဲခြဲ ဆုံးျဖတ္ရာမွာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ စုစုေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္မွာ ၾကားေနမဲ ေထာက္ခံမဲ ၃၄၀ ေက်ာ္၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၁၅၀ ေက်ာ္နဲ႔ ၾကားေန ၄၀ ေက်ာ္နဲ႔ အဆိုက ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲ ေပးၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။
လႊတ္ေတာ္ဆိုင္ရာ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြနဲ႔အညီ အေရးအယူ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ စစ္ေဆးၿပီးရင္ေတာ့ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါဆိုတာ ေပၚလာမည္လား၊ တကယ္အေရးယူခံရမွာလား ဆိုတာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း…….
Sunday, January 13, 2013
သီတင္းတပတ္ ျဖစ္ရပ္ေထြေထြ
ဒီတပတ္.... စိတ္နဲ႔
လူမကပ္ပံုမ်ားကေတာ့ အိမ္ထဲေသာ့က်န္ခဲ့လို႔ ႏွစ္ရာကုန္သြားတယ္။ ေသာ့ျပင္ဆရာမ်ား တစကန္႔ ေလာက္ေလး ကလစ္လိုက္တာ အဆင္ကို ေခ်ာလို႔။
သား ေနမေကာင္းဘူး
အျမန္လာေခၚပါလို႔ ဆရာမ ဖုန္းဆက္ေတာ့ အလုပ္ကေန အေျပးသြားရတယ္။
ေဟာ.. အေရးထဲ
အရာေပၚ .. ၀ယ္ထားတာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတဲ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေပ်ာက္လို႔ ရွိသမွ် အနီးနားက
ဆိုင္ေတြကို လိုက္ေမး၊ ေမးမဆံုးခင္ မသိဘူးေျပာတဲ့ သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္းကို စိတ္တိုတိုနဲ႔
ျပန္လာ၊ လမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္နဲ႔ မေတြ႔ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရင္း။ ဆရာမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ကေလးက
အန္ထားတယ္ ဆိုေတာ့ ပိုစိတ္ပူရျပန္တယ္။
ကိုယ္ပူႀကီးေနတဲ့ သားကို ညဘက္ေတြ မအိပ္ႏိုင္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ေန႔ည မွား၊ ေခါင္းကိုက္ၿပီး အလုပ္လည္း
မဆင္းႏိုင္။
ဒါေတာင္ သီတင္းတပတ္တည္းရယ္…
ဒီသတင္းပတ္ရဲ့
ေပ်ာ္စရာမွတ္တမ္းတခုကေတာ့ ခ်စ္ခင္ပြန္းရဲ့ ေမြးေန႔ ေမြးရက္ တရက္တည္း က်တဲ့ႏွစ္၊ မိသားတစု
ဆိုင္တဆိုင္မွာ ညစာစားရင္ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုေလးေတြရိုက္ျဖစ္တယ္။ ေလေအးေအး ေတာင္ကုန္းေပၚက
ေရကန္နေဘး၊ ပန္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ဆိုင္ေလးမွာ။ အရင္ကေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေပမယ့္
အဲ့ဒီညကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ လမျမင္ရေပမယ့္ ေရကန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ၾကည္လင္ေနတဲ့
ေရျပင္က်ယ္ရဲ့ အေ၀းမွာ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႔က မီးေရာင္ေလးေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္။ အေအးေနာက္က်တဲ့ ဒီေဆာင္းမွာ အဲဒီေန႔ကေတာ့ အေအးပိုတယ္။
Thursday, January 10, 2013
January news - 2013
Villagers Flee as Govt Troops Seize Another KIA Outpost
By NYEIN NYEIN / THE IRRAWADDY On January 9, 2013 @ 11:42 am
As Burmese government troops seized control of another Kachin Independence Army (KIA) outpost on Wednesday, relief workers said that already overcrowded refugee camps near the group’s headquarters are seeing a fresh influx of civilians fleeing from intensified fighting.
The outpost, at the base of the Hpun Pyan Bum hill, about 7 km west of the KIA stronghold of Laiza, is the second KIA position in the area to fall since the Burmese government army stepped up its offensive late last month.
After days of airstrikes and artillery shelling that began in the final week of December, the KIA lost control of its Point 771 outpost near Lajayang on Jan. 3.
The Hpun Pyan Bum outpost, which was under the control of KIA Brigade 5, started coming under heavy artillery fire on Monday, and has also been the target of aerial attacks, according to sources in Laiza.
Speaking to The Irrawaddy on Wednesday, La Hseng, chairman of the Northern Command of the All Burma Students’ Democratic Front (ABSDF), a KIA ally, said that Burmese forces are continuing their advance on Laiza.
“Two columns of government troops are moving forward to launch attacks on bases surrounding Laiza,” said La Hseng.
According to Doi Pi Sa, the chairman of a committee overseeing camps for war-displaced civilians, hundreds of refugees have fled to camps near Laiza since the fighting began to intensify in late December.
Altogether, since a 17-year-old ceasefire between the KIA and the government army broke down in June 2011, more than 100,000 civilians have been forced to flee to areas controlled by both the KIA and the government.
“As the fighting escalates, the refugees desperately need more assistance because they have no way to support themselves,” said Doi Pi Sa. “They are also growing increasingly worried about their safety.”
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23651
Heavy Fighting Continues Near Laiza
By NYEIN NYEIN / THE IRRAWADDY On January 8, 2013 @ 9:26 am
Burmese
government forces continued to shell the Kachin Independence Army (KIA)
stronghold of Laiza on Tuesday as the two sides engaged in heavy
fighting around two nearby KIA outposts, according to a spokesperson for
the ethnic armed group.
KIA spokesman La Nan told The Irrawaddy at noon on Tuesday
that government troops under Military Operation Command 21 started using
heavy artillery against the KIA targets at 4 am.
“They [government troops] fired on our headquarters with 105-mm artillery shells six times this morning,” said La Nan, adding that similar attacks took place on Sunday.
However, two KIA outposts on the hills of In Ta Bum and Hpun Pyan Bum, within the area controlled by KIA Brigade No. 5, have borne the brunt of Tuesday’s offensive, which has included aerial attacks that began on Monday afternoon.
According to La Nan, heavy ground fighting near the two outposts continued until 8 pm yesterday, followed by another round of shelling at 11 pm. The attacks then resumed at 4 am on Tuesday, he said.
Min Htay, a major of the All Burma Students’ Democratic Front (ABSDF), an ally of the KIA, said that the two sides started exchanging fire at around 8 o’clock this morning.
“We engaged the government troops on Hpun Pyan Bum, which they began to attack yesterday, at about 8 am and continued until 10 am,” said Min Htay.
This new offensive is taking place about 1 km from Lajayang, a major outpost that came under heavy aerial bombardment in the final week of December.
According to Min Htay, two fighter jets and three helicopter gunships attacked Lajayang again on Tuesday, in a half-hour assault that began at around 2 pm. Several houses had reportedly burned down after being hit by rockets, he said.
No casualties have yet been reported in today’s fighting, although there have been unconfirmed reports of the death of one KIA soldier.
Meanwhile, sources say that fighting continues around Point 771, a KIA outpost that was seized by the Burmese government army on Jan. 3 following airstrikes on KIA targets.
President Thein Sein said the government has no plan to seize Laiza, but La Nan said that the current offensive is part of a strategy to take control of the area around the KIA headquarters.
“Whether they are trying to seize Laiza or not is unimportant. The important thing is how much of the surrounding area they can get under their control,” said La Nan.
When asked about the prospects for a resumption of peace talks, La Nan said that under the current circumstances, the KIA is more focused on defending its positions than in returning to the negotiating table.
“They [government troops] fired on our headquarters with 105-mm artillery shells six times this morning,” said La Nan, adding that similar attacks took place on Sunday.
However, two KIA outposts on the hills of In Ta Bum and Hpun Pyan Bum, within the area controlled by KIA Brigade No. 5, have borne the brunt of Tuesday’s offensive, which has included aerial attacks that began on Monday afternoon.
According to La Nan, heavy ground fighting near the two outposts continued until 8 pm yesterday, followed by another round of shelling at 11 pm. The attacks then resumed at 4 am on Tuesday, he said.
Min Htay, a major of the All Burma Students’ Democratic Front (ABSDF), an ally of the KIA, said that the two sides started exchanging fire at around 8 o’clock this morning.
“We engaged the government troops on Hpun Pyan Bum, which they began to attack yesterday, at about 8 am and continued until 10 am,” said Min Htay.
This new offensive is taking place about 1 km from Lajayang, a major outpost that came under heavy aerial bombardment in the final week of December.
According to Min Htay, two fighter jets and three helicopter gunships attacked Lajayang again on Tuesday, in a half-hour assault that began at around 2 pm. Several houses had reportedly burned down after being hit by rockets, he said.
No casualties have yet been reported in today’s fighting, although there have been unconfirmed reports of the death of one KIA soldier.
Meanwhile, sources say that fighting continues around Point 771, a KIA outpost that was seized by the Burmese government army on Jan. 3 following airstrikes on KIA targets.
President Thein Sein said the government has no plan to seize Laiza, but La Nan said that the current offensive is part of a strategy to take control of the area around the KIA headquarters.
“Whether they are trying to seize Laiza or not is unimportant. The important thing is how much of the surrounding area they can get under their control,” said La Nan.
When asked about the prospects for a resumption of peace talks, La Nan said that under the current circumstances, the KIA is more focused on defending its positions than in returning to the negotiating table.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23474
UNFC Seeks End to Burma Army’s Kachin Offensive
By KHIN OO THAR / THE IRRAWADDY On January 8, 2013 @ 10:38 am
The United Nationalities Federal Council (UNFC), an alliance of Burmese ethnic armed groups that is currently holding a four-day meeting in Thailand, says it is seeking ways to stop the ongoing conflict in Kachin State.
The leaders of the UNFC said that they will call on the Burmese armed forces to end its offensive against the Kachin Independence Army, the armed wing of the Kachin Independence Organization, one of the group’s 11 members.
“We are holding this meeting to find ways to advance the political process after the fighting ceases,” said UNFC Secretary Khun Okkar, who is also a leader of Pa-O National Liberation Organization.
Representatives from all 11 members groups except the Chin National Front (CNF) are taking part in the meeting, which began on Monday.
The UNFC leaders said they will send their recommendations to the government regarding the political and peace process and urge it to solve political problems using political means.
Yohei Sasakawa, the chairman of Nippon Foundation and the Japanese government’s goodwill ambassador for the welfare of Burma’s ethnic minorities, is also attending the UNFC meeting to discuss the situation of war refugee in ethnic areas.
Khun Okkar said the Nippon Foundation leader had agreed to provide US $3 million to support war-displaced civilians in ethnic-controlled areas when the UNFC leaders visited Japan last October.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23501
Shan State Farmers Say ‘Grow Opium Poppy, Don’t Use It’
By KYAL PYAR / THE IRRAWADDY On January 8, 2013 @ 6:30 am
PEKHON, Shan State—Amid abundant poppy plantations in this southern township of Shan State, local farmers find themselves in a dilemma: Almost every household here grows opium poppy, citing a lack of other options, but they aren’t pleased to be in the business.
“We aren’t happy growing this poppy, because we know that people will die from opium,” a grower from Laei village told The Irrawaddy recently. “But we’re starving, and nobody is helping us. Who cares about us?”
The annual poppy harvest ended last month in Pekhon Township, a Kayan ethnic minority area, and farmers noted a much smaller yield than normal, in part due to heavy rain and wind last year.
The government’s drug eradication campaign has also added to their difficulties, as anti-narcotics officials have tried to destroy poppy fields throughout Burma, the world’s second-largest opium producer.
And despite the anti-drug program, they say local authorities and armed groups in the area continue to promote poppy cultivation, often demanding a portion of their income from harvest yields.
“Every year, we produce hundreds of tons of opium here,” said Saw Lwin, joint secretary of the Kayan New Land Party. “The government’s anti-drug program destroys our harvests, but then the authorities say we shouldn’t worry, encouraging us to keep growing it.”
In addition to paying an annual tax of 20 million to 30 million kyat (US $23,000 to $35, 000) on their crops, farmers say they bribe local authorities to protect their fields from anti-drug officials, but at least one third of their crops were still destroyed last year.
In Pekhon Township, villages such as Kahant, Laei and Latein have tried to ban opium use by expelling residents caught with the drug. They also promote local sayings such as “Grow opium poppy, don’t use it,” and they post anti-drug notices at every village entrance.
But according to Lwi Si Nyein, a former political prisoner and a leader of the Kayan New Generation Youth group, drug use remains common, with overdoses leading to deaths in the township.
“We have a drug rehabilitation center in Pekhon, but the program stopped and we’re not sure why,” he said.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23433
Man Accused of Thingyan Bombing Dies at Home
By NYEIN NYEIN / THE IRRAWADDY On January 4, 2013 @ 6:34 am
Phyo Wai Aung, the man accused of carrying out a deadly bombing during the Burmese water festival in 2010, has died just months after his release from prison from an illness that went untreated while he was still in custody.
Family members said he died at his home in Rangoon’s Kyauk Myaung Township at around 3 am on Friday.
The 33-year-old engineer was sentenced to death in May of last year for his alleged role in a series of bombings that killed at least 10 people and injured around 100 others during festivities to mark Thingyan, the Burmese new year, in April 2010. He was subsequently released under a presidential pardon on Aug. 3, 2012.
Following his arrest on April 23, 2010, Phyo Wai Tha was allegedly tortured while undergoing interrogation and later suffered from health problems stemming from his mistreatment. His condition went untreated until two days after he was sentenced to death in a closed trial, when he was admitted to Insein General Hospital and diagnosed with liver cancer.
When he was released from custody last August, he told The Irrawaddy that he was “arrested mistakenly” and that the political system was at fault.
Due to his rapidly deteriorating health in prison, Phyo Wai Aung suffered from paralysis of the lower half of his body. After his release, he was hospitalized in Insein and Rangoon hospitals, but his health did not improve.
His brother-in-law Aung Myint told The Irrawaddy on Friday that Phyo Wai Aung returned to his home from the hospital 16 days ago.
“He was able to speak until the last night before he died,” said Aung Myint. “It is such a loss for our family, as well as for the country,” he added.
Phyo Wai Aung’s body has been taken to the Yay Way Muslim cemetery, where he will be buried later today. He leaves behind his wife and two children, aged 8 and 4.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23088
Gold Mine Protesters Jailed for Offending ‘Public Tranquility’
By NYEIN NYEIN / THE IRRAWADDY On January 4, 2013 @ 10:10 am
Four protesters have received six-month prison sentences after demonstrating in November against a gold mining company in Mandalay Division, central Burma, according to reports from their family members.
Ye Yint Htun, Saw Naung, Naing Win and Nay Aung Htet, all from the Moehti Moemi gold mining region of Yamethin Township, were arrested while traveling home from Rangoon on Nov. 23 and received their verdicts on Thursday from the township court.
“They received six-month sentences for incitement under 505 [b] of the Burma Penal Code,” said Myint Than, the father of Nay Aung Htet.
Section 505 [b] makes it a crime to act “with intent to cause, or in a manner that is likely to cause, fear or alarm to the public or any section of the public, whereby any person may be induced to commit an offence against the State or against public tranquility.”
Myint Than said the protesters were also fined 10,000 kyat (US $11) under Section 18 of the Peaceful Assembly Act, which requires people to obtain permission from the government for demonstrations.
Family members told The Irrawaddy on Thursday that the sentencing was unfair because the protesters had not committed any crime against the state, other than demanding their rights.
Small gold-miners began protests in June last year after they were forced to leave their work site by the Myanmar National Prosperity Public Company (MNPPC), which had verbally agreed earlier to let them work in the area.
Myint Than said the four protesters were found guilty despite a lack of strong evidence.
“They shouldn’t be punished because they were just peacefully demonstrating on their way home,” he said.
Sandar Min, a national lawmaker working as a negotiator between the protesters and the gold mining company, said this was the first time since the nominally civilian government came to power two years ago that protesters have been sent to prison for violating Section 505 [b].
She said the lawsuit was not filed by MNPPC, but by the administrator in Yay Tar Shay Township, where the protesters were arrested in November.
“I think the Yay Tar Shay administrator used his power to put them in prison,” said Sandar Min, saying the protesters had not violated 505 [b].
Also on Thursday, the small-scale gold miners from Moehti Moemi held a press conference in Rangoon, saying they had reached an agreement with MNPPC.
Sandar Min said the protests would stop and MNPPC would pay the head of each gold pit 1.5 million kyat in compensation.
She said the small-scale miners would form a company to work on their own, excavating gold in a location next to the MNPPC’s 6,205 acres.
Several leading protesters from other demonstrations, including those who opposed a brutal government crackdown on monks at the Letpadaung copper mine in northwest Burma, are also facing charges under the Peaceful Assembly Act and Section 505 [b] of the Penal Code for protesting without permission.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23113
Rangoon Starts Power Cuts for Industries
By NANG SAI NOM / THE IRRAWADDY On January 3, 2013 @ 10:41 am
RANGOON—Authorities in Burma’s commercial capital Rangoon have begun
cutting power supply to the city’s industrial zones for seven hours per
day, a zone manager said. The outages are set to worsen and affect
residents during the coming dry season, when Rangoon’s chronic
electricity shortages become particularly pressing.
Myat Thin Aung, chairman of Hlaing Thar Yar Industrial Zone, said on Wednesday that his zone had been informed that daily power cuts would commence on Jan 1.
Yangon Electricity Supply Board (YESB) publicly announced the outages this week, he said, adding that the industries were warned that “electricity will be cut for seven hours from 4 pm to 11 pm.”
YESB Chairman Aung Khaing had announced “that power cuts to industries were being implemented in order to be able to provide power to the public in the dry season,” according to Myat Thin Aung.
Rangoon business would suffer under the cuts, the zone manager said, but he added that as factories were given due notice they could prepare their diesel generators ahead of the outages. Cold-storage industries, bakery businesses and plastics factories would be most affected by the planned outages, he said
Up until now power supply in Rangoon had been good, according to Myat Thin Aung. “We have been provided with 24 hours of electricity this rainy season. It is better than before. In the past, you would never know whether the power would be supplied or cut,” he said.
The manager warned nonetheless, that providing continuous power would be instrumental in attracting foreign business investment in Burma’s industrial zones.
With the dry season nearing, the concerns over power outages are now also growing among Rangoon’s citizens.
A Kyauk Myaung Township resident, who preferred not to be named, said, “I hope the 24-hour power distribution will continue as in recent months.” But in the dry season, we used to be provided with limited power supply in the past,” she added. “We cannot do anything if the power is cut in Rangoon.”
Last month, YESB warned that shortages were again likely during the coming hot season, when water levels in hydropower stations drop due to droughts and power output of the stations fall sharply.
During the last hot season, in the months of April, May and June, frequent power shortages led to large-scale protests in Rangoon and Mandalay.
About 70 percent of Burma’s current energy supply comes from hydropower and 30 percent comes from coal, but production is far below the needs of the country.
Only a quarter of all Burmese have access to mains grid power and Rangoon alone needs an estimated US $237 million for infrastructure refurbishment and expansion work for the 2013-2016 period, according to the Asian Development Bank.
Myat Thin Aung, chairman of Hlaing Thar Yar Industrial Zone, said on Wednesday that his zone had been informed that daily power cuts would commence on Jan 1.
Yangon Electricity Supply Board (YESB) publicly announced the outages this week, he said, adding that the industries were warned that “electricity will be cut for seven hours from 4 pm to 11 pm.”
YESB Chairman Aung Khaing had announced “that power cuts to industries were being implemented in order to be able to provide power to the public in the dry season,” according to Myat Thin Aung.
Rangoon business would suffer under the cuts, the zone manager said, but he added that as factories were given due notice they could prepare their diesel generators ahead of the outages. Cold-storage industries, bakery businesses and plastics factories would be most affected by the planned outages, he said
Up until now power supply in Rangoon had been good, according to Myat Thin Aung. “We have been provided with 24 hours of electricity this rainy season. It is better than before. In the past, you would never know whether the power would be supplied or cut,” he said.
The manager warned nonetheless, that providing continuous power would be instrumental in attracting foreign business investment in Burma’s industrial zones.
With the dry season nearing, the concerns over power outages are now also growing among Rangoon’s citizens.
A Kyauk Myaung Township resident, who preferred not to be named, said, “I hope the 24-hour power distribution will continue as in recent months.” But in the dry season, we used to be provided with limited power supply in the past,” she added. “We cannot do anything if the power is cut in Rangoon.”
Last month, YESB warned that shortages were again likely during the coming hot season, when water levels in hydropower stations drop due to droughts and power output of the stations fall sharply.
During the last hot season, in the months of April, May and June, frequent power shortages led to large-scale protests in Rangoon and Mandalay.
About 70 percent of Burma’s current energy supply comes from hydropower and 30 percent comes from coal, but production is far below the needs of the country.
Only a quarter of all Burmese have access to mains grid power and Rangoon alone needs an estimated US $237 million for infrastructure refurbishment and expansion work for the 2013-2016 period, according to the Asian Development Bank.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/22998
Chinese Prospectors Stake a Claim in Arakan State
By NYEIN NYEIN and KHIN OO THAR / THE IRRAWADDY On January 2, 2013 @ 11:32 am
A Chinese company has been given permission to test sand in northern Arakan State for suspected deposits of aluminum and titanium, raising concerns among local people about the possible impact of a mining operation in the area.
The state’s mining minister, Aung Than Tin, told The Irrawaddy on Wednesday that the company is testing sand found along the coasts of Maungdaw and Rathedaung townships for the valuable metals, and said that “if the tests are successful, the project will continue.”
The company, called Shwe Shapweye (“Gold Finder”) in Burmese, received permission to prospect along the Ale Than Kyaw beach in Maungdaw and Angu Maw beach in Rathedaung from Naypyidaw, he added.
Local residents say that Chinese companies first started making exploratory digs in the two areas in 2010, leaving behind gaping holes and large piles of sand that have since caused mudslides.
“The collapse of these sand pits has damaged the beaches,” said Ko Ko Maung, a resident of Rathedaung township, who added that there has recently been an increase in the number of Chinese businesspeople visiting the area.
The Chinese first started coming in 2010 in search of natural gas and petroleum, he said, but instead discovered deposits of aluminum and titanium.
The return of Chinese business interests to the area has prompted local groups to threaten protests if there is any danger of further environmental damage.
A member of Rakhine National Network told The Irrawaddy that “if the project is not helpful for the local residents and there is a significant negative impact on the environment, we will object to it, because other projects operating in Rakhine [Arakan] State have brought no benefits to local people.”
State Mining Minister Aung Than Tin said the state government will act in accordance with the locals’ desires, but added that “the project is still at a very early stage, and we have not made any decision yet.”
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/22900
---
KNU Rebels ‘Will Not Turn Back on Peace Process’
By ZARNI MANN / THE IRRAWADDY On January 7, 2013 @ 12:37 pm
RANGOON—The new Karen National Union leadership said on Monday that it was committed to building up trust with the Burmese government in order to make the peace process a success, adding that its recent meeting with President Thein Sein marked another step towards this goal.
“We are still suspicious of each other, but this is due to the long years of fighting… However, on our part we are trying our best to build up [mutual] trust, as trust is very important in peace talks,” said Mahn Nyein Maung, an executive member of the KNU’s central committee.
“We will try our best to struggle for peace and will not turn back on the peace process,” he said, adding that during the 60-year conflict “many people have died and many suffered the consequences of civil war… we don’t want any more suffering.”
The KNU leaders were speaking at a press conference in Rangoon, where they had met with representatives of Rangoon’s Karen community.
On Friday, the KNU leaders met President Thein Sein, who had invited the new leadership to Naypyidaw. KNU General Secretary Kwe Htoo Win said the meeting had been a formal occasion to introduce the new Karen leadership. The old leadership had met with Thein Sein last year.
In December, a KNU congress elected Mutu Say Poe as chairman, Gen Saw Johnny as military chief and Kwe Htoo Win as general secretary. The three are regarded as pragmatic and have good relations with the government’s peace team.
Kwe Htoo Win said the KNU was satisfied with the progress under the current peace process, which began following the signing of a cease-fire in January 2012. Ethnic Karen rebels have fought a decades-long armed struggle to demand greater autonomy and basic rights.
Kwe Htoo Win said the KNU raised a number of points with Thein Sein, such as its concerns over the escalating conflict in Kachin State, where government forces have recently launched airstrikes on Kachin rebels.
“If there is still war in Kachin State this relates to the peace process with the Karens too,” he said, adding that a comprehensive peace agreement involving all ethnic groups was required. “If we really want countrywide cease-fires and peace, we should talk and negotiate with every group. Only a cease-fire with one side will not work,” Kwe Htoo Win said.
The KNU general secretary said the group would neither accept the 2008 military-drafted Constitution and has no intention to transition into a political party until the Constitution is amended. The KNU also wants to be accepted as a legal organization while remaining political prisoners should be released, he added.
The President’s Office said on its website on Saturday that Thein Sein and the KNU leadership had discussed “the continuation of peace talks, the cease-fire, liaison offices and regional development tasks.”
The president was “committed to bringing about lasting peace during his term, expressing his confidence that the KNU would share the same stance,” according to the statement, which noted the KNU’s concern over the Kachin conflict.
The statement made particular mention of the need to bring foreign investment and development projects to Burma’s ethnic regions in order to create jobs, once peace was achieved.
(Additional reporting by Paul Vrieze)
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23391
KNU to Attend Karen New Year’s Celebrations in Rangoon
By ZARNI MANN / THE IRRAWADDY On January 8, 2013 @ 12:01 pm
RANGOON — For the first time in six decades, representatives of the Karen National Union (KNU) will attend Karen New Year’s celebrations in Rangoon, according to a senior member of the ethnic armed group.
“Padoh Saw Thamein Tun and I will attend the ceremony as official representatives of the KNU,” said Mahn Nyein Maung, an executive member of the KNU’s central committee who was part of a delegation that has just concluded a visit to Naypyidaw at the invitation of President Thein Sein.
While the rest of the delegation has returned to the Thai-Burmese border, the two representatives have stayed behind to attend the event, which will be held in Burma’s largest city on Jan. 12.
Although the attendance of the KNU representatives has been confirmed, it remains unclear if they will give a speech, as they have not been officially invited by the event’s organizing committee as guests of honor.
Mahn Shwe Pyi Aye, a spokesperson for the organizing committee, said, however, that members of the KNU are more than welcome to take part in the celebrations, even though the group is still technically regarded as an illegal organization.
Also uncertain is whether a display of photographs of Karen revolutionary leaders, including Saw Ba U Gyi, founder and first president of the KNU, will be allowed at the ceremony, which will be held in Rangoon for the 75th time this year.
“Although the KNU is engaging in peace talks with the government, we are still not sure if it’s all right to exhibit these photos and show this history,” said Mahn Shwe Pyi Aye.
URL to article: http://www.irrawaddy.org/archives/23509
Thursday, January 3, 2013
အခ်ိန္စီမံခန္႔ခြဲမႈ (Time Management)
အခ်ိန္စီမံခန္႔ခြဲမႈ (Time Management) ဆိုတာ
အခ်ိန္ဆြဲျခင္း (procrastination) နဲ႔ အကၽြမ္း၀င္ေနျခင္းက စိတ္ဖိစီးမႈ ပိုမ်ားေစေပမယ့္ လူအမ်ားစု၊ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဒီအက်င့္က စြဲေနတတ္ပါတယ္။ တေန႔တာ ဖတ္ရမယ့္ စာကို မဖတ္ခ်င္ဘဲ ပ်င္းေနတာ၊ အလုပ္တခုခုေၾကာင့္ မဖတ္ျဖစ္တာ၊ သာေရး နာေရး လူမႈေရးကိစေတြနဲ႔ ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္တာ စသျဖင့္... ရက္သတပတ္ မ်ားလာရင္ေတာ့ ၀န္ပိလာပါေတာ့တယ္။ ဘာသာရပ္တခုခုေလ့လာေနသူေတြအတြက္၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာစကား တခုခုနဲ႔ ေလ့လာေနသူေတြဆိုရင္ေတာ့ ေန႔စဥ္ေလ့လာမႈက ကိုယ္ေလ့လာမႈ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေသာ့ခ်က္ပါပဲ။ ဒီလို ေလ့လာမႈေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ တေန႔တာ အခ်ိန္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ဖို႔ လိုလာပါၿပီ။
အခ်ိန္စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုေတာ့ အေခၚအေ၀ၚက အေတာ္ေလး စိမ္းပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အခ်ိန္အလဟသ မကုန္သြားေစဘဲ အက်ဳိးရွိရွိ သံုးႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းသား စာဖတ္ရမွာေပါ့လို႔ ေျပာလို႔လြယ္ေပမယ့္ အခုကာလ ေျပာင္းလဲလာေနတဲ့ ေခတ္စနစ္ႀကီးထဲမွာ ပညာရပ္တခုခုေလ့လာသူတိုင္းဟာ လူငယ္ လူရြယ္ မဟုတ္သူေတြ၊ မိသားစုတာ၀န္ တဖက္ထမ္းေနရင္းက ေလ့လာေနၾကတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြ ရွိလာပါၿပီ။ မိမိအလုပ္တာ၀န္၊ မိသားစုတာ၀န္၊ ဇနီး၊ ခင္ပြန္း၊ သားသမီးတာ၀န္ေတြတဖက္နဲ႔ ေလ့လာေနသူေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔ ၿပိဳင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္လုေနၾကရသူ ျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။
တိုးတက္ျမန္လြန္းတဲ့ နည္းပညာေခတ္ႀကီးထဲမွာ တကသိုလ္ပညာေရး၊ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးေတြကိုလည္း အြန္လိုင္းကေန အိုးမကြာ အိမ္မကြာ အလုပ္ကေန မထြက္ရဘဲ ေလ့လာလို႔ ရလာေနတာပါ။ ဖြ႔ံၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ online learning (အြန္လိုင္းကတဆင့္သင္ယူျခင္း) က ဒီ ၂၁ ရာစုမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာပါၿပီ။ အြန္လိုင္းပညာေရး ကို virtual learning (၀က္ဆိုက္ကတဆင့္ သင္ယူျခင္း) လို႔လည္း ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းပညာေရးကို ေလ့လာဖို႔ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္မွသာ ဘာသာရပ္တခုခ်င္းစီမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္မွာပါ။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းဆိုလို႔ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ (အခုခ်ိန္ထိလည္း မေျပာင္းလဲေသးတဲ့) ၾကက္တူေရြးစာအံနည္းနဲ႔ ေမးခြန္းက်က္ေျဖ လို ပညာေရးမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာၿပီး နားလည္သလို ျပန္ေရးျပ ေဆြးေႏြးျပရ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျပရတဲ့ ေလ့လာမႈ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို ဘာသာရပ္ေတြအတြက္ ေပးရတဲ့အခ်ိန္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ရွားလာသလားေအာက္ေမ့ရပါတယ္။
နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႔အတူ လူမႈကြန္ရက္ေတြကလည္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ေန႔တဓူ၀ အခ်ိန္ေတြထဲက အမ်ားဆံုးကို ႏႈတ္ယူပစ္လို႔ ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ကထက္စာရင္ မနက္အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ လူမႈကြန္ရက္၀က္ဆိုက္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေဖ့ဘြတ္လို၊ တြစ္တာလို ဆိုက္ေတြက ကိုယ့္အေကာင့္ကို ဖြင့္ၿပီး သတင္းဖတ္၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ေရးတင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြဖတ္ ရုပ္သံၾကည့္ စတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုိ စတင္ အသံုးျပဳၾကတာပါ။ နည္းပညာ အကူအညီေၾကာင့္ ကမာႀကီးရဲ့ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာေနေန တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိဖို႔ သိပ္လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ ဒီလို ဆက္သြယ္ေရးေတြ လြယ္ကူျမန္ဆန္လာသလိုပဲ တေန႔တေန႔ လူမႈကြန္ရက္ သံုးခ်ိန္ဟာလည္း ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ကုန္သြားတတ္တာပါပဲ။
ေက်ာင္းပညာရပ္တခုခုကို ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း တက္ေရာက္သင္ယူေနသူေတြအတြက္ လက္ခ်ာသင္ယူခ်ိန္၊ အုပ္စုဖြဲ႔ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ခ်ိန္ စသျဖင့္ သီးသန္႔ေပးထားလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လိုင္းကေန ေလ့လာသင္ယူသူေတြအတြက္ေတာ့ ေလ့လာမႈဟာ မိမိဘာသာ ဖတ္ရ မွတ္ရ သိခ်င္တာေတြကို အီးေမးလ္ကေန က်ဴတာဆီ ေမးရ၊ မေမးခင္ ကိုယ္ဖတ္ရမယ့္ မာတိကာထဲမွာ ပါမပါ စတာေတြ အတြက္ အခ်ိန္ကို ေသခ်ာဇယားဆြဲထားၿပီ မပ်က္မကြက္ စာဖတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိစြာ အသံုးခ်ပါ ဆိုတဲ့ စကားစုေလးေတြဟာ အၿမဲၾကားေန ျမင္ေနရလို႔ ေမ့တတ္ၾကသလို စာဖတ္ခ်ိန္ေတြကို ပံုမွန္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ တကယ္တမ္း အဆိုင္းမန္႔လို႔ ေခၚတဲ့ အပတ္စဥ္ နားလည္မလည္စစ္ေဆးတဲ့စာ သို႔မဟုတ္ အက္ေဆး ေတြ တင္ရတဲ့အခါ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ နဲ႔ စိတ္တပူပူ ျဖစ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
စာၾကြင္း။ ။ အဆိုင္းမန္႔တခု ဖုတ္ပူမီးတိုက္ တင္ရတိုင္း၊ စာေမးပြဲေျဖရခါနီးတိုင္း စိတ္ဖိစီးရမႈမ်ားအား အဆိုင္းမန္႔တင္ၿပီးသကာလ တပတ္အတြင္း ပံုမွန္လုပ္မည္ဟု က်ိမ္း၀ါးတတ္သူမ်ား ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔။ :P :P
.... အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဆက္လက္သင္ယူရန္ စိုင္းျပင္းေနသူမ်ား၊ လူငယ္မ်ားအား ကိုယ္ေတြ႔မ်ားအား ျပန္လည္ မွ်ေ၀ျခင္းသာ။ ..........
မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေကဇီလင္း
ဇန္န၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၃
အခ်ိန္ဆြဲျခင္း (procrastination) နဲ႔ အကၽြမ္း၀င္ေနျခင္းက စိတ္ဖိစီးမႈ ပိုမ်ားေစေပမယ့္ လူအမ်ားစု၊ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဒီအက်င့္က စြဲေနတတ္ပါတယ္။ တေန႔တာ ဖတ္ရမယ့္ စာကို မဖတ္ခ်င္ဘဲ ပ်င္းေနတာ၊ အလုပ္တခုခုေၾကာင့္ မဖတ္ျဖစ္တာ၊ သာေရး နာေရး လူမႈေရးကိစေတြနဲ႔ ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္တာ စသျဖင့္... ရက္သတပတ္ မ်ားလာရင္ေတာ့ ၀န္ပိလာပါေတာ့တယ္။ ဘာသာရပ္တခုခုေလ့လာေနသူေတြအတြက္၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာစကား တခုခုနဲ႔ ေလ့လာေနသူေတြဆိုရင္ေတာ့ ေန႔စဥ္ေလ့လာမႈက ကိုယ္ေလ့လာမႈ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေသာ့ခ်က္ပါပဲ။ ဒီလို ေလ့လာမႈေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ တေန႔တာ အခ်ိန္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ဖို႔ လိုလာပါၿပီ။
အခ်ိန္စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုေတာ့ အေခၚအေ၀ၚက အေတာ္ေလး စိမ္းပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အခ်ိန္အလဟသ မကုန္သြားေစဘဲ အက်ဳိးရွိရွိ သံုးႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းသား စာဖတ္ရမွာေပါ့လို႔ ေျပာလို႔လြယ္ေပမယ့္ အခုကာလ ေျပာင္းလဲလာေနတဲ့ ေခတ္စနစ္ႀကီးထဲမွာ ပညာရပ္တခုခုေလ့လာသူတိုင္းဟာ လူငယ္ လူရြယ္ မဟုတ္သူေတြ၊ မိသားစုတာ၀န္ တဖက္ထမ္းေနရင္းက ေလ့လာေနၾကတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြ ရွိလာပါၿပီ။ မိမိအလုပ္တာ၀န္၊ မိသားစုတာ၀န္၊ ဇနီး၊ ခင္ပြန္း၊ သားသမီးတာ၀န္ေတြတဖက္နဲ႔ ေလ့လာေနသူေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔ ၿပိဳင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္လုေနၾကရသူ ျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။
တိုးတက္ျမန္လြန္းတဲ့ နည္းပညာေခတ္ႀကီးထဲမွာ တကသိုလ္ပညာေရး၊ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးေတြကိုလည္း အြန္လိုင္းကေန အိုးမကြာ အိမ္မကြာ အလုပ္ကေန မထြက္ရဘဲ ေလ့လာလို႔ ရလာေနတာပါ။ ဖြ႔ံၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ online learning (အြန္လိုင္းကတဆင့္သင္ယူျခင္း) က ဒီ ၂၁ ရာစုမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာပါၿပီ။ အြန္လိုင္းပညာေရး ကို virtual learning (၀က္ဆိုက္ကတဆင့္ သင္ယူျခင္း) လို႔လည္း ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းပညာေရးကို ေလ့လာဖို႔ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္မွသာ ဘာသာရပ္တခုခ်င္းစီမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္မွာပါ။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းဆိုလို႔ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ (အခုခ်ိန္ထိလည္း မေျပာင္းလဲေသးတဲ့) ၾကက္တူေရြးစာအံနည္းနဲ႔ ေမးခြန္းက်က္ေျဖ လို ပညာေရးမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာၿပီး နားလည္သလို ျပန္ေရးျပ ေဆြးေႏြးျပရ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျပရတဲ့ ေလ့လာမႈ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို ဘာသာရပ္ေတြအတြက္ ေပးရတဲ့အခ်ိန္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ရွားလာသလားေအာက္ေမ့ရပါတယ္။
နည္းပညာအသစ္ေတြနဲ႔အတူ လူမႈကြန္ရက္ေတြကလည္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ေန႔တဓူ၀ အခ်ိန္ေတြထဲက အမ်ားဆံုးကို ႏႈတ္ယူပစ္လို႔ ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ကထက္စာရင္ မနက္အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ လူမႈကြန္ရက္၀က္ဆိုက္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေဖ့ဘြတ္လို၊ တြစ္တာလို ဆိုက္ေတြက ကိုယ့္အေကာင့္ကို ဖြင့္ၿပီး သတင္းဖတ္၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ေရးတင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြဖတ္ ရုပ္သံၾကည့္ စတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုိ စတင္ အသံုးျပဳၾကတာပါ။ နည္းပညာ အကူအညီေၾကာင့္ ကမာႀကီးရဲ့ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာေနေန တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိဖို႔ သိပ္လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ ဒီလို ဆက္သြယ္ေရးေတြ လြယ္ကူျမန္ဆန္လာသလိုပဲ တေန႔တေန႔ လူမႈကြန္ရက္ သံုးခ်ိန္ဟာလည္း ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ကုန္သြားတတ္တာပါပဲ။
ေက်ာင္းပညာရပ္တခုခုကို ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း တက္ေရာက္သင္ယူေနသူေတြအတြက္ လက္ခ်ာသင္ယူခ်ိန္၊ အုပ္စုဖြဲ႔ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ခ်ိန္ စသျဖင့္ သီးသန္႔ေပးထားလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လိုင္းကေန ေလ့လာသင္ယူသူေတြအတြက္ေတာ့ ေလ့လာမႈဟာ မိမိဘာသာ ဖတ္ရ မွတ္ရ သိခ်င္တာေတြကို အီးေမးလ္ကေန က်ဴတာဆီ ေမးရ၊ မေမးခင္ ကိုယ္ဖတ္ရမယ့္ မာတိကာထဲမွာ ပါမပါ စတာေတြ အတြက္ အခ်ိန္ကို ေသခ်ာဇယားဆြဲထားၿပီ မပ်က္မကြက္ စာဖတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိစြာ အသံုးခ်ပါ ဆိုတဲ့ စကားစုေလးေတြဟာ အၿမဲၾကားေန ျမင္ေနရလို႔ ေမ့တတ္ၾကသလို စာဖတ္ခ်ိန္ေတြကို ပံုမွန္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ တကယ္တမ္း အဆိုင္းမန္႔လို႔ ေခၚတဲ့ အပတ္စဥ္ နားလည္မလည္စစ္ေဆးတဲ့စာ သို႔မဟုတ္ အက္ေဆး ေတြ တင္ရတဲ့အခါ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ နဲ႔ စိတ္တပူပူ ျဖစ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
စာၾကြင္း။ ။ အဆိုင္းမန္႔တခု ဖုတ္ပူမီးတိုက္ တင္ရတိုင္း၊ စာေမးပြဲေျဖရခါနီးတိုင္း စိတ္ဖိစီးရမႈမ်ားအား အဆိုင္းမန္႔တင္ၿပီးသကာလ တပတ္အတြင္း ပံုမွန္လုပ္မည္ဟု က်ိမ္း၀ါးတတ္သူမ်ား ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔။ :P :P
.... အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဆက္လက္သင္ယူရန္ စိုင္းျပင္းေနသူမ်ား၊ လူငယ္မ်ားအား ကိုယ္ေတြ႔မ်ားအား ျပန္လည္ မွ်ေ၀ျခင္းသာ။ ..........
မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေကဇီလင္း
ဇန္န၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၃
Subscribe to:
Posts (Atom)